Παμπελοποννησιακό: είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει λύση; Το έψαξε κανείς;

Όταν σε ένα πρόβλημα δεν υπάρχει λύση, λογικό είναι να σηκώνεις τα χέρια. Όμως, πριν σηκώσεις τα χέρια, οφείλεις, αν θες να είσαι δημιουργικός και παραγωγικός, να ψάξεις το ενδεχόμενο ύπαρξης λύσης.

Στην περίπτωση του Παμπελοποννησιακού η δημοτική αρχή της Πάτρας εμφανίζεται να σηκώνει τα χέρια, να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Το ερώτημα όμως είναι και σωστά τίθεται από δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων («Πελοπόννησος», «Κόσμος»): προσπάθησε η δημοτική αρχή να διαμορφώσει ένα σχέδιο για τη διάσωση και την αξιοποίηση του συγκεκριμένου αθλητικού χώρου; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί, μετά λόγου γνώσεως λέω ότι είναι σοβαρή η πιθανότητα να υπάρχει λύση για το Παμπελοποννησιακό.

Ανήκοντας στην ομάδα των ανθρώπων που το 2004 ανέλαβαν άρον-άρον να ολοκληρώσουν την κατασκευή του χώρου και εν συνεχεία να τον λειτουργήσουν, μπορώ να υποστηρίξω ότι γνωρίζω …κάποια πράγματα για τις δυνατότητες της συγκεκριμένης εγκατάστασης.

Συμμετέχοντας το 2004 στις συζητήσεις που γίνονταν σε θεσμικό επίπεδο, για την μετα-Ολυμπιακή αξιοποίηση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, …κάτι πήρε το αυτί μου.

Παρακολουθώντας από κοντά, το 2000, στο Σίδνεϋ, το σχεδιασμό για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, …κάτι πήρε το μάτι μου.

Από όλα αυτά, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την περίπτωση του Παμπελοποννησιακού, υπάρχει έδαφος, αν μη τι άλλο, να μην πέσουμε αμαχητί. Δηλαδή, να μην το περιβάλουμε με ένα μεγαλοπρεπές λουκέτο, πριν εξαντλήσουμε κάθε πιθανότητα υγιούς (επισημαίνω: υγιούς) οικονομικά λειτουργίας που θα συνδυάζει και τη χρήση του χώρου προς όφελος της κοινωνίας, αλλά και την εξεύρεση πόρων για τη συντήρηση και λειτουργία του, μακράν των δημοτικών ή δημοσίων ταμείων. Γι αυτό εκπλήσσομαι όταν ακούω και διαβάζω ότι «δεν υπάρχει λύση για το Παμπελοποννησιακό». Δεν υπάρχει, ή μήπως δεν ψάξαμε αν υπάρχει; Πολύ φοβάμαι ότι ισχύει το δεύτερο.