Κρις Αλαχούζος: Ο Έλληνας δήμαρχος του Τάρμπον Σπρινγκς στο thebest- Πώς είναι να ζεις στην πιο ελληνική "γωνιά" των ΗΠΑ;

Ο κ. Αλαχούζος μίλησε για τη ζωή στις ΗΠΑ. «Η βάση του ελληνισμού εκεί είναι η εκκλησία. Υπάρχουν πολλά σωματεία, από Αχαιούς, Κρήτες, Καλύμνιους, Μεσσήνιους.  Όταν θα επιστρέψω θα πρέπει να τελειοποιηθούν οι αδελφοποιήσεις και παράλληλα να τεθούν σε εφαρμογή διάφορα προγράμματα. Ένα τέτοιο είναι η ανταλλαγή φοιτητών και καθηγητών του πανεπιστημίου μας με αυτό το Αιγαίου.  Δεν υπάρχει μέρα που δεν μαθαίνουμε κάτι. Αυτή τη στιγμή μας ενδιαφέρει ο πολιτισμός και η παιδεία. Μόνο με αυτήν μπορεί να προοδεύσει μια χώρα.

Έχουμε 9 σχολεία στα οποία διδάσκονται τα ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα. Είμαι ευγνώμων στην ελληνική κυβέρνηση γιατί μας στέλνουν δασκάλους που διδάσκουν και Αμερικανάκια που πάνε στο σπίτι και μιλάνε για την ελληνική γλώσσα και κουλτούρα» λέει χαρακτηριστικά και γυρίζει πίσω το χρόνο, τότε που μικρό παιδί ακόμα έφυγε από το νησί του για έναν άγνωστο τόπο όπου θα ζούσε την υπόλοιπη ζωή του. 

«Έφυγα από την Κάλυμνο, όταν ήμουν μικρός, με τον αδελφό μου και τον πατέρα μου. Η μητέρα μου και η αδελφή μου έμειναν πίσω. Πήγα σχολεία, αρχίσαμε να δουλεύουμε, πήγα στο στρατό, σπούδασα. Έγινα γενικός διευθυντής σε εταιρεία και όταν συνταξιοδοτήθηκα ήμουν υποψήφιος δήμαρχος. Πάντα είχα όμως συμμετοχή στα κοινά, ήμουν δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος για έξι χρόνια. Οι άνθρωποι που μένουν στο εξωτερικό, όταν φεύγουν από την Ελλάδα, κοιτάνε να καλυτερεύσουν τη ζωή τους αλλά κοιτάνε επίσης  το πώς μπορούν να προσφέρουν στην Ελλάδα με τον δικό τους τρόπο, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο. Πολλοί κάνουν πράγματα που δε τα ξέρει κανείς, Θέλουν να γυρίσουν στην πατρίδα και να προσφέρουν όσο μπορούν. Όσες φορές και να έρθεις στην πατρίδα, δεν είναι αρκετά» λέει συγκινημένος.

Όπως εξηγεί, «οι περισσότεροι είναι από την Κάλυμνο αλλά και από τη Σύμη. Τελευταία έχουμε πολλούς από την Κρήτη, από την Ηλεία, από την Καλαμάτα, από τη Μεσσηνία, από την Αχαΐα, από την Πελοπόννησο. Πολλοί από εκεί είχαν εστιατόρια στα βόρεια και πλέον έχουν έρθει στην περιοχή μας. Οι πρώτοι κάτοικοι έπιαναν σφουγγάρια με έναν τρόπο πολύ απλοϊκό, με έναν γάντζο κι ένα κοντάρι.

Με μια μικρή βαρκούλα πήγαιναν στα παράλια και σε ρηχά νερά, Δεν βουτούσαν, τα έπιαναν από την βάρκα. Μέχρι που κάποιος από την Πελοπόννησο, το είδε και σκέφτηκε πως αν ένας Έλληνας δύτης πήγαινε εκεί, θα μπορούσε να πιάσει πολλά σφουγγάρια. Πήρε λοιπόν αρχικά δύτες από την Ύδρα και την Αίγινα οι οποίοι όμως τελικά δεν τα κατάφεραν, δεν πέτυχαν. Τότε πήγε στη Κάλυμνο, στη Χάλκη και στη Σύμη και πήρε 500. Ήταν τόσο σίγουρος για την επιτυχία αυτής της επιχείρησης.

Άρχισαν την σπογγαλιεία, και κάποτε έφτασε να έχει 70 με 80 καΐκια. Δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα η πόλη. Δημιουργήθηκε από τους μετανάστες που ήρθαν από τα νησιά. Το πρώτο που έγινε ΄ήταν η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όχι αυτή που έχουμε τώρα. Ήταν ξύλινη και κάποια στιγμή κάηκε. Στη συνέχεια χτίστηκε η εκκλησία που υπάρχει σήμερα και μάλιστα το μάρμαρο ήρθε από την Αθήνα. Μετά έφτιαξαν σχολεία για να μαθαίνουν ελληνικά».

«Το πρώτο μέλημα είναι να ανταλλάξουμε παιδεία, πολιτισμό, και να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της οικονομίας. Ο πολιτισμός είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει ελληνική καταγωγή και ζει με την ελληνική κουλτούρα. 

Τηρούμε τους θρησκευτικούς και εθνικούς εορτασμούς. Η μεγαλύτερη γιορτή είναι τα Θεοφάνια. Έρχονται άνθρωποι από όλη την Αμερική, την Ευρώπη, ακόμα και από την Ελλάδα. Έρχονται και πολιτικοί, είχε έρθει και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Οι εκδηλώσεις αρχίζουν δύο ημέρες ενώ την ημέρα των Θεοφανίων ο κόσμος δεν χωράει στην εκκλησία. Πρόκειται για 20.000 ανθρώπους που μαζεύονται εκείνη την ημέρα. Όλα τα παιδιά, 70 -80, τρέχουν για να πιάσουν τον σταυρό. Υπάρχουν βάρκες που χρησιμοποιούσαν οι σφουγγαράδες. Αν έρθεις μία φορά, σίγουρα θέλεις να ξανά πας… Μεγάλη εκδήλωση γίνεται και για την 25η Μαρτίου, με μία μεγάλη παρέλαση που συμμετέχουν όλα τα σχολεία. Εκείνη την ημέρα μοιράζουμε περίπου 7.000 σημαίες . Όλα γίνονται άσπρα και γαλάζια. Έρχονται από όλη την Αμερική. Σημαντική γιορτή είναι και η ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα» λέει.

Λίγα λόγια ακόμα για το Τάρπον Σπρινγκς

Το Τάρπον Σπρινγκς στην απογραφή του 2000 είχε 21.003 κατοίκους. Το 2004 σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία των ΗΠΑ είχε πληθυσμό 22.554 κατοίκους.  Στην απογραφή του 2000 ο 11,8% του συνολικού πληθυσμού αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες, ενώ το 8,87% ανέφερε ότι μιλά Ελληνικά στο σπίτι. Η περιοχή, που αποτελείται από μια σειρά κολπίσκων στον κόλπο του Μεξικού, τράβηξε το ενδιαφέρον για πρώτη φορά το 1876 ως τόπος χειμερινής κατοικίας. Κάποιοι από τους πρώτους επισκέπτες που έρχονταν, παρατήρησαν τα ψάρια της περιοχής να πηδούν πάνω από τα νερά κι έτσι ονόμασαν την τοποθεσία Τάρπον Σπρινγκς (Tarpon Springs).

Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες έφτασαν στην πόλη κατά τη δεκαετία του 1880, για να εργαστούν ως δύτες σπογγαλιείας. Το 1905 ο Γιάννης Κόκκορης παρουσίασε την τεχνική της συλλογής σπόγγων στο Τάρπον Σπρινγκς. Ο Κόκκορης έφερε σπογγαλιείς από τα Δωδεκάνησα και τη Χάλκη, με αποτέλεσμα ως το 1930 να δημιουργηθεί μια ανθούσα βιομηχανία σπόγγων στην πόλη, που απέδιδε εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Το 1947 έφτασε και σε αυτή την πλευρά του κόλπου του Μεξικού η επιδημία της κόκκινης άλγης, που κατέστρεψε τους βιότοπους των σπόγγων. Τότε αναγκαστικά οι σπογγαλιείς έγιναν ψαράδες και ναυτικοί για να ζήσουν. Η πόλη σταδιακά μετέτρεψε τις σπογγαλιευτικές δραστηριότητες σε τουριστική ατραξιόν. Η αποβάθρα των σπογγαλιέων τώρα έχει κυρίως μαγαζιά αναμνηστικών, εστιατόρια και μουσεία που αναδεικνύουν τη σπογγαλιευτικό παρελθόν του Τάρπον Σπρινγκς. Πουλιούνται και σπόγγοι αλλά οι περισσότεροι εισάγονται από άλλα μέρη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έγινε μια σοβαρή προσπάθεια να αναβιώσει η σπογγαλιεία στην περιοχή από τον επιχειρηματία Τζορτζ Μπιλίρη, η οποία έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μάλιστα το φθινόπωρο του 2007 σημειώθηκε νέο ρεκόρ συλλογής σπόγγων από μια βάρκα. Έτσι η βιομηχανία του σπόγγου παραμένει ενεργή στο Τάρπον Σπρινγκς μέχρι σήμερα. Το Τάρπον Σπρίνγκς είναι γνωστό για τις παραδοσιακές θρησκευτικές τελετουργίες της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, με πιο διάσημη την εορτή των Θεοφανείων στις 6 Ιανουαρίου κατά την οποία τελείται ο αγιασμός των υδάτων και των καϊκιών. Πρόκειται για μια τελετή που έχει τις ρίζες της την εποχή που ακόμα ανθούσε η σπογγαλιεία και οι αλιείς χρειάζονταν τη θεία βοήθεια στο επικίνδυνο επάγγελμα που ασκούσαν.

Ο εορτασμός προσελκύει πλήθος Ελληνοαμερικανών από όλη την Αμερική, με αποτέλεσμα την ημέρα αυτή να τριπλασιάζεται ο πληθυσμός της πόλης. Συνήθως, τον αγιασμό τελεί ο μητροπολίτης της Ατλάντα ενώ μερικές φορές συμμετέχει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Η τελετή γίνεται όπως στην Ελλάδα, δηλαδή ο ιερέας πετά έναν ξύλινο σταυρό στη θάλασσα και νεαροί κολυμβητές βουτούν για να τον πιάσουν. Όποιος το καταφέρει έχει την ευλογία του για το επόμενο έτος. Μετά τον αγιασμό, ο εορτασμός μεταφέρεται στην προκυμαία, όπου διεξάγονται μουσικές εκδηλώσεις. Ακολουθεί φαγοπότι και γλέντι. Το 2006, εορτάστηκαν τα 100 χρόνια από την καθιέρωση του αγιασμού. Στην επέτειο μετείχε ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, τιμώντας την ελληνορθόδοξη κοινότητα των ΗΠΑ. Το 2020 ο εορτασμός έγινε παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είναι ο πρώτος εν ενεργεία Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέπτεται το Τάρπον Σπρίνγκς.