Η Λένα Δροσάκη στο γιορτινό περιοδικό Best: «Σχεδόν δεν τη θυμάμαι εκείνη τη Λένα... της Πάτρας»

Ξεκίνησε ως ταξιθέτρια στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, ακολούθησε το όνειρό της στην Αθήνα και πάνω που ήταν έτοιμη να τα εγκαταλείψει (είχε ξενοικιάσει το σπίτι της και έφτιαχνε βαλίτσες) της δόθηκε η πρώτη ευκαιρία. Έκτοτε καλπάζει… Πήρε το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» και πλέον θεωρείται από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Για την Λένα Δροσάκη της Πάτρας που η ίδια σχεδόν δεν την θυμάται πια, την οικογένειά της που ζει ακόμη στην Πάτρα και που συγκινείται όταν την σκέφτεται, για τις δυσκολίες της διαδρομής, αλλά τη σχέση της με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, στην οποία δεν θέλει να υπάρχουν «πρέπει», μίλησε μεταξύ άλλων στο Best η Λένα Δροσάκη. Φέτος είναι η χρονιά της αφού θεατρικά πρωταγωνιστεί στο πλευρό του Αιμίλιου Χειλάκη, στην παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», στο θέατρο Βεάκη, ενώ την συναντάμε και στην πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Έρωτας μετά», στον Alpha.

Σας συναντώ στην αθήνα μεταξύ γυρισμάτων για τη σειρά «έρωτας μετά» και παραστάσεων στο θέατρο «Βεάκη» με το «όνειρο καλοκαιρινής νύχτας»… θα ήθελα όμως για αρχή να πάμε πίσω, στα χρόνια που ζούσατε στην πάτρα…

Σε αυτή την πόλη έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Δημοτικό και Γυμνάσιο πήγα στα Μποζαΐτικα και Λύκειο πήγα στην Παραλία. Άλλαξα τελείως μεριές όταν πήραμε σπίτι εκεί… Πλέον είμαι στην Αθήνα λίγο παραπάνω από 10 χρόνια… Στην Πάτρα όμως ξεκίνησα να κάνω θέατρο ερασιτεχνικά, στο Λιθογραφείο. Όταν την σκέφτομαι συγκινούμαι. Την αγαπώ πολύ και αυτό που θα έλεγα ότι μου λείπει είναι πρώτα οι δικοί μου άνθρωποι που βρίσκονται εκεί. Είναι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου. Είναι και η ανεμελιά. Εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν υπάρχει ένα όνειρο που ξεκινάς να πραγματοποιήσεις. Είναι σαν τον έρωτα, που γνωρίζεις κάποιον και αρχίζεις τα πρώτα ραντεβού. Αυτός ο πόθος που υπήρχε τότε στην Πάτρα… αυτά είναι που μου λείπουν και που θυμάμαι.

Πώς καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Κανείς από την οικογένεια μου δεν είχε σχέση με την υποκριτική, απολύτως καμία όμως. Η μαμά μου εργαζόταν ως babysitter και ο μπαμπάς μου εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο. Η πρώτη φορά που εντυπωσιάστηκα με αυτή την τέχνη όταν οι γονείς μου με πήγαν σινεμά και είδαμε την ταινία «Μεγάλες προσδοκίες». Είχα εντυπωσιαστεί με αυτή τη γιαγιά που έπαιζε. Οι ρυτίδες της, το βάψιμό της, τα κοντινά πλάνα της. Αυτό που έβγαζε αυτή η γυναίκα με έκανε να νιώσω κάτι μέσα μου ένα «ωχ, εδώ κάτι γίνεται».

Κάποια στιγμή όμως είδα μία παράσταση, τον «Άμλετ» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, στο Θέατρο Απόλλων και εκεί έπαθα σοκ. Αυτό ήταν. Πώς ήσασταν ως παιδί;

Επειδή έχω τρεις αδελφούς, ήμουν μόνη μου ως κορίτσι και έπαιζα επομένως τα κοριτσίστικα παιχνίδια μόνη μου. Έκανα ρόλους. Με την μητέρα μου τα απογεύματα του καλοκαιριού κάναμε συνέχεια σκετσάκια. Την καλούσα στο σπίτι και κάθε φορά είχα να της πω και κάτι διαφορετικό, γιατί ήμουν κάτι άλλο. Ήμουν ένα πολύ ήσυχο παιδί όμως «έβραζε» μέσα μου ένα ηφαίστειο. Ήμουν το κοριτσάκι που δεν θα το παρατηρούσες, που δεν θα έκανε φασαρία και αταξίες.

Πώς αντέδρασαν οι δικοί σας όταν τους ανακοινώσατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Και ξαφνιάστηκαν και προβληματίστηκαν. Την πρώτη «κρυάδα» την πήραν όταν ξεκίνησα ερασιτεχνικά. Τότε σπούδαζα ηλεκτρολογία στα ΤΕΙ. Με κοίταξαν «καλά καλά» και θεώρησαν ότι πρόκειται για ένα χόμπι. Για μένα όμως δεν ήταν έτσι. Ήμουν στο χώρο του θεάτρου από το πρωί μέχρι το βράδυ. Άρχισα να βοηθάω στο ταμείο, στη γραμματεία.

Ως μαθήτρια του εργαστήριου ήθελα να παρακολουθώ τις παραστάσεις… Έκανα ακόμα και φώτα. Ήθελα να δω πώς γίνονται όλα μέσα στο θέατρο. Θυμάμαι, η μητέρα μου έλεγε, ότι θα πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω και για τη σχολή μου κι εγώ έλεγα πως δεν μπορώ και δε γίνεται να φύγω από εκεί. Ενώ ήμουν στο Λιθογραφείο, μία δασκάλα μας είπε ότι ψάχνουν ταξιθέτρια στο ΔΗΠΕΘΕ και πήγα. Εκεί ξεκίνησε η πιο άμεση και επαγγελματική σχέση με το θέατρο. Έβλεπα κάθε μέρα την παράσταση, την «Λοκαντιέρα» του Θέμη Μουμουλίδη. Ήθελα να βλέπω πώς κατάφερναν κάθε βράδυ να κρατούν την παράσταση σε ένα επίπεδο και παρατηρούσα. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή ο ηθοποιός Δημήτρης Μαύρος με ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις ηθοποιός»; Κι εγώ απορημένη με τη σειρά μου τον ρώτησα πώςτο κατάλαβε για να μου απαντήσει: «Από τον τρόπο που παρακολουθείς την παράσταση». Για χρόνια, παράλληλα με το θέατρο, δούλευα και σε μαγαζί για φαγητό… Το θέατρο δεν το άφηνα και τη σχολή δεν την τελείωσα. Πήγαινα όμως κι έλεγα στα παιδιά να δουν τις παραστάσεις.

Ο σκοπός ήταν με τη δουλειά να μαζέψω χρήματα ώστε να έρθω στην Αθήνα. Έτσι κι έγινε. Ήρθα στην Αθήνα και γράφτηκα στη σχολή Αρμένη. ‘Έμεινα δύο χρόνια ώσπου αποφασίσαμε με τον Στέλιο Παυλίδη να κάνουμε μία δική μας σχολή. Έντεκα άτομα βρήκαμε χώρο, τον ετοιμάσαμε, πήραμε τους καθηγητές που θέλαμε και από το πρωί μέχρι το βράδυ κάναμε μαθήματα. Μετά «έφυγε» ο Στέλιος, ο πνευματικός μας ο πατέρας και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Παράλληλα δούλευα σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια όπου ήταν ο Θάνος Παπακωνσταντίνου που θα έκανε μία παράσταση και του ζήτησα να με δει. Είχε κλείσει αλλά έφυγε μία κοπέλα και τελικά με κάλεσε να με δει. Έκανα οντισιόν και μετά από δύο εβδομάδες, όπου πλέον ήμουν έτοιμη να γυρίσω στην Πάτρα (γιατί αν ήταν να δουλεύω service, μπορούσα να το κάνω και στην Πάτρα), με πήρε και μου είπε ότι με θέλει στην παράσταση.

Ξεκίνησα να ψάχνω ξανά σπίτι γιατί είχα ξενοικιάσει αυτό στο οποίο έμενα και ξεκίνησα… Η συνάντηση αυτή με τον Θάνο που ερχόταν στο μαγαζί όπου έκανα service, ήταν κομβική στιγμή. Σε αυτή την παράσταση με είδαν ο Γιάννης Σκουρλέτης με τον Κώστα Δαλακούρα και ήρθε η συνέχεια με τους Bijoux de Kant.

Ξεκινήσατε από το θέατρο, αλλά στην τηλεόραση αργήσαμε να σας δούμε…

Όταν ξεκίνησα να κάνω θέατρο, δεν γίνονταν πολλά πράγματα στην τηλεόραση. Από τη μία δεν υπήρχε μυθοπλασία, και από την άλλη δεν ένιωθα έτοιμη. Άλλωστε δεν υπήρξε και πρόταση τότε. Δεν είναι εύκολο πράγμα η τηλεόραση. Έχει άλλους ρυθμούς, πολύ γρήγορους. Χρειάζεται μία εμπειρία, αμεσότητα και γνώση που εγώ δεν ένιωθα ότι την έχω. Δεν είχα στο μυαλό μου να ψάξω προς τα εκεί. Επίσης πίστευα, και ακόμα το πιστεύω, ότι τα πράγματα έρχονται και σε βρίσκουν την ώρα που είσαι έτοιμος να τα κάνεις. Οι άνθρωποι του θεάτρου και της τηλεόρασης σου προτείνουν πράγματα γιατί έχουν δει -με κάποιον τρόπο- ότι μπορείς να τα δώσεις. Όταν ξεκίνησαν οι προτάσεις για την τηλεόραση, δεν ήμουν σίγουρη. Φοβήθηκα να δεχθώ μία πρόταση όπου θα βρισκόμουν κάθε μέρα στην τηλεόραση. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτό. Όταν ήρθαν οι προτάσεις από «Το σόι σου» και το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» που δε θα ήμουν καθημερινά εκεί, είπα αμέσως το «ναι». Ήξερα ότι από αυτούς τους συνεργάτες θα είχα να πάρω. Είχα να «κλέψω» πράγματα που θα μάθαινα και που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Δεν μπορούσα να πω «όχι».

Μίλησε μας για τη μυστήρια γυναίκα που υποδύεσαι στη σειρά «έρωτας μετά»…

Υποδύομαι την Αλίκη. Μία δικηγόρος- ποινικολόγος, μία περιποιημένη γυναίκα που δουλεύει πολύ και είναι και φιλόδοξη. Έχει πολλά μυστικά και της αρέσουν οι μικρότεροι άντρες…

Έχετε κάτι κοινό με αυτή τη γυναίκα;

Δεν νιώθω ότι έχω κοινά με αυτή τη γυναίκα και αυτό είναι που με «ιντρίγκαρε» πάρα πολύ στο να κάνω αυτό το ρόλο.

Βάζετε «πρέπει» στη ζωή σας;

Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μου δε θέλω να υπάρχουν «πρέπει». Το μόνο «πρέπει» που έχω είναι να είμαι συνεπής στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Στην προσωπική μου ζωή δεν έχω… κι αν παλιότερα είχα, προσπαθώ να τα απομακρύνω. Παλιότερα στη ζωή μου, ήθελα να είμαι καλή, ευγενική, τυπική. Τώρα, δεν είμαι και δεν θέλω να είμαι. Θα πω αυτό που με ενοχλεί και μπορεί να γίνω και λίγο δυσάρεστη. Θα εκφραστώ πιο εύκολα. Θέλω να είμαι ειλικρινής και αληθινή.

Αισθανθήκατε ποτέ ότι παραμελήσατε την προσωπική σας ζωή λόγω της δουλειάς;

Ναι. Αυτό παλιότερα συνέβαινε πολύ, αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ. Βέβαια τώρα πια επιλέγω να μην κάνω πολλά πράγματα μαζί και να έχω και χρόνο για την προσωπική μου ζωή, για εμένα.

Πώς θέλετε να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Να κάθομαι και λίγο σπίτι μου. Να μαγειρεύω, να βλέπω φίλους, μία ταινία… απλά πράγματα.

Σκέφτεστε τη δημιουργία οικογένειας;

Υπάρχει αυτό το βιολογικό όριο σε μας τις γυναίκες… Υπάρχει θα έλεγα μία αγωνία, αλλά σκέφτομαι ότι για να μην έχει συμβεί, κάτι σημαίνει.

Αν και δεν συνηθίζετε να μιλάτε για την προσωπική σας ζωή, ξέρουμε ότι διανύετε μία όμορφη περίοδο της ζωής σας στο πλευρό του ηθοποιού Αλέξανδρου Μπουρδούμη…

Μοιραία επειδή είμαι με έναν άνθρωπο που είναι ένα γνωστό πρόσωπο, η σχέση μου βγήκε προς τα έξω. Δεν το προκαλέσαμε. Δεν θα απουσιάζω από τις σημαντικές στιγμές της ζωής του για να μην μαθευτεί ή να μην ακουστεί αυτή η σχέση. Δεν θέλω να μην είμαι δίπλα του και να μην το ζήσουμε μαζί για να μην φανεί. Δε θέλω να υπάρχει «πρέπει» σε αυτό.

Τι είναι αυτό που σας κερδίζει σε έναν άνθρωπο με τον οποίο επιλέγεις να είσαι μαζί;

Το να με αφήνει να ανακαλύπτω πράγματα για εκείνον που δεν φαίνονταν κι ούτε φανταζόμουν πως υπάρχουν και που δεν αποκαλύπτει σε όλους τους υπόλοιπους. Είναι το πώς εκτίθεσαι στον άλλον. Μου προκαλεί εντύπωση και θαυμασμό.

Θαυμάζω πολύ και το να έχει χιούμορ στο πώς αντιμετωπίζει τα σοβαρά πράγματα και πώς γειώνει τις καταστάσεις, στο πώς συμπαραστέκεται…

Σε τι διαφέρει και πόσο η Λένα Δροσάκη της Πάτρας, από την Λένα Δροσάκη του σήμερα;

Σχεδόν δεν τη θυμάμαι εκείνη τη Λένα… Πλέον χαίρομαι και απολαμβάνω πιο πολύ, χωρίς ενοχές. Με παρατηρώ πιο πολύ. Πιο παλιά παρατηρούσα τους άλλους και νοιαζόμουν γι΄ αυτό που ήθελαν εκείνοι. Όταν έδωσα σημασία στο τι θέλει η Λένα πιο πολύ, άλλαξαν πολλά πράγματα. Πριν από αυτό είχα αρχίσει να νιώθω ένα κενό.

Τι εύχεσαι για τα φετινά Χριστούγεννα;

Θα ευχηθώ να προσπαθήσουμε να ακούμε τις ανάγκες μας. Έτσι θα υπάρξει για τον καθένα μία ηρεμία και μία γαλήνη. Να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια με ειλικρίνεια και να μη φοβόμαστε να πούμε αυτό που νιώθουμε.

*Η Λένα Δροσάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, μέχρι τις 5 Ιανουαρίου, στο θέατρο Βεάκη.