"Έφυγε" ο συγγραφέας των "Καλύτερων μας Χρόνων"

Πριν μία εβδομάδα, την Πέμπτη 5 Μαίου έφυγε από τη ζωή στο Μανχάταν της Ν. Υόρκης ο διάσημος Αμερικανός σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Λόρενς (Arthur Laurents) σε ηλικία 93 ετών από επιπλοκές στην υγεία του λόγω βαριάς πνευμονίας. Ο Λόρενς συνδέθηκε ιδιαίτερα με μερικές από τις μεγαλύτερες θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες όπως το μιούζικαλ «West side story» το οποίο έγραψε το 1957.

Το περίφημο μιούζικαλ σε μουσική του Λέοναρντ Μπερνστάιν πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουει την ίδια χρονιά ενώ το 1961 έγινε ταινία από τον Ρόμπερτ Γουάιζ με τη Νάταλι Γουντ, τη Ρίτα Μορένο και τον Τζορτζ Τσακίρης, σαρώνοντας τα Όσκαρ (πήρε 10 χρυσά αγαλματίδια).

Ο Λόρενς γεννημένος τον Ιούλιο του 1918 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, κέρδισε το θεατρικό βραβείο Τόνι το 1968 για το έργο «Hallelujah Baby» ενώ προτάθηκε κι άλλες φορές όπως για το «Gypsy» το 1975, μιούζικαλ που επέστρεψε θριαμβευτικά στη σκηνή του Μπρόντγουει το 2008.

Μία από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Άρθουρ Λόρενς υπήρξε το σενάριο για την κινηματογραφική επιτυχία «The Way We Were – Τα Καλύτερα μας χρόνια» του Σίντνει Πόλακ με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ που είχε κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις19 Οκτωβρίου του 1973.

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, τη νουβέλα και σενάριο της ταινίας που εκτυλίσσεται στα τέλη του ’30 και στη συνέχεια στα χρόνια του Μακαρθισμού στις αρχές του ’50 στην Αμερική (το κυνήγι των αριστερών διανοούμενων του Χόλυγουντ) την είχε εμπνευστεί από τα δικά του χρόνια ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Κορνέλ και τις δικές του εμπειρίες από τις ανακρίσεις της επιτροπής αντιαμερικανικών ενεργειών.

Το πρωτότυπο στόρι της ρομαντικής αυτής και συγκινητικής ταινίας με την εξαίσια μουσική του Μάρβιν Χάμλις (η μουσική και το τραγούδι The Way We Were που ερμηνεύει η Στρέιζαντ κέρδισαν Όσκαρ) αρχικά επικεντρωνόταν στην αριστερών πεποιθήσεων Εβραία φοιτήτρια Κέιτι Μορόσκι (το ασχημόπαπο της ιστορίας) που ερωτεύεται τον ωραίο ξανθό Αμερικανό Χάμπελ που όλα του έρχονται εύκολα και βολικά (ρόλο που έπλασε ιδανικά ο 35χρονος τότε Ρόμπερτ Ρέντφορντ).

Ωστόσο όταν το όλο κινηματογραφικό σχέδιο ανέλαβε ο αξέχαστος Σίντνει Πόλακ και προκειμένου να πείσει τον Ρέντφορντ να συμμετάσχει, το σενάριο άλλαξε κάνοντας τον χαρακτήρα του Χάμπελ λίγο πιο σύνθετο απ’ ότι στην αρχή και ίσης σπουδαιότητας με αυτόν της Στρέιζαντ.

Λέγεται μάλιστα ότι το πρώτο διάστημα ο Πόλακ δεν άφηνε τον Λόρενς να έρθει σε επαφή με τον Ρέντφορντ ενώ στη συγγραφή του σεναρίου είχαν εμπλακεί και άλλες διάσημες πένες.

Τελικά ο Λόρενς επέστρεψε και υπέγραψε το τελικό σενάριο για το οποίο και προτάθηκε για το βραβείο της Ένωσης των σεναριογράφων όχι όμως και για το Όσκαρ. Δέκα χρόνια αργότερα το 1982-3 λέγεται ότι ο Ρέντφορντ είχε ζητήσει από τον Λόρενς μία συνέχεια στην ιστορία ωστόσο το πολυπόθητο σίκουελ δεν έγινε ποτέ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λόρενς ήταν πολύ φίλος με την Στρέιζαντ η οποία εξάλλου είχε κάνει το ντεμπούτο της το 1962 στο Μπρόντγουει σε δικό του έργο.

Ο εκλιπών είχε προταθεί μία φορά για το Όσκαρ το 1977 για το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας «Η Κρίσιμη καμπή» στην οποία ήταν και παραγωγός μαζί με τον σκηνοθέτη Χέρμπερτ Ρος. Ωστόσο έχασε το Όσκαρ από τον Γούντι Άλεν και τον «Νευρικό εραστή».

ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ