Ο πόλεμος των κόσμων

Πάνε λίγα χρόνια που η αμφισβήτηση πέρασε στην πράξη και από προβληματισμός έγινε λόγος και έργο… Έγινε άρνηση που αντιδρά και καταλαμβάνει ότι μπορεί να συμπαρασύρει, ή αλλιώς πολεμά να καταστρέψει ότι της αντιστέκεται.

Πάνε λίγα χρόνια που ο διχασμός αξιοποιείται ως μέσον πολιτικής μεταφοράς στο διαθέσιμο τμήμα της κοινωνίας των «υποψιασμένων».

Πάνε λίγα χρόνια που ο πολιτικός αμοραλισμός εξελίσσεται σαν νόσημα που επιδρά ως ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, υποσχόμενο το άλλο, το διαφορετικό, σ’ ένα κόσμο που αυτό-διαγράφεται. Πάνε λίγα χρόνια που η Δημοκρατία μας παρουσιάζει σημεία γήρανσης και επαφίεται όλο και περισσότερο σε καταβεβλημένους μυσταγωγούς της, που ενδιαφέρονται όπως-όπως μόνο για τη δική τους επιβίωση.

Πάνε λίγα χρόνια που ο Ρασιοναλισμός διώκεται πλέον ως αίρεση και απομονώνεται ως επικίνδυνο για την Δημόσια εικόνα στοιχείο. Και μέσα σ’ αυτόν τον αφυδατωμένο Τόπο με τα κατασχεμένα μυαλά και την ιδεολογική συσκότιση που επέβαλλε η αυτό-προσδιοριζόμενη «Αριστερή πλατφόρμα με δεξιά συμπληρώματα» στην κυβερνητική της σύμπλευση, προσπαθείς να διατηρήσεις τον ορθολογισμό σου ως το τελευταίο σου καταφύγιο.

Το τελευταίο ανάχωμα που σου δίνει η γνώση μέσα από την λογική σκέψη, να κρατήσεις τον πολιτικό και κοινωνικό σου βηματισμό σαν αντίβαρο στην πτώση των ιδεολογιών. Σωτήριο έτος 2019 και ο πολιτικός κορνιαχτός από την πτώση της προαναφερόμενης «πλατφόρμας» δεν λέει να καταλαγιάσει. Ο συντηρητικός εξαερισμός που εφαρμόζει η νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αποδυναμώνεται από την πάγια τακτική της Δεξιάς να καταφεύγει στην καταστολή, χωρίς να ενθαρρύνει την Λαϊκή συναίνεση σε συμμετοχή.

Θα αναρωτηθεί κάποιος τι εννοώ με την Λαϊκή συναίνεση; Στις συμμετοχικές Δημοκρατίες οι Πολίτες έχουν ρόλο. Εκφράζονται μέσα από κοινές τοποθετήσεις και Δημοψηφίσματα ώστε να αναδεικνύουν τα ζητήματα που τους απασχολούν, αποκόπτοντας κάθε δραστηριότητα που θα υπονόμευε ή θα απειλούσε το περιβάλλον της ζωής τους και τη Δημοκρατία τους. Αυτά βέβαια σε ιδανικές κοινωνίες. Όταν όμως προσπαθούμε σ’ αναχώματα να κρατήσουμε τα ιδανικά μας και ο απέναντι κρατάει μολότοφ, πέτρες και ακατάσχετη οργή, τότε οι ανθοδέσμες δεν βοηθάνε.

Πάνε κάποιες δεκαετίες που κοντά στις Εθνικές επετείους προστέθηκε και η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πολύ σωστά, σηματοδοτώντας την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Όμως ο ΑΔΙΚΟΣ χαμός ενός νέου παιδιού που μας συγκλόνισε όλους από τον- καταδικασθέντα- αστυνομικό, από πού προσφέρεται για επαναστατική γυμναστική, που να αναστατώνει το Πανελλήνιο;

Έτσι δεν τιμάται η μνήμη του, έτσι κακοποιείται ο «συμβολισμός» του και αδικεί τη θυσία του. Εκείνο όμως που μου κάνει εντύπωση είναι, ότι ενώ αυτή η Γη είναι σπαρμένη από Ήρωες που αντιστάθηκαν στους κατακτητές, στο φασισμό, στις δικτατορίες, στο παρακράτος, καμία αναφορά από τους υπέρμαχους των αντιεξουσιαστικών συμβολισμών. Κενό μνήμης, στη μνήμη τους και στην ιστορία του Τόπου μας.

Αναφέρω σημειολογικά και ζητώ συγνώμη από το πάνθεον των Ηρώων, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Νικηφόρο Μανδηλαρά, τον Αλέξανδρο Παναγούλη… Τι έχουμε να πούμε, τι μπορούμε να πούμε σήμερα, για το καταπίστευμα στη Δημοκρατία που μας άφησαν.

Τι έχουμε να πούμε, τι μπορούμε να πούμε για τα αθώα θύματα της τρομοκρατίας που περνούν σαν αστυνομικές ειδήσεις. Ο Αξαρλιάν, τα Θύματα στη Μαρφίν δεν είναι τα τραγικά πρόσωπα μιας βίας που γεννήθηκε μέσα από το άκρατο πολιτικό μίσος; Εκτός και αν η βία γίνεται το μέσον και έτσι διακρίνεται από τη σκοπιμότητά της σε αποδεκτή-εντός ή εκτός εισαγωγικών, ή κατασταλτική.

Έτσι όμως δημιουργούμε δύο διαφορετικούς πόλους στη Δημοκρατία μας. Δύο κόσμους που πολεμούν με διαφορετική αξιακή προσέγγιση να την κατακτήσουν. Και εδώ μπαίνει το πόσο υπεύθυνοι είμαστε και πόσο πιστεύουμε στην Αστική Δημοκρατία για να την βάζουμε σε δοκιμασία σύγκρουσης των ιδεοληψιών μας.

Όταν δηλαδή τα όργανα της έννομης τάξης εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία δέχονται βροχή από πέτρες και μολότοφ, υπερασπίζονται το Πολίτευμά μας ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Όταν τα όργανα της έννομης τάξης προστατεύουν τις περιουσίες των πολιτών, υπερασπίζονται τη Δημοκρατία μας ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Όταν τα όργανα της έννομης τάξης δέχονται κτυπήματα εκπαιδευμένων στις πολεμικές τέχνες, όταν δέρνονται πεσμένοι στο οδόστρωμα, όταν καίγονται, υπερασπίζονται το καθήκον τους στην υπηρεσία της Δημοκρατίας ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Και βέβαια όταν η υπεράσπιση των οργάνων της έννομης τάξης γίνεται βίαιη καταστολή, στις ελεύθερες κοινωνίες οι Δημοκρατίες έχουν τις αντιστάσεις ώστε να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν τον Πολίτη. Εκεί όμως που ξεφεύγει κάθε έννοια σεβασμού της Δημοκρατίας μας, είναι όταν προσβάλλονται χυδαιότατα τα όργανα της. Όταν μάλιστα οι ύβρεις εκστομίζονται από μέλη του Κοινοβουλίου τότε κάτι άλλο συμβαίνει. «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

Κάτι που όσες εξηγήσεις και να δώσουν εκ των υστέρων, όσες συγνώμες κι’ αν ζητήσουν, για το «Η διεύρυνση γκαζώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», ή «Τα τέτοια… της Πάολα δεν έχουνε σιλικόνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», θα καταγράφεται ως προοίμιο της πολιτικής τους σκέψης και θα δηλώνει ότι ανήκουν σ’ έναν άλλο κόσμο.