Η Πάτρα που μας πληγώνει!

Θα μου επιτραπεί  αρχικά μια παραλλαγή της ρήσης του Νομπελίστα ποιητή μας.

Εκείνος είπε κάποτε αναφερόμενος στο χουντικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στη χώρα μας πώς: «όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».

Εγώ θα κάνω μια μικρή διαφοροποίηση και θα πω ευθαρσώς πως: «όπου κι αν ταξιδέψω η Πάτρα με πληγώνει».

Και δεν θα υπερέβαλλα στα συναισθήματα που έχω όταν ταξιδεύω και ταξιδεύω, τακτικά σε πολλές πόλεις της χώρας μας.

Η διαπίστωση μου είναι πως οι κάτοικοι της πόλης μας από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο, εάν βέβαια  μπορούμε  να μιλάμε για τελευταίο πολίτη.

Αυτή  είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει από το έτος 1967 που βρίσκομαι και ζω στην πόλη των Πατρών.

Βέβαια θεωρώ τον εαυτό μου  τυχερό  που δεν με κέρδισε η Αθήνα.

 Προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο από τους πολίτες της Πάτρας.

 Εμφανίσθηκα στην πόλη με πλεονάζον… θράσος αφού σταδιοδρόμησα  ως Δικηγόρος χωρίς πραγματική άσκηση  καθόσον κατά εκείνο τον αντίστοιχο καιρό, παρείχα  υπηρεσίες σε ιδιωτική επιχείρηση.

 Λειτούργησα αυτοτελές δικηγορικό γραφείο χωρίς να έχω τη στήριξη κάποιου συγγενούς.

Εκλέχθηκα για εφτά  τριετίες πρόεδρος,  μιας από τις  μαζικότερες οργανώσεις της πόλεως, στην Οργάνωση των Πολυτέκνων.

  Οι πολίτες των Πατρών  με εξέλεξαν  εκπρόσωπό τους στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Επίσης και  οι πολίτες της Αχαΐας με έστειλαν εκπρόσωπό τους  στο Νομαρχιακό Συμβούλιο.

Με τα παραπάνω θέλω να τονίσω πως δεν μπορώ να έχω παράπονα  από τους πολίτες της Πάτρας, όμως δεν μπορώ να μην ισχυρίζομαι βάσιμα πως οι κάτοικοι των Πατρών ατυχώς δεν νιώθουν την Πάτρα σαν την πόλη που έχουν επιλέξει να ζήσουν οι ίδιοι ,τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Μοιάζουν  ταξιδιώτες με  προορισμό την Ιταλία και απλώς είναι περαστικοί   χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο.

Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η φυσιογνωμία της Πάτρας που γνώριζαν οι πιο παλιοί  δεν υπάρχει πλέον.

 Η Πάτρα  μετά τον εμφύλιο και στα κατοπινά χρόνια έγινε πόλος έλξης εσωτερικής μετανάστευσης.

 Εξ αυτού του λόγου υπάρχει  διάχυτο το στοιχείο των «εν Πάτραις» μεταναστών Ηλείων, Ζακυνθίων, Καλαβρυτινών,Ναυπακτίων Αιτωλοακαρνάνων, Ηπειρωτών, Κρητών κ.α.

 Όλοι αυτοί με την εγκατάσταση τους στην πόλη δεν ένιωσαν την Πάτρα δική τους ούτε ενσωματώθηκαν μαζί της ψυχικά.

Αποτέλεσμα  της δράσης όλων αυτών των ομάδων πολιτών είναι να υπάρχει ένας κατακερματισμός δραστηριοτήτων σε πολιτιστικό επίπεδο.

 Και να ήθελε κάποιος  να  παρακολουθήσει όλες αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις  θα του ήταν αδύνατο όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανένας  συντονισμός  και οι δράσεις αυτών  τελικά, δεν επιτυγχάνουν το σκοπό τους.

Μολονότι τα παιδιά των διαφόρων ομάδων πολιτών παρακολουθούν τα ίδια σχολεία, τους παρέχεται η ίδια παιδεία ,εν τούτοις δεν έχουν καταφέρει να νιώθουν και τα παιδιά τους Πατρινοί πολίτες.

Η πόλη έχει υπηρεσία καθαριότητας και ο Δήμος  απασχολεί προσωπικό το κόστος του οποίου επιβαρύνεται ο κάθε πολίτης.

 Όμως οι ίδιοι οι πολίτες δεν διαθέτουν στοιχειώδη αγωγή, με συνέπεια μετά την 11η πρωινή η πόλις να είναι γεμάτη σκουπίδια.

Χαρτιά, πακέτα από τσιγάρα οποιοδήποτε υλικό συσκευασίας τροφίμων απορρίπτεται στα πεζοδρόμια και όταν κάνουν τον κόπο να τα απορρίψουν στους κάδους κι εκεί τα αφήνουν πάνω στους κλειστούς κάδους  με αποτέλεσμα  τα σκουπίδια να βρίσκονται μονίμως στο πεζοδρόμιο

Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια της πόλης δεν έχουν κανόνες που ρυθμίζουν τη χρήση τους, όπου θέλει ο καθένας σταθμεύει είτε προσωρινά η μόνιμα η διπλοπαρκάρει  το όχημα του, αγνοώντας ότι δυσχεραίνεται η κυκλοφορία των υπολοίπων..

Η πόλη στερείται πρασίνου και όσες φορές έγινε προσπάθεια να αποκτήσει, η εγκατάλειψη ήταν αιτία  αποτυχίας .

Κατά τα λοιπά δεν στερείται η πόλη , ευαισθησίας για ένα και μόνο πεύκο, εκείνο  το μοναδικό…της Αρόης.

Η πόλη απέκτησε και βέβαια με δάνεια, τα βιομηχανικά κτίρια της Χαρτοποιίας  Λαδοπούλου και τα άφησε να ερειπώνουν χωρίς να έχει ένα σχέδιο τι θα τα κάνει.

 Αλλά και όταν ανέλαβε να υλοποιήσει τον Ευρωπαϊκό Θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας , δίπλα στα ερείπια σώρευσε ένα όγκο σιδηροκατασκευής που παραμένει ακόμη και σήμερα  άχρηστη για να μας θυμίζει την αποτυχία της πόλης να διαχειριστεί ορθά κάποια χρήματα που εξασφάλισε για τον πολιτισμό.

Το ζήτημα της αποκομιδής των απορριμμάτων συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αποτελεί ένα αγκάθι και για τη σημερινή δημοτική αρχή.

 Εντύπωση μου προξένησε πως εκπρόσωποι της πήγαν στα Χανιά να μάθουν από πρώτο χέρι πως διαχειρίζεται ο εκεί Δήμος το πρόβλημα…

Εκείνο που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι δεν υπάρχει σεβασμός  των έργων που έκαναν προηγούμενες δημοτικές αρχές.

 Ότι κάνει κάποια έρχεται  η νεότερη και είτε διαγράφει ότι έκανε η προηγούμενη είτε το  εξαφανίζει παντελώς.

 Έχουν την άποψη πως εάν διαγράψουν κάτι που έπραξαν προηγούμενοι θα αναδειχτεί το δικό τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πλακόστρωση της Αγίου Νικολάου και της  Πλατείας Τριών Συμμάχων.

Θεωρώ πως έχουμε συνηθίσει πλέον το καθεστώς της υποβάθμισης.

Το τελευταίο καιρό γινόμαστε καθημερινά  μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης παραχώρησης δημοσίων χώρων στην ιδιωτική πρωτοβουλία -κερδοσκοπία.

Πιο συγκεκριμένα, χώροι ελεύθεροι, όπως πεζόδρομοι, πλατείες, πεζοδρόμια, εκχωρούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

 Έτσι,  η  ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των πολιτών θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Συγκεκριμένα η οδός Αγίου Νικολάου και κυρίως το τμήμα της από Αγίου Ανδρέου μέχρι  Κορίνθου εξ αιτίας της αδιαφορίας του Δήμου ή του κακώς νοούμενου οικονομικού  συμφέροντος, παρουσιάζει ένα ανταγωνισμό κακογουστιάς και υποβάθμισης  της εικόνας της, με  ακαλαίσθητα   και χωρίς  αρχιτεκτονικό σχεδιασμό  κιόσκια  και  στέγαστρα.

 Αυτές οι κατασκευές  έχουν γίνει με μοναδικό  στόχο  να στεγάσουν  όσο το δυνατό μεγαλύτερη πελατεία   αδιαφορώντας για την εικόνα και την όψη που παρουσιάζει η πόλη σ’ αυτή την περιοχή.

Όμως αυτή η τακτική στερεί  στους κατοίκους της πόλης  την ανεμπόδιστη χρήση των δρόμων ,των πεζοδρομίων και των πρασιών ως ελευθέρων δημοσίων χώρων τους οποίους ο καθένας δικαιούται   να απολαμβάνει  ελεύθερα.

Έχουμε θίξει πολλά ζητήματα της πόλης  στη σημερινή Δημοτική Αρχή χωρίς ωστόσο  μέχρι στιγμής να υπάρχει εκδήλωση ενδιαφέροντος να δώσει έμπρακτες  απαντήσεις .

Πρέπει να σημειώσουμε πως έχει ρίψει όλο το βάρος της στη διαμόρφωση και αξιοποίηση του  αποκαλούμενου  από την ίδια  ως «Νότιου Πάρκου» βάζοντας στο αρχείο  το από μας    αλλά και από μια δημοτική παράταξη  όνομα του πάρκου ως «Πάρκο Θεόδωρος Αννινος»

Αλλά θα  πάρει πολύ χώρο ακόμη  για να επεκταθώ και σε άλλα ζητήματα της πόλης μας που συνεχίζει,  όπως σημείωσα και στη αρχή, να με πληγώνει..