O συγγραφέας Ανδρέας Ηλιόπουλος μιλάει στο thebest για "Τα δάκρυα του χρόνου"

Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

Η πηγή της έμπνευσής μου είναι η διαρκής πάλη της ανθρώπινης  ύπαρξης ανάμεσα στο γίγνεσθαι και τα συναισθήματά της . Ο καθένας από εμάς, στην πορεία της ζωής του,  καλείται  συνεχώς να επιλέγει ανάμεσα στο καλό ή στο κακό , ανάμεσα στην πτήση ή την πτώση. Διαρκώς παλεύει με δύο εαυτούς που έχουν θρονιαστεί μέσα του και ο ένας θέλει να τον φτάσει στα σύννεφα, ενώ ο άλλος επιμένει να τον έχει δεμένο με αλυσίδες κάτω στη γη.  Η πτήση μας μαγεύει όλους, όσο διαρκεί, η πτώση όμως είναι  οδυνηρή και καλούμαστε να πληρώσουμε το αντίτιμό της.  Τότε η απελπισία καταλαμβάνει όλο το χώρο της ψυχής μας και μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας γιατί οι αλήθειες που δεν θελήσαμε ποτέ να προσεγγίσουμε, τώρα  μας κατασπαράζουν. Ο Ζοζέ Σαραμάγκου είχε πει ότι «είναι τραγικό και υπέρμετρα θλιβερό στις μέρες μας, ο άνθρωπος  να είναι από τη μία το θύμα και από την άλλη ο συνεργός στο έγκλημα εναντίον του εαυτού του».

Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Γιατί μου θυμίζει το παραμιλητό του υποσυνείδητου στις πιο κρίσιμες στιγμές του ανθρώπου, όταν στερεύει η κάνουλα της ψυχής του και ανακαλύπτει την πενία του κόσμου. Είναι ακριβώς τότε που ανοίγει η σιδερένια ντουλάπα της καρδιάς και ξεχύνονται μπροστά στα πόδια του,  γερασμένα τα πιο αυθεντικά συναισθήματα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Είναι όπως συμβαίνει με το αναμμένο κερί και την φλόγα του. Το κερί είναι η ίδια η ζωή που ενώ αρχίζει σιγά σιγά να λιώνει από την φλόγα, εμείς έχουμε επικεντρωθεί στη λάμψη της και δεν συνειδητοποιούμε ότι  σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα από τα δύο.  Αφηνόμαστε  αυτάρεσκα στη ματαιοδοξία της  περίφημης ατομικής  ετικέτας που κατακτάμε στην κοινωνία  και πορευόμαστε  ακολουθώντας το πρωτόκολλο που επιβάλλει αυτή μας η κατάκτηση. Το ειδικό βάρος που φέρνει είναι ένα βαρίδι που καλούμαστε να το κουβαλάμε διαρκώς μέσα μας και έξω μας.

Ποιος είναι ο ήρωας του βιβλίου σας;

Ο Μελέτιος είναι ένας ακούραστος  σκαπανέας του προσωπικού του ονείρου. Διακριτό στοιχείο στην πορεία της ζωής του είναι οι ηθικές αξίες που κουβαλά μέσα του και δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ. Ακόμα και όταν πραγματώθηκε η φιλοδοξία του , δηλαδή  η απόλυτη αναγνωρισιμότητά  του ως καλλιτέχνης,  δεν μέθυσε από τη δόξα, αντίθετα οι αξίες αυτές λειτουργούσαν σαν φώτα ομίχλης μέσα στο θολό τοπίο της showbiz.  Γι αυτό και όταν τα γεγονότα που ακολουθούν μέσα στο βιβλίο, προσπάθησαν να τον βγάλουν  τον ίδιο , έξω από τον εαυτό του προτίμησε ν’ αποσυρθεί  από τους κύκλους αυτούς καταλήγοντας να ζήσει σε μία υπόγεια πόλη για ένα μεγάλο διάστημα. Η απομόνωσή του αυτή ήταν ένα σχολείο αυτογνωσίας για εκείνον .

 Ο Κάρλ Γιούνγκ, λέει πως … «όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν, δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου».

Έχετε κοινά στοιχεία με τον ήρωα σας;

Το πείσμα σε ό,τι  ονειρεύομαι  να γίνει γεγονός.

Τι είναι αυτό που σας κεντρίζει σε αυτόν;

Ο ήρωας μου είναι καβαλάρης της ζωής του και ορμά στο πεδίο της μάχης  των  προσωπικών του διεκδικήσεων. Τραυματίζεται και πέφτει κάποιες φορές. Άλλοτε πάλι λυγίζει. Ανθρώπινες καταστάσεις  αυτά. Μόνο τ’ αγάλματα δεν λυγίζουν. Ανακτά όμως γρήγορα το θάρρος του και ιππεύει  ξανά αγέρωχα για να συναντήσει τ’ όνειρό του.  Ο  συνθέτης Μάνος Χατζηδάκις  ανέφερε  κάπου ότι «μονάχα η ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…»

Ως αναγνώστης τι βιβλία επιλέγετε να διαβάζετε;

Κυρίως βιβλία λογοτεχνίας και φυσικά ποίησης, κυρίως συμβολικής.  Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι η Λιλή Ζωγράφου, Ζυράννα Ζατέλη , Ιωάννα , για την οποία προσδοκώ πολλά στο μέλλον και φυσικά λατρεύω τον Πεσόα. Από  πλευράς ποίησης , προτιμώ στον Νίκο Καρούζο, Τάσο Λειβαδίτη, Γιάννη Ρίτσο, Τίτο Πατρίκιο, Κική Δημουλά.

Ποιο είναι για εσάς ένα καλό βιβλίο;

Το  κάθε βιβλίο που όταν το κλείνεις , λίγο πριν κοιμηθείς,  σου ανοίγει φώτα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και οι λέξεις του παίζουν κυνηγητό μέσα στο μυαλό σου .

Ετοιμάζετε ήδη το επόμενο βιβλίο σας;

Βρίσκομαι στο τέλος της συγγραφής του. Ένα όμορφο λογοτεχνικό ταξίδι γεμάτο εντάσεις και ανατροπές που επιχειρεί να συνθηκολογήσει με το άγνωστο. Υπολογίζω να κυκλοφορήσει το 2020,

**********************

Περίληψη βιβλίου "Τα δάκρυα του χρόνου"

Ένα αγόρι, σ ένα χωριό της Καστοριάς, γεννιέται μ ένα άστρο ακατανόητο για τους άλλους. Το μερίδιο που του έδωσαν οι Μοίρες, νανουρίζοντάς τον με παράξενα λόγια, τον τάσσει κυνηγό του ονείρου του.
Βαδίζοντας στα στενά μονοπάτια της ζωής κι έχοντας στο δισάκι του μονάχα τις προσδοκίες του, γνωρίζει τα πρωτοβρόχια της απογοήτευσης, αλλά δεν εγκαταλείπει τις επιδιώξεις του. Περιορίζεται σε αδέσποτες βόλτες του πείσματός του και επιλέγει το νέκταρ του ψεύδους προς τους δικούς του για να επιτύχει τον στόχο του.
Παγιδευμένος σ ένα καταφύγιο επινόησής του και οδοιπόρος της στεγνής πραγματικότητας, παλεύει μέσα στις αναταράξεις των γεγονότων έχοντας τις κεραίες τεντωμένες.
Δεν επιτρέπει στον καβαλάρη της ελπίδας να ξεπεζέψει. Με το καμουτσίκι του πείσματος τον ωθεί να καλπάζει στα γεγονότα, ενώ αυτός φλερτάρει με την τρέλα.Τη στιγμή που νομίζει πως όλα έχουν χαθεί, η ζωή, για να εξιλεωθεί, του δίνει τον άσο που έχει κρυμμένο στο μανίκι. Στο απόγειο της δόξας, ο προσωπικός του βίος βγαίνει σε πλειστηριασμό για να τον εκποιήσουν οι άλλοι. Κάθε στιγμή περνάει από την κόλαση και το καθαρτήριο, δίχως όμως να βρίσκει τον παράδεισο.