Ένα λουλούδι μαράθηκε

( Μια μεταθανάτια αναφορά

στην Ιερή Μνήμη  της Σοφίας Κλήμη-Παναγιωτοπουλου)

Ένα λουλούδι του βορρά που μεταφυτεύθηκε στην πόλη μας, ρίζωσε και κάρπισε, μαράθηκε από το λίβα της σύγχρονης νόσου μετά από πολύμηνη  μάχη για τη ζωή.

        Η ζωή  η ίδια την έφερε στην πόλη μας ,όπου εγκαταστάθηκε με το σύζυγο της και έζησε τα τελευταία της χρόνια γεμάτα ζωντάνια και δραστηριότητα.

        Όταν ήρθε στην πόλη μας το 1974 ήδη είχε εμφανισθεί στα γράμματα αφού είχαν κυκλοφορήσει το 1959 το μυθιστόρημά της «ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» και τα Διηγήματά της «ΦΟΝΙΑΔΕΣ» το 1967.

        Η παρουσία της στην πνευματική ζωή της πόλης μας εντείνεται και η δραστηριότητά της στα πολιτιστικά δρώμενα γίνεται περισσότερο έντονη αφού και νέα έργα της έρχονται στο φως της δημοσιότητας, όπως το μυθιστόρημά της «ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ» το 1980 που βλέπει και δεύτερη έκδοση στην Θεσσαλονίκη η συλλογή αφηγημάτων «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ», τα πεζογραφήματα «ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ»  και διάφορες μελέτες της.

          Η δραστηριότητά της δεν μένει μόνο στη δημοσίευση των έργων της αλλά διευρύνεται με διάφορες ομιλίες και διαλέξεις προσκαλεσμένη από αξιόλογους πνευματικούς φορείς (Διακίδειος Σχολή Λαού, Εταιρεία Λογοτεχνών, Μορφωτικός Σύνδεσμος ,Σώμα Ελληνίδων Οδηγών κ. λ. π.)

         Συμμετείχε και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ Ελλάδος, ενώ τα τελευταία μέχρι του θανάτου της χρόνια κατείχε τη θέση της Γενικής Γραμματέας.

         Δραστηριοποιήθηκε στο Σύλλογο Μακεδόνων και Θρακών της πόλης μας.

         Το Λύκειο Ελληνίδων της πόλης μας είχε πραγματοποιήσει το 1990 ειδική εκδήλωση για να τιμήσει την αείμνηστη λογοτέχνιδα με αναφορά στο συνολικό της έργο, Ενώ το περιοδικό «ΕΝΔΟΧΩΡΑ» είχε κυκλοφορήσει το 1997  ειδικό αφιέρωμα για το έργο της και την προσφορά της στα Γράμματα.

         Είχα την ευκαιρία και την εξαιρετική τιμή  να διαβάσω όλα τα  έργα της Σοφίας Κλήμη-Παναγιωτόπουλου κι ακόμη να γράψω σε διάφορα έντυπα λίγα λόγια για κάθε ένα έργο της που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε από την εγκατάστασή της στη πόλη μας.

Εκεί υπογράμμιζα την άρτια αφήγηση, τη ζωντάνια στην καταγραφή, τη θαυμάσια παραστατικότητα, την πλούσια και κατανοητή γλώσσα.

Ακόμη είχα τονίσει την επικαιρότητα των θεμάτων της και το μικρό της έκτασης ορισμένων κειμένων της που τους έδινε τη μορφή χρονογραφήματος και που η διαχρονικότητα και ο πλούτος των νοημάτων τους προσέδιδαν μια ιδιαίτερη μορφή και ποιότητα στο έργο της.

         Η Σοφία Κλήμη- Παναγιωτόπουλου αισθανόταν την ανάγκη ανάλυσης των γεγονότων  της καθημερινότητας, που κέντριζαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας και την έκαναν να διερευνά και να δίνει εξηγήσεις μέσα από το δικό της πρίσμα, στις όποιες αντικοινωνικές συμπεριφορές των  «ηρώων»  της και να δίνει τη  δική της απολογία για λογαριασμό τους.

         Η γλώσσα της καθαρή και ρέουσα, λυρική στο βαθμό που επιβάλλονταν προσαρμοσμένη κάθε φορά στην ντοπιολαλιά των ηρώων της.

          Υπήρξε μαστόρισσα του λόγου. Οι  άνθρωποι των γραμμάτων και οι φιλότεχνοι της πόλης μας είχαν πολλές φορές την ευκαιρία και την ευτυχία να απολαύσουν τις ικανότητές της.

          Οι κριτικοί μίλησαν κολακευτικά για το έργο της Σοφίας Κλήμη-Παναγιωτοπουλου κι όχι άδικα ασφαλώς.

         Ο θάνατός της στερεί την τοπική μας κοινωνία από ένα αξιόλογο και δραστήριο μέλος της, και  την Εταιρεία Λογοτεχνών από ένα επίλεκτο μέλος της που τίμησε τα Ελληνικά Γράμματα.