Tάκης Ζαχαράτος: Ο Mr «χίλια πρόσωπα», έρχεται στην Πάτρα με… φόρα και αγκαλιές και μιλάει στο thebest.gr

Τι ρόλο έπαιξε η Πάτρα στην πορεία σας;

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μεγάλωσα σε μία τόσο ακομπλεξάριστη πόλη με πολιτισμό, με ωραίους και εξωστρεφείς ανθρώπους, με κέφι, με χαρά. Το καρναβάλι, το χιούμορ των ανθρώπων της πόλης που μπορούν να εκφράζονται, όλα αυτά φτιάχνουν μία βάση που σου επιτρέπει να δημιουργείς.

Η Πάτρα μου έδωσε την ελευθερία που χρειαζόταν η καλλιτεχνική μου ιδιότητα. Είμαστε ειδική κατηγορία οι πατρινοί, ιδιαίτερες περιπτώσεις. Είναι τιμή και χαρά μου που γεννήθηκα σε αυτή την πόλη, αν γεννιόμουν κάπου αλλού, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα.  Όσο μπορώ παρακολουθώ τα πολιτιστικά της  κι ενώ θέλω να είμαι στο καρναβάλι, πάντα τυχαίνει να δουλεύω κάπου που μου είναι ακατόρθωτο. Όταν το παρακολουθώ από την τηλεόραση, αισθάνομαι ότι θέλω να σπάσω την τηλεόραση και να μπω μέσα.

Ποιες αναμνήσεις ξεχωρίζετε;

Το κομμωτήριο μου στην Πατρέως 13 που ήταν ωραία χρόνια, τους γονείς μου, οι βόλτες με τη μητέρα μου για ψώνια. Οι ουσιαστικοί μου φίλοι βρίσκονται στην Πάτρα, είναι από τότε και για πάντα.  Τελευταία φορά που ήρθα ήταν πριν ένα μήνα. Έρχομαι συχνά.  Τον Μάρτιο έχασα και τον μπαμπά μου, οπότε είναι ένα περίεργο συναίσθημα η επιστροφή στην Πάτρα, είναι περίεργο να λείπουν οι γονείς μου από την πόλη, έχω όμως  όπως είπα τους φίλους μου. Η ζωή συνεχίζεται και προχωράει.

Αισθάνεστε ότι έκλεισε ένας κύκλος με το θάνατο του μπαμπά σας;

Ενηλικιώνεσαι όταν χάνεις τους γονείς σου, αυτό συνέβη σε εμένα. Είναι σαν να είμαι εγώ πλέον ο πατέρας του εαυτού μου τώρα, και μάλιστα έγινα και η version που θα ήθελα να έχω ως πατέρα. Είναι μία εσωτερική κατάσταση που μπορεί να φέρει πολύ φως στη ζωή κάποιου. Παίρνεις τα ηνία και είσαι ταυτόχρονα και το παιδί και ο μπαμπάς. Κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει και ένας καινούργιος.

Πριν από λίγο καιρό μας κεράσατε  «Πάστα σεράνο», το βιβλίο σας…

Το βιβλίο αυτό ήταν η απόδρασή μου από την καραντίνα. Έκανα μία βουτιά μέσα μου, και είπα να δημιουργήσω. Βρήκα το χώρο και το χρόνο, μέσα μου και έξω μου, και έφτιαξα αυτή την ιστορία που ίσως γίνει και σήριαλ. Ρίχνει φως στην οικογένεια, στα ψέματα που μπορεί να λέγονται μέσα σε αυτήν. Μιλάει για την υποκρισία, ότι υπάρχει ο τέλειος γιος, η τέλεια μάνα  και πατέρας.

Παίζουν όλοι φορώντας μία μάσκα τους ρόλους τους, χωρίς να επιτρέπουν οι γονείς στα παιδιά και το αντίθετο να έχουν τον πραγματικό τους εαυτό. Παίζεται λοιπόν ένα θέατρο, μετά ξαφνιαζόμαστε. Η κοινωνία εξανάγκαζε τους ανθρώπους να υποκρίνονται για να είναι αρεστοί. Και χαίρομαι που μπαίνουμε σε μία εποχή που πέφτουν οι μάσκες, είναι ωραιότερο να είναι κάτι αληθινό από το να είναι ουτοπία, προσδοκία, παράνοια ή παραίσθηση. Η μάσκα πρέπει να φοριέται μόνο στο Καρναβάλι και η ζωή δεν πρέπει να είναι Καρναβάλι.

Επιστρέφετε με την παράσταση «Έλα μεσ΄ την αγκαλιά μου». Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Μου είχε λείψει πολύ η επαφή με τον κόσμο, η αγκαλιά, γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος. Ο τίτλος λοιπόν δίνει το έναυσμα για αυτή την επανασύνδεση, από μάτια σε μάτια, από καρδιά σε καρδιά, από αγκαλιά σε αγκαλιά, χωρίς τζάμια ή οθόνες κινητών. Είναι η επανέναρξη της επικοινωνίας μας. Με συγκινεί πολύ που αυτή την ανάγκη που έχω εγώ, να είμαι στη βεράντα με τους φίλους μου το καλοκαίρι να μιλάμε να γελάμε, έχει μεταφερθεί στην παράσταση. Αυτή είναι η ατμόσφαιρα. Επιπλέον, κάθε φορά που εμφανίζομαι στην Πάτρα, είναι σαν να ξαναγεννιέμαι. Είναι μία επανασύνδεση με τις ρίζες μου και αυτούς που αγαπώ πολύ.

Τι θα δούμε σε αυτή την παράσταση;

Είναι ένα best of με πρόσωπα και γεγονότα της επικαιρότητας. Κοινωνική- πολιτική  σάτιρα και πρόσωπα όπως ο Ερντογάν, ο Μακρόν, ο Τζόνσον. Κάνω και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δε λείπουν η Ματίνα Παγώνη, η Λίνα Μενδώνη, η  Αγγελική Νικολούλη, οι «Άγριες Μέλισσες», το Survivor.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης   είναι τραγουδιστικό, βλέπουμε διάφορες συναντήσεις. Από την Amy Winehouse στον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, από την Άννα Βίσση στον David Bowie, από τον Κωνσταντίνο Αργυρό στη Νατάσα Θεοδωρίδου, από τον Τόλη Βοσκόπουλο στον Πάνο Μουζουράκη, από τη Μαρινέλλα στη Νάνα Μούσχουρη, από την Άντζελα Δημητρίου στον Γιώργο Σαμπάνη.  

Αυτή η παράσταση νομίζω ότι η καλύτερη που έχουμε κάνει μέχρι τώρα και χαίρομαι πολύ που θα την παρουσιάσουμε στην γενέτειρα μου σε έναν όμορφο χώρο που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι σε μία βεράντα με την παρέα σου.

Πόσο εύκολο είναι να βρίσκετε νέα πρόσωπα για να μιμηθείτε και πώς τα επιλέγετε;

Πλέον δεν υπάρχουν εύκολα μεγάλες προσωπικότητες σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Ρένα Βλαχοπούλου. Ήταν και μία εποχή στον κινηματογράφο, και όχι μόνο, άνθισης. Υπήρχε σε όλα τα επίπεδα ένας δημιουργικός οργασμός. Τώρα η εποχή είναι διαφορετική, υπάρχουν πολιτικές προσωπικότητες και άλλες διαχρονικές αξίες, για παράδειγμα, όπως είναι η Αγγελική Νικολούλη.

Η εποχή κάθε φορά σε οδηγεί και αυτή που διανύουμε δε συγκρίνεται με αυτή του 1960.  Μου αρέσει πολύ που κάνω τον «Τσάκα Τσούκα» από το Survivor, τον Κωνσταντίνο Εμμανουήλ αλλά και την Ιλάρια με τον Μαυρίκιο Μαυρικίου. Μου αρέσει που κάνω επίσης την Καλλιόπη Σταματάκη στο «Σασμό» και το γιό της, τον Μαθιό, όπως και το ζεύγος Σεβαστού.

Έχετε καταφέρει να κάνετε κάτι που δεν βλέπουμε από κανέναν άλλον. Υπάρχει κάτι που σας αγχώνει;

Όσο κρατήσει, όσο πάει, όσο μου αρέσει. Δεν με αγχώνει τίποτα. Απολαμβάνω πιο πολύ από ποτέ αυτό που γίνεται και αισθάνομαι σαν να ξεκινάω τώρα.

Υπάρχει κάτι για το οποίο είστε χαρούμενος ή περήφανος;

Για την αγάπη του κόσμου. Ήμουν επιλογή του κόσμου και είναι αυτός που με κρατάει. Αυτή η σύνδεση, η αγάπη, η υποστήριξη του κοινού είναι κάτι απίστευτα συγκινητικό. Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό, αισθάνομαι ευλογημένος.

Τι κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπουμε επί σκηνής;

Το ταλέντο είναι εκείνο που θα σε βοηθήσει αν τα μάθεις πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους αλλά για ανθίσει το ταλέντο χρειάζεται πολλή δουλειά, ασταμάτητη επεξεργασία. Αυτό το είδος που έχω δημιουργήσει, αν δεν το λατρεύεις, είναι απάνθρωπο. Δεν μπορείς να το υποστηρίξεις. Απαιτεί χώρο, χρόνο φροντίδα. Βαριέμαι πολύ εύκολα, όσο πιο γρήγορα γίνονται οι αλλαγές σε μία παράσταση, τόσο εγώ ξεκουράζομαι. Μου αρέσει πολύ αυτή η εναλλαγή.

Χρειάστηκε να κάνετε θυσίες;

Δε θα πω τη λέξη «θυσία». Έχω αποφασίσει και επιλέξει να κάνω αυτό και αυτό έχει ένα τίμημα όπως το κάθε πράγμα. Για να υπάρχει αποτέλεσμα, χρειάζεται δουλειά. Στη δική μου περίπτωση ο κίνδυνος είναι να παρασυρθείς, να δουλεύεις πολύ και να μην ζεις τελικά. Είναι μία καθημερινή πάλη μέσα σε άγριες και ιδιαίτερες εποχές που ζούμε.

Ποια είναι τα  πράγματα που «γρατζουνάνε» ή σας τρομάζουν στην εποχή μας;

Ζήσαμε παγκοσμίως τους χειρότερους φόβους. Ότι θα αρρωστήσουμε, ότι θα πεθάνουμε, ότι δε θα έχουμε λεφτά, δε θα έχουμε να φάμε. Κονταροχτυπιόμαστε λοιπόν με κάτι που μπορεί να σε κάνει ή ατρόμητο ή τρελό.

Από εκεί και πέρα, αυτό που με πληγώνει είναι να μιλάμε το 2022 για γυναικοκτονίες, για παιδική κακοποίηση, για θύματα γενικότερα. Σχεδόν καθημερινά χάνεται μία ανθρώπινη ύπαρξη με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Για μένα είναι τραγικό ότι κάποιος δεν παραδειγματίζεται, δεν καταλαβαίνει και συνεχίζει. Πρέπει να αλλάξουν και νομικά πλαίσια αλλά το ζητούμενο είναι να δούμε σε τι κοινωνία ζούμε και πώς μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη. Αυτό λέω και στην παράσταση, τι κάνω εγώ ως Τάκης για να καλυτερεύσω την κοινωνία εκτός από το να την κρίνω; Τι κάνω  για να βελτιώσω  τον εαυτό μου και την οπτική μου απέναντι σε αυτό που γίνεται ώστε να βοηθήσω να μην υπάρχουν κακοποιητικές συμπεριφορές ή βία;

Χρειάζεται και η Πολιτεία  να δράσει, να υπάρχει από το νηπιαγωγείο ακόμα ψυχολόγος και για τα παιδιά και για τους γονείς. Για μένα, έπρεπε να υπάρχει σχολείο γονιών, κανείς δεν μας το μαθαίνει. Δεν μας μαθαίνει κανείς τίποτα για τη διαχείριση των συναισθημάτων μας, το ποιοι είμαστε. Αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι, τι θέλεις, πού πας, πώς μπορείς να είσαι ωφέλιμος για τον εαυτό σου και την κοινωνία;

Θέλω τους ανθρώπους χαμογελαστούς  και όλα αυτά τα άσχημα είναι μακριά από την ψυχή μου και τον τρόπο που μεγάλωσα…