Πάτρα: Η Γαβριέλλα Πούπα, η μάχη με το λέμφωμα, η μεταμόσχευση και η ατάκα του γιατρού: «Ή μπαίνεις στο νοσοκομείο, ή...»

• Βρίσκεσαι σε περίοδο ανάρρωσης… Ποια ήταν η διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο σήμερα, σχετικά με την περιπέτεια της υγείας σου;

Η περιπέτεια με την υγεία μου ξεκίνησε πριν από τρία περίπου χρόνια. Είχα έναν χαμηλό αιματοκρίτη που έδειχνε μία αναιμία. Όλες οι υπόλοιπες εξετάσεις δεν έδειχναν κάτι. Τον Σεπτέμβριο του 2018, άρχισα να ανεβάζω δέκατα κάθε βράδυ. Ίδρωνα, είχα δύσπνοιες και κουραζόμουν πολύ.

Αρχικά πήγα σε πνευμονολόγο και ζήτησε να κάνουμε πάλι εξετάσεις αίματος. Ο αιματοκρίτης μου είχε φτάσει στο 23. Ο αιματολόγος μου είπε ότι έπρεπε να κάνω οπωσδήποτε εισαγωγή. Κι έγινε. Μπήκα στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας και αρχίσαμε να ψάχνουμε τι φταίει για το ότι ο αιματοκρίτης έπεφτε συνεχώς. Βρήκα, εδώ στην Πάτρα, έναν καλό χειρουργό για να κάνει βιοψία, γιατί στα σημεία όπου υπήρχε το πρόβλημα ήταν δύσκολα. Η διαδικασία έγινε λαπαροσκοπικά και δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου.

Από και πέρα άρχισαν οι χημειοθεραπείες. Στο πρώτο εξάμηνο είδαμε ότι όλα πήγαιναν καλά. Κάναμε και μία εξέταση που λέγεται pet scan και ήταν αρνητική. Ήμασταν σε έναν πάρα πολύ καλό δρόμο και σταματήσαμε τις χημειοθεραπείες θεωρώντας ότι είχαμε ξεφύγει τον κίνδυνο. Λίγο πριν κλείσουμε έξι μήνες από το τέλος των θεραπειών, έπρεπε να κάνουμε επαναληπτικές  εξετάσεις ενώ ήδη φαίνονταν αυξημένα τα λευκά αιμοσφαίρια. Οι εξετάσεις λοιπόν έδειξαν ότι υπήρχε υποτροπή. Το πρόβλημα ήταν εκεί ξανά.

Ξεκίνησα νέες χημειοθεραπείες, πιο δυνατές αυτή τη φορά, με σκοπό να γίνει μεταμόσχευση η οποία έγινε τελικά τον περασμένο Ιανουάριο. Αυτή η διαδικασία κράτησε 13 μήνες. Μας πήγε πίσω ο κορωνοϊός σε όλο αυτό. Υπάρχει έτσι κι αλλιώς μεγάλη αναμονή στο Ρίο, και σε όλη την Ελλάδα, γιατί είναι λίγες οι μονάδες μεταμόσχευσης και πολλοί οι ασθενείς,

Τα Χριστούγεννα παρουσίασα μια νέα υποτροπή κι έτσι δεν μπήκα με τις καλύτερες προϋποθέσεις για αυτή τη διαδικασία. Έγινε η μεταμόσχευση, αρκετά δύσκολη, και αυτή τη στιγμή, μέχρι τον Απρίλιο είμαι σε φάση ανάρρωσης και περιμένουμε να δούμε πως κινείται ο οργανισμός απέναντι στο μόσχευμα, δικό μου μόσχευμα, είναι μία μέθοδος όπου οι γιατροί παίρνουν μόσχευμα από τον ασθενή, για τον ίδιο τον ασθενή. Είναι πιο εύκολο από να το βρεις τον κατάλληλο δότη.

• Όταν έκανες τις πρώτες εξετάσεις, ήταν στο πλαίσιο κάποιου ελέγχου που ξεκίνησες να κάνεις;

Είχα πάει για τον τυπικό έλεγχο που έκανα λόγω θυροειδούς. Είδαμε ότι είχε πέσει ο αιματοκρίτης αλλά επειδή όλα τα υπόλοιπα ήταν εντάξει, θεωρήσαμε ότι είναι μία αναιμία, μετέπειτα φάνηκαν όλα τα συμπτώματα.

• Όταν κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να ψάξεις τι είναι αυτό, πώς αντιμετώπισες την κατάσταση;  

Αρχικά, όταν είδα ότι περπατούσα και με έπιανε δύσπνοια, πίστεψα ότι έχω καρδιακό πρόβλημα. Πήγα σε καρδιολόγο, δεν βρήκε κάτι. Αυτό που φοβόμουν, έφυγε από το μυαλό μου. Πήγα και σε πνευμονολόγο, πάλι δε βρήκε τίποτα, γιατί αλλού ήταν το πρόβλημα. Ωστόσο ήμουν ήρεμη. Και όταν σε κάποιο διαγνωστικό κέντρο, μου βρήκαν 23 αιματοκρίτη και μου είπαν ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή γιατί ήταν δύσκολα τα πράγματα, πάλι ήμουν ήρεμη. «Αναίσθητη» θα έλεγα, εκείνη τη στιγμή. Είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα πήγαινα στο νοσοκομείο και ότι θα επαναλάμβανα τις εξετάσεις γιατί μπορεί να είχε γίνει λάθος.  Όντως επανέλαβα τις εξετάσεις και πήγα στη δουλειά μου.

Στη συνέχεια με πήρε ο γιατρός τηλέφωνο και μου είπε «Ή μπαίνεις στο νοσοκομείο ή πεθαίνεις, δε ξέρω πώς αλλιώς να στο πω για να καταλάβεις». Εκεί φοβήθηκα. Πήγα όμως σπίτι μου, έκανα το μπάνιο μου και μετά πήγα στον Άγιο Ανδρέα. Ο πανικός με έπιασε εκεί, όταν επί μία εβδομάδα δεν μπορούσαν να καταλήξουν στο τι μου συμβαίνει. Ένιωθα όμως καλά γιατί μου είχαν κάνει τρεις μεταγγίσεις και είχα σχεδόν εκνευριστεί. Ήταν Οκτώβριος, ότι είχα επιστρέψει στη δουλειά μετά το καλοκαίρι και δεν ήθελα να λείψω.

Οι γιατροί βέβαια είχαν βρει τι έχω αλλά δεν ήθελαν να μου το πουν χωρίς να είναι σίγουροι . Μου είπαν ότι υποψιάζονται λέμφωμα αλλά έπρεπε να γίνει η βιοψία.

• Στο άκουσμα της ανακοίνωσης του προβλήματος, πώς αντέδρασες;

Γνώριζα τι είναι η λευχαιμία, για το λέμφωμα δεν είχα ιδέα. Για το χαμηλό αιματοκρίτη φοβήθηκα δηλαδή ότι ευθυνόταν λευχαιμία. Είχα ακούσει για αυτήν. Μετά έμαθα τι είναι και το λέμφωμα. Ήμουν τυχερή γιατί είχα πολύ καλούς γιατρούς. Με καθοδήγησαν με τον καλύτερο τρόπο αλλά  ο οργανισμός μου αντιδρά λίγο «περίεργα».

• Ποια ήταν τα άγχη σε όλη αυτή τη διαδικασία;

Δεν άλλαξα την καθημερινότητα μου όταν ξεκίνησαν οι πρώτες χημειοθεραπείες. Πήγαινα στη δουλειά… Είχα την τύχη να μην πέσουν τα μαλλιά μου, Έπεσαν τώρα με την μεταμόσχευση. Οπότε ήταν πιο εύκολη η εικόνα μου. Όχι ότι με ένοιαζε να το κρύψω, δεν πρέπει να το κρύβεις για κανέναν λόγο.  Ήμουν προσεκτική, ενημέρωσα τους γονείς των μαθητών μου για την κατάσταση μου έτσι ώστε να μην έρχονται τα παιδάκια αν ήταν άρρωστα. Μαγείρευα κι έκανα ότι έκανα καθημερινά. Έκανα βόλτες, έβγαινα.

Η καθημερινότητα άλλαξε με τον κορωνοϊό. Μέχρι τότε πρόβλημα είχα τις ημέρες των χημειοθεραπειών με τις παρενέργειες. Ήμουν αποφασισμένοι ότι θα υπάρχουν. Ήξερα όμως ότι η κοινωνική ζωή θα βοηθούσε και το προσπάθησα. Είναι δύσκολο γιατί δεν έχεις την αντοχή αλλά αν έχεις θέληση, η ψυχολογία βοηθάει στην αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Κάθε ασθενής βέβαια το βιώνει διαφορετικά, εκεί έχω καταλήξει. Όσους ασθενείς γνώρισα, είχα μία αισιοδοξία. Ίσως οφείλεται και στο γιατρό αυτό που μας έδινε να καταλάβουμε ότι είναι αντιμετωπίσιμα τα πράγματα. Νιώθαμε μια ασφάλεια. Παίζει σημαντικό ρόλο ο γιατρός, το πόσο κοντά σου θα είναι και πως θα σου «περάσει» κάποια πράγματα. Χρειάζεται αισιοδοξία για να νικήσεις αυτή την ασθένεια.

• Σε άλλαξε αυτή η περιπέτεια ως άνθρωπο;

Δεν ξέρω. Σκεφτόμουν πάντα θετικά. Κι εξακολουθώ να σκέφτομαι θετικά και αισιόδοξα ό,τι κι αν συμβαίνει. Έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι υπάρχουν και τα αρνητικά σενάρια. Κάνω πάντα όμως plan b για να είμαι προετοιμασμένη. Το είχα πάντα αυτό. Τώρα είμαι πιο προσεκτική, θα έλεγα. Έχω μάθει να ακούω περισσότερο το σώμα μου και τον οργανισμό μου, να μην τον πιέζω όταν νιώθω ότι κουράζομαι. Παλιά τον έφθανα στα όρια του.

• Αναφέρθηκες στο σύζυγό σου που ήταν δίπλα σου σε όλη την ιστορία… Τι ρόλο παίζει αυτό;

Και αυτός και οι γονείς μου ήταν δίπλα μου. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα οι άνθρωποι που έχεις στην καθημερινότητά σου. Να είναι ήρεμοι, να μην σε αντιμετωπίζουν ως άρρωστο αλλά ως ένα άνθρωπο που θέλει να ζήσει. Το να σε στηρίζουν οι άνθρωποι και οι φίλοι είναι σημαντικό. Κι εγώ με τη στάση μου δεν τους απομάκρυνα. Ίσως γιατί κι εγώ η ίδια δεν φοβόμουν την ασθένεια ως ασθένεια και ήθελα να την αντιμετωπίζω ήρεμα  και όχι με πανικό.

• Τις μέρες της μεταμόσχευσης πώς τις βίωσες;

Ήμουν μόνη μου σε ένα δωμάτιο. Δεν επιτρεπόταν η είσοδος παρά μόνο σε γιατρούς και νοσηλευτές. Και στην καθαρίστρια που απολύμανε το χώρο. Οι δικοί μου με έβλεπαν από το παραθυράκι. Ήμουν απομονωμένη αλλά έτσι ήξερα ότι ήμουν προφυλαγμένη. Ήταν δύσκολο αλλά το ξέραμε ότι θα γινόταν έτσι λόγω κορωνοϊού και είχαμε προετοιμαστεί.

Είχα ώρες βιντεοκλήσεων με την 7χρονη ανιψιά μου. Κλίναμε ουσιαστικά ρήματα, λέγαμε την προπαίδεια. Δεν την άφησα να δει το δωμάτιο που ήθελε και δεν την ενόχλησε που δεν είχα τα μαλλιά μου. Δεν ήθελα να με δει έτσι, αλλά επέμενε. «Τρίχες είναι θα ξαναβγούν» μου είπε. «Το ξέρω αγάπη μου, θα ξαναβγούν» της είπα.

• Στην περίπτωση σου, σε συγκίνησε πολύ, όταν υπήρξε μία ανακοίνωση και μέσα από thebest,gr ότι χρειαζόσουν αίμα, η ανταπόκριση που υπήρξε…

Η αλήθεια είναι πως όταν χρειάστηκα αίμα και βγήκε αυτή η ανακοίνωση, ήταν μία μέρα που τρομοκρατήθηκα. Μου το είπαν ξαφνικά. Έβαλα αρχικά την ανακοίνωση στο facebook και υπήρχε ανταπόκριση από συγγενείς, φίλους, γνωστούς. Ήταν σημαντικό όμως για μένα και το γεγονός ότι ενδιαφέρθηκε και κόσμος που δεν γνώριζα και δεν με γνώριζαν. Ήρθαν να δώσουν αίμα. Εκεί κατάλαβα ότι υπάρχει ανθρωπιά. Αυτό που λέμε πολλές φορές, ότι έχει χαθεί, εγώ δεν το πίστευα. Και τελικά επιβεβαιώθηκα. Μάλλον εμείς δεν θέλουμε να βλέπουμε την ανθρωπιά, κλείνομε τα μάτια  και εστιάζουμε στα άσχημα που υπάρχουν γύρω μας. Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που ήρθαν να βοηθήσουν.  

• Η αιμοδοσία περνάει δύσκολα αυτή την περίοδο…

Πολύ. Οι άνθρωποι που μπορούν να δώσουν αίμα και αιμοπετάλια, να το κάνουν. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε όλοι σε τέτοια θέση που να τα χρειαζόμαστε. Είναι ελάχιστος ο χρόνος που απαιτείται, είναι ασφαλές και βοηθάει το συνάνθρωπο χωρίς κανένα κόστος  ίσα ίσα που δίνει μία ηθική και ψυχική ικανοποίηση.

• Τι σε δίδαξε η περιπέτειά σου;

Να προσέχουμε και να ακούμε τον εαυτό μας. Πρέπει να είμαστε δυνατοί και αισιόδοξοι μπροστά σε οτιδήποτε συμβαίνει. Είχα σημάδια πριν καταλάβω τι έχω. Δεν είχα δώσει σημασία. Δε πρέπει να προσπερνάμε τα σημάδια μέσα στην καθημερινότητα. Πρέπει να βγαίνουμε από τη ρουτίνα, να χαλαρώνουμε, να ηρεμούμε. Κοιτάξτε τον αυτό σας στον καθρέπτη και αγαπήστε τον, θα έλεγα είναι το μήνυμα μου.

• Τι ονειρεύεσαι από εδώ και πέρα;

Να βγουν καλές οι εξετάσεις στις 15 Απριλίου. Από εκεί και πέρα, όπως είπα στο σύζυγο μου, αν γινόταν μια συναυλία αυτή τη στιγμή, θα πήγαινα και μπουσουλώντας, όπως είμαι. Περιμένω να επανέλθει η ζωή σε μία κανονικότητα, να μπορούμε να βγούμε, να κάνουμε μία βόλτα, να δούμε φίλους από κοντά, να πάμε θέατρο  να ανοίξουμε τις δουλειές μα, να γίνουν όλα αυτά που ηρεμούν την ψυχή μας.