Και η Intrakat του Κόκκαλη διεκδικεί το Φράγμα Πείρου- Ο «πόλεμος» του νερού, ξεκινάει από την Πάτρα

 Το Φράγμα Πέιρου Παραπείρου έλκει  το ενδιαφέρον των ιδιωτών. Ο ένας λόγος είναι το έργο αυτό καθ εαυτό.

Ο άλλος λόγος είναι η απουσία Διαδημοτικού Φορέα Διαχείρισης. Τι σημαίνει τούτο; Ότι απούσης της Αυτοδιοίκησης (μετά την άρνηση του Δήμου της Πάτρας να συμμετάσχει στο Διαδημοτικό Φορέα) ανοίγει ο δρόμος, ο ανά τον κόσμο γνωστός. Η παράδοση δηλαδή της διαχείρισης  του νερού σε ιδιώτη από το κράτος, το οποίο και καλείται να το διαχειριστεί.

Ήδη «χτυπούν» οι πρώτες «καμπάνες».

Oι προσφορές για τα συμπληρωματικά έργα άνοιξαν.

Τρείς κοινοπραξίες έχουν  εκδηλώσει  ενδιαφέρον  για τη συνέχιση των έργων επί 5 χρόνια (εν αρχή) με χρηματοδότηση από το κράτος που αγγίζει τα 9 εκατομμύρια ευρώ :  Η Intrakat – Γκολιόπουλος ΑΤΕ, η Μεσόγειος Ανώνυμη Τεχνική Εμπορική Κτηματική Εταιρεία – ΔΤ Μεσόγειος ΑΕ και η Τεχνική Εταιρεία Χριστόφορος Κωνσταντινίδης –Εργοδυναμική Πατρών ΑΤΕ.
Η Intrakat, είναι συμφερόντων οικογένειας Κόκκαλη. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η απουσία ενδιαφέροντος από την πλευρά της «Μηχανικής» του Εμφιετζόγλου καθώς η κατασκευή του φράγματος ξεκίνησε από τη Μηχανική το 2006.

Στην Πάτρα όπως είναι γνωστό έχει ξεσπάσει πόλεμος για το νερό. Ένας πόλεμος που έχει γίνει αιτία να δυναμιστιστεί το κλίμα στο Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο έχει μεν ψηφίσει υπέρ της σύστασης Διαδημοτικού Φορέα, αλλά η απόφαση αυτή δεν υλοποιειται από τη Δημοτική Αρχή, η οποία από την πλευρά της επιμένει ότι πρέπει να ειναι το κράτος αυτό που θα διαχειριστεί το νερό.

Η απάντηση που έρχεται από την άλλη πλευρά είναι ότι το κράτος θα παραχωρήσει σε ιδιώτη τη διαχείριση του νερού, διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.

Ο προσδιορισμός του νερού ως κοινωνικού αγαθού ή ως εμπορεύματος είναι θεμελιώδους σημασίας, διότι υπαγορεύει ευθέως τη δυνατότητα δημόσιας ή ιδιωτικής διαχείρισής του.

Η αντιπαράθεση για την ιδιωτική ή δημόσια διαχείριση του νερού δεν είναι καινούργια. Διεξάγεται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία όμως χρόνια, αυτή η αντιπαράθεση δεν είναι πλέον μόνο θεωρητική.

Είναι ωστόσο χαρακτηριστικό, ότι όπου έχει ξεκινήσει αντίστοιχη προσπάθεια στο εξωτερικό και την Ευρώπη ειδικότερα, έχει καταλήξει στην καλύτερη περίπτωση σε φιάσκο και σε επανακρατικοποίηση του νερού.

Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει το πείραμα; Και τι θα σημαίνει αυτό για το νερό των πατρινών και κατ΄επέκταση για την τιμή του;