Για την παγκόσμια ημέρα Προσφύγων

Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου.

Φαντάσου, να αναγκάζεσαι με βίαιο τρόπο να αποχωριστείς όλα όσα ήξερες και όλα όσα αγαπάς. Φαντάσου, να σε σπρώχνουν σε τόπους μακρινούς, αφιλόξενους, με μοναδικά εφόδια ότι μπορείς να κουβαλήσεις επάνω σου. Φαντάσου, να κοιτάς γύρω σου και να μην βρίσκεις τίποτα να πιαστείς, ένα πρόσωπο φιλικό, ένα χέρι ή έστω ένα χαμόγελο. Φαντάσου, να πεινάς, να είσαι εκτεθειμένος σε όλες τις καιρικές συνθήκες, να μην έχεις το δικαίωμα να αρρωστήσεις ή έστω να ξαποστάσεις με ασφάλεια. Φαντάσου, να είσαι γυναίκα και να μην έχεις τη δύναμη να προστατεύσεις τα παιδιά σου, ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό και να ζεις σε ένα μόνιμο καθεστώς φόβου…. Όσο και να φανταστείς, δεν θα μπορέσεις ποτέ να δεις την ζωή μέσα από τα μάτια ενός πρόσφυγα. Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανείς που δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση.

Η προσφυγιά δεν είναι μια κατάσταση που διαλέγει κανείς, είναι ένας εφιάλτης που πρέπει να παλέψει. Είναι η απόρροια πολιτικών σχεδιασμών τόσο μεγάλης κλίμακας που δεν μπορούμε εύκολα να τους κατανοήσουμε. Μπορούμε όμως να αντιληφθούμε τα αποτελέσματα. Άμεσα. Χειροπιαστά. Η ανθρωπιστική κρίση που προκλήθηκε από τον πόλεμο στη Συρία και οι έντονες οικονομικές ανισότητες σε επίπεδο χωρών, ωθούν ανθρώπους που είχαν την ατυχία να γεννηθούν την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος να αναζητήσουν διέξοδο για μια καλύτερη ζωή μακριά από τον τόπο τους. Γιατί έτσι ακριβώς είναι. Είμαστε όλοι εν δυνάμει πρόσφυγες.

Ο ξεριζωμός από τον τόπο τους και η βίαιη απομάκρυνση από όσα και όσους αγαπούν δεν είναι γεγονότα ξένα στους Έλληνες, που σε συνθήκες αντίξοες εν μέσω οικονομικής κρίσης, αγκάλιασαν τα τελευταία χρόνια, κύματα προσφύγων με οδηγό την μεγαλύτερη ανθρώπινη αρετή, την αλληλεγγύη. Η στάση των πολιτών, δεν μπορεί όμως να δώσει τη λύση σε τέτοιου μεγέθους οικουμενικά προβλήματα, το πολύ πολύ μπορεί να τα απαλύνει, τοπικά. Τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο με πολιτική βούληση και όταν αυτή στην καλύτερη περίπτωση απουσιάζει, οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα. Έτσι από τις γιαγιάδες της Λέσβου, που έγιναν σύμβολο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης περάσαμε σε σκηνές που καθόλου δεν τιμούν την λέξη άνθρωπος, ανάμεσα σε δήθεν «αγανακτισμένους» κατοίκους και εξουθενωμένους πρόσφυγες, που προσπαθούν να εξασφαλίσουν το αυτονόητο, μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Και ναι, η προσφυγική κρίση είναι κάτι που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας μας, είναι μια κρίση τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να λυθεί πολιτικά από μία μόνο κυβέρνηση. Μπορεί όμως να καταστεί διαχειρίσιμη και πρέπει να ακουστεί δυνατά η φωνή μας σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, αφού σαν χώρα εισόδου καλούμαστε να διαχειριστούμε έναν απερίγραπτό αριθμό ανθρώπων. Ακριβώς έτσι, ανθρώπων, που πονούν, που πεινούν, που χαίρονται και λυπούνται όπως ακριβώς εμείς. Δεν μπορούμε να τους κλείσουμε την πόρτα, ούτε όμως μπορούμε να κάνουμε πως δεν βλέπουμε την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα σημεία εισόδου.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε και κατάφερε να μετουσιώσει την αλληλεγγύη των Ελλήνων σε κυβερνητική πολιτική. Διαχειρίστηκε το προσφυγικό με σοβαρότητα και κύριο γνώμονα την διατήρηση ισορροπιών ανάμεσα σε πρόσφυγες, τοπικές κοινωνίες, κρατική εξουσία, διεθνείς υποχρεώσεις και διεθνές δίκαιο. Όχι χωρίς παραλήψεις και ανεπάρκειες, όπως είναι αναμενόμενο όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα πολυπαραγωντικό πρόβλημα τέτοιου μεγέθους. Κατάφερε, όμως κατά κύριο λόγο να κρατήσει κοιμισμένο τον μεγαλύτερο κίνδυνο κατά την διάρκεια περιόδων έντονων ανακατατάξεων, τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Αντιθέτως, η  σημερινή κυβέρνηση, με την αδράνεια και την αναποτελεσματικότητα που την χαρακτηρίζουν, μέσα σε λίγους μόνο μήνες, οδήγησε την κατάσταση σε πλήρες αδιέξοδο και δημιούργησε εκρηκτικές συνθήκες διαβίωσης, τόσο για τους πρόσφυγες όσο και για τις τοπικές κοινωνίες. Η ακροδεξιά πτέρυγά της, αναλαμβάνει να μπολιάσει με τις ακραίες ιδεοληψίες της το σύνολο της κοινωνίας, ξυπνώντας και ταΐζοντας το τέρας της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει η ανάγκη της συσπείρωσης όλου του Δημοκρατικού μετώπου για την δημιουργία ενός ισχυρού τείχους προστασίας και η Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι πρωτοπόρος στον αγώνα αυτό. Γιατί η αλληλεγγύη πρέπει και θα νικήσει.