Οι "Τρεις αδελφές" στην Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας

Το φιλμ "Οι τρεις αδελφές" προβάλλεται τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου στην Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας. Η προβολή θα γίνει στη Veso Mare.

ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ – KIZ KARDESLER

·         Σκηνοθεσία - Σενάριο : Εμίν Αλπέρ

·         Ηθοποιοί: Σεμρέ Εμπουζίγια, Ετσέ Γιουκσέλ, Ελίν Καντεμίρ, Μουφίτ Καγιακάν.

·         Φωτογραφία: Εμρέ Ερκμέν

·         Μουσική: Γιώργος και Νίκος Παπαϊωάννου

·         Μοντάζ: Σισέκ Καχραμάν

·         Χώρα:  Τουρκία, Γερμανία, Ολλανδία, Ελλάδα. (Έγχρωμη)

·         Διάρκεια:  108΄ 

Πρώτη προβολή:     6.00 μμ.
Δεύτερη προβολή:   8.15 μμ.
Τρίτη προβολή:     10.30 μμ.
 

Διακρίσεις:   

7 Βραβεία και 5 Υποψηφιότητες

-Berlin International Film Festival 2019 , Υποψήφιο για Χρυσή Άρκτο

-Istanbul International Film Festival 2019, 5 Βραβεία, Βραβείο Καλύτερης ηθοποιού (σε Cemre Ebuzziya, Helin Kandemir, Ece Yuksel), Βραβείο Σκηνοθεσίας, Μουσικής (Γ.+Ν. Παπαϊωάννου) G. , FIPRESI και Golden Tulip.
-Sarajevo Film Festival 2019,  2 Βραβεία, Σκηνοθεσίας και C.I.C.A.E.
 

Τρεις αδελφές που κατά καιρούς είχαν σταλεί παρακόρες σε πλούσια σπίτια συναντιούνται ξανά όταν επιστρέφουν στο πατρικό τους σε ένα φτωχό ορεινό χωριό της Ανατολίας. Μια  ιστορία γραμμένη στο χιόνι.
 
Ο Τσέχοφ δίνει την ιδέα για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας, δεμένης με το μαγευτικά άγριο τοπίο και τους αποκλεισμένους σ’ αυτό κατοίκους του.

 
Berlinale 2019, «A Tale of Three Sisters»: O Eμίν Αλπέρ μάς αφηγείται ένα φεμινιστικό παραμύθι.
Η τούρκικη ταινία (κι ελληνική συμπαραγωγή), συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Στην προηγούμενη ταινία του «Υποψίες» ο Εμίν Αλπέρ περιέγραφε τους μηχανισμούς μέσω των οποίων η καθεστωτική βία εγκλωβίζει αθώους κι ενόχους σε έναν αναπόδραστο κύκλο αίματος. Παίρνοντας τη βασική ιδέα από τον Αντόν Τσέχοφ, επιχειρεί εδώ να περιγράψει τους μηχανισμούς που παγιδεύουν τους κατοίκους της εγκαταλελειμμένης τουρκικής επαρχίας σε ένα κομφορμιστικό, αλλοτριωτικό και αναχρονιστικό παρόν, εξίσου αναπόδραστο προς ένα καλύτερο αύριο… «στη Μόσχα», ή στην Άγκυρα, «αδερφές μου».
 

Οι τρεις αδερφές του τίτλου είναι τρία κορίτσια τα οποία είχαν σταλεί κατά καιρούς παρακόρες σε σπίτια πλουσίων και συναντιούνται ξανά όταν επιστρέφουν στο πατρικό τους, σε ένα ορεινό χωριό της Ανατολίας. Προσπαθώντας να επανεκκινήσουν τη ζωή τους, διαπιστώνουν πως είναι δεμένες με τα αόρατα δεσμά των οικογενειακών σχέσεων, της οικονομικής ανέχειας, του κοινωνικού συντηρητισμού και του μαγευτικά άγριου τοπίου (εύστοχη η αντιστικτική «σκηνογραφική» χρήση του). Η απόπειρα διάρρηξής τους θα οδηγήσει σε μια προαναγγελθείσα τραγωδία, την οποία το φινάλε προσγειώνει στα μέτρα ενός ανθρώπινα γλυκόπικρου δράματος.
 
Χρήστος  Μήτσης
Τρεις αδερφές, που είχαν σταλεί παρακόρες σε πλούσιες οικογένειες στην πόλη, συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια, όταν αναγκάζονται, για διαφορετικούς λόγους, να επιστρέψουν στο πατρικό τους σε ένα φτωχό χωριό της ορεινής Ανατολίας. Στη σκιά των χιονισμένων βουνοκορφών, υπό το βλέμμα του αυταρχικού πατέρα, οι τρεις γυναίκες μοιάζει να επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος, σε ένα ζοφερό υπνωτιστικό παραμύθι που συνδυάζει Τσέχοφ και αδερφούς Γκριμ. Με φόντο ένα μαγευτικό αλλόκοσμο τοπίο, που τη νύχτα μεταμορφώνεται σε τρομακτικό τόπο αθέατων κινδύνων, η ζωή αποτυπώνεται ως αέναη κυκλική πορεία -πολλές σκηνές μάλιστα φαίνεται να επαναλαμβάνονται -, η οποία οδηγεί αναπόδραστα στην καταστροφή.

------------------------------------------------------------------------

Η τρίτη μεγάλου μήκους του Τούρκου σκηνοθέτη μετά το «Beyond the Hill» και το «Frenzy» είναι τοποθετημένη σε ένα φτωχικό χωριό της Ανατολίας κι ακολουθεί την τύχη τριών αδελφών οι οποίες φεύγουν από το σπίτι σε νεαρή ηλικία, για να γίνουν παρακόρες σε σπίτια πλουσίων.

Οταν για διάφορους λόγους και οι τρεις θα επιστρέψουν στο χωριό η μια από αυτές έγκυος με ένα παιδί που δεν θα έπρεπε να έχει, κάτι που θα αναγκάσει τον πατέρα της να την παντρέψει βιαστικά με έναν βοσκό, τα τρία κορίτσια θα ξαναπιάσουν τον αδελφικό δεσμό τους από εκεί που τον άφησαν και θα τον κάνουν ακόμη πιο δυνατό.

Κι ακόμη κι αν η ζωή τους δεν πήρε την τροπή που φανταζόντουσαν κι όταν η τραγωδία θα χτυπήσει, οι τρεις αδελφές θα παραμείνουν ενωμένες, λέγοντας ιστορίες γύρω από τη φωτιά και περιμένοντας το χιόνι του χειμώνα να λιώσει.

Γιώργος Κρασσακόπουλος

--------------------------------------------

Μία σύγχρονη ματιά στη θέση της γυναίκας στην ξεχασμένη Ανατολία. Μία σημαντική, αν και άνιση ταινία, Οι τρεις αδελφές του Αλπέρ έχουν λόγο σ' έναν σημαντικό διάλογο.

Aκόμα και η διαδρομή προς το χωριό είναι δύσκολη - κακοτράχαλη κι απαιτική, με φιδίσιους χωματόδρομους κι απότομες στροφές. Δυσκολότερη, η ίδια η επιστροφή. Τα τρία κορίτσια στην πόλη είχαν μέλλον. Στο απομακρυσμένο χωριό της βορειοανατολικής Τουρκίας, στο φτωχικό σπίτι του πατέρα τους με τα δύο δωμάτια, η μόνη προοπτική είναι η παντρειά με κάποιον από τους ελάχιστους ντόπιους. Για αυτό και κάθε μία από τις τρεις αδελφές είχε σταλεί σε πλούσια σπίτια της πόλης ως «besleme» - παρακόρες που βοηθούσαν με την περιποίηση των παιδιών της ευκατάστατης οικογένειας. Ολες όμως επέστρεψαν. Πρώτη, η 20χρονη Ρεϊχάν γιατί έμεινε έγκυος και η κυρία του σπιτιού την πέταξε έξω με το μωρό της. Για να κουκουλωθεί η ντροπή, στο χωριό παντρεύτηκε έναν αφελή, ατσούμπαλο, γεμάτο φοβίες και δεισιδαιμονίες βοσκό. Η 13χρονη Χαβά ήταν άτυχη. Αγαπούσε πολύ το σπίτι και το μωρό της, αλλά αυτό πέθανε. Την μεσαία, την ατίθαση και κακότροπη Νουράν, την επέστρεψε ο κύρης του σπιτιού της για «ανάρμοστη» συμπεριφορά. Τι θα έκανε τώρα ο ηλικιωμένος πατέρας Σεφκέτ; Πώς θα ζούσε τρία κορίτσια;

Από τη στιγμή που βλέπουμε τους γκρεμούς και τις χαράδρες της απόμακρης ορεινής Ανατολίας, και το κουρνιασμένο χωριό με τα ελάχιστα σπίτια, νιώθουμε ότι μπαίνουμε σ' ένα σύμπαν παραμυθιού πλασμένο από πάχνη, θρύλους και ξεχασμένες παραδόσεις. Ομως η ιστορία που θέλει ο Εμίν Αλπέρ («Beyond the Hill», «Frenzy») να μας αφηγηθεί δεν είναι τόσο παλιά. Η σύνοψη της ταινίας την τοποθετεί στη δεκαετία του '80. Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι θα μπορούσε να είναι μισό αιώνα πριν, ή, δυστυχώς, και σήμερα. Γιατί αυτό που θέλει να πει ο (είναι κάτοχος PHD στην σύγχρονη τουρκική ιστορία) δημιουργός ξεπερνά τα όρια του χρόνου. Και τα σύνορα του συγκεκριμένου χωριού.

Ο Αλπέρ κινηματογραφεί τη φύση σαν κάτι μεγαλειώδες και ονειρικό (η δουλειά του φωτογράφου Εμρέ Ερκμέν είναι υπέροχη) - έναν όγκο από χιόνι, πλαγιές, λόφους. Με τον αέρα να λυσσομανά σαν βιβλική απειλή. Αυτό το μεγαλείο μεταμορφώνεται σ' ένα απροσπέλαστο εμπόδιο. Από που να διαφύγεις; Ταυτόχρονα, το εσωτερικό του πατρικού σπιτιού είναι φωτοσκιασμένο με την ακρίβεια ενός αποπνικτικού πίνακα ζωγραφικής. Θέλεις να διαφύγεις. Ακούμε για την πόλη (είτε γιατί κάποιος χρειάζεται προμήθειες, ή να επισκεφτεί ένα γιατρό), αλλά δεν την βλέπουμε ποτέ. Ούτε από ψηλά. Ενα ασθμαίνον λεωφορείο κάποια στιγμή πλησιάζει - αν το να σε αφήσουν μέσα σε ένα μέτρο χιόνι για να διασχίσει μια κοιλάδα και να φτάσεις στο χωριό συνηγορεί με το ρήμα «πλησιάζει».

Κάπως έτσι, η ιστορία των τριών αδελφών είναι σημαντικότερη των αφηγήσεων τους. Είναι η σαφής, πολιτική τοποθέτηση απέναντι στη θέση/χρήση της γυναίκας στην (σύγχρονη) τουρκική ιστορία. Και η ακόμα πιο διάφανη και καίρια ματιά στο γεγονός ότι μία τέτοια φεμινιστική τοποθέτηση είναι (πρωτίστως) ταξική: όταν εξετάζουμε το παρόν και το μέλλον της γυναίκας δεν μιλάμε μόνο για το αστικό τοπίο μίας μητρόπολης που προσφέρει ευκαιρίες. Υπάρχει και η ξεχασμένη γυναίκα της επαρχίας. Με μια πινελιά μαγικού ρεαλισμού, την βλέπουμε αυτή τη ξεχασμένη γυναίκα, αυτή που δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει μακριά, να κάνει τούμπες στις πλαγιές του.

Ο Αλπέρ χειρίζεται με μαεστρία αυτόν τον άξονα της ταινίας. Οι αδελφές (αν κάτι μοιράζονται με τις «Τρεις Αδελφές» του Τσέχωφ είναι η ανάγκη διαφυγής που είχε και η Ιρίνα) δεν είναι απλά γυναίκες που για το δικό τους καλό (μία καλύτερη ποιότητα ζωής, σπουδές, επιλογή ενός καλύτερου συντρόφου) πρέπει να ζήσουν στην πόλη. Οι αδελφές είναι εργαλείο επιβίωσης του πατέρα (και, κατεπέκταση όλων των αντρών του χωριού) - τις στέλνει για δουλειά και παίρνει πίσω την «ευγνωμοσύνη» των αστών κύρηδων. Εχουμε μπει στην αίθουσα για να ακούσουμε την ιστορία των κοριτσιών. Ομως αυτοί που τις αναλύουν και τις αποφασίζουν είναι οι άντρες. Ομως ο Αλπέρ αρνείται να τις παρουσιάσει ως θύματα - τους δίνει διαστάσεις, άποψη, πείσμα, δύναμη, σεξουαλικότητα.

….

Ο Αλπέρ έχει αποδείξει από το ντεμπούτο του ότι ήρθε για να διεκδικήσει μία άξια θέση ανάμεσα στους auteurs του τουρκικού σινεμά. Σε αυτό το φιλόδοξο πρότζεκτ, σε αυτό το παραμύθι, χάνει λίγο τις ισορροπίες, αλλά διαφαίνεται ξεκάθαρα και το ταλέντο και η στιβαρότητά του.

Πόλυ Λυκούργου

Εμίν Αλπέρ      Tο ντεμπούτο του Εμίν Αλπέρ Πέρα απ’ τον λόφο (2012) έλαβε πλήθος τιμητικών διακρίσεων, ενώ η δεύτερη ταινία του, το Υποψίες, (2015) πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο 72ο Φεστιβάλ της Βενετίας, αποσπώντας το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Εκτός από την καριέρα του ως σκηνοθέτη, ο Αλπέρ διδάσκει Σύγχρονη Ιστορία στο Τμήμα Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης.  Φιλμογραφία: 2012 Πέρα απ' τον λόφο, 2015 Υποψίες, 2019 A Tale of Three Sisters.