Σαν να μη πέρασε μια μέρα

Σαν να μη πέρασε μια μέρα, από 17-Μαρτίου έως 7 Απριλίου 1977 η ΕΣΗΕΑ διοργάνωση σειρά ομιλιών με θέμα « Προβλήματα Τύπου και Δημοσιογραφίας»

Kεντρικοί ομιλητές ήσαν : Γ. Αναστασόπουλος , πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ

Μ. Στασινόπουλος , τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας

Πέτρος Χάρης , Ακαδημαϊκός

Γ. Μαύρος , Πολιτικός

Ηλίας Ηλιού, Πολιτικός

Χαρίλαος Φλωράκης , πολιτικός

Λεωνίδας Κύρκος. Πολιτικός

Ανδρέας Παπανδρέου. Πολιτικός

Παναγιώτης Λαμπρίας, Πολιτικός.

Από αυτό τον κύκλο ομιλιών  και ομιλητών επιλέγω , καταρχάς, την παρέμβαση του δημοσιογράφου Γ. Βότση.

Επειδή κ. Υπουργέ(σ.σ Τακης Λαμπρίας) , ο τρόπος που διεξάγονται εδώ οι συζητήσεις οπωσδήποτε αφήνει πολύ στενά περιθώρια ουσιαστικού διαλόγου, πρέπει να παρατηρήσω ότι το μεγαλύτερο μέρος της εισηγήσεως σας είναι θεωρητικό. Σ¨αυτό θα μπορούσε κανείς να επισημάνει ότι αντικρούοντας τα στερεότυπα στις προκατασκευασμένες θέσεις και σεις διαπιστώσατε κατά τρόπο απόλυτα αξιωματικό ορισμένα πράγματα . Επάνω στα χωρά πολύ μεγάλη συζήτηση. Λόγου χάρη,-απλώς επισημαίνω-, είπατε ότι  ο τύπος στην Αμερική ανταποκρίνεται αυτόματα στο δικαίωμα του λαού για πληροφόρηση και απλώς θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, ώσπου να φθάσουμε στην εξαίρεση (και πως φθάσαμε είναι και αυτό συζητήσιμο) του Γουώτεργκέϊτ , θα έπρεπε να δούμε ποια πληροφόρηση για το Βιετνάμ είχε ο αμερικανικός λαός. Είναι και η άλλη αξιωματική διατύπωση , ότι, τελικά στον καπιταλιστικό κόσμο ο Τύπος ανήκει στους αναγνώστες του , ό οποίος μπορεί , άμα δεν του αρέσει, να την πετάξει , να την αρνηθεί την εφημερίδα. Αλλά όντας ο τύπος στα χέρια των επιχειρηματιών , όντας η πληροφόρηση, η πληροφορία εμπόρευμα υποκείμενο στους νόμους της καταναλωτικής κοινωνίας , δεν ξέρω ποια δυνατότητα έχει ο αναγνώστης να πετάξει την εφημερίδα , ίσως όση δυνατότητα έχει να διαλέξει ανάμεσα στο «Ταϊντ» και  ¨Ομο». Μια άλλη διατύπωση αξιωματική είναι  ότι η μαζικοποίηση της ελευθερίας αποτελεί φαινόμενο εκδημοκρατισμού. Πώς στέκεται όταν μόνος σας ευθύς αμέσως παραδεχθήκατε τα μεγάλα, τα πιο μαζικά όργανα στον Δυτικό Τύπο όπως η «DAILY MIRROR” , είναι τα πιο κίτρινα φύλλα , είναι κατεξοχήν  όργανα χειραγώγησης της κοινής γνώμης και ας θυμηθούμε την Καταρίνα Μπλούμ (σ.σ  Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλούμ  έργο του του Χάινριχ Μπελ ). Και επειδή , αισθανθήκατε την ανάγκη και για μια επίκληση στον Μαρξ , και επειδή διαφάνηκε ο θαυμασμός σας στh  “MONDE” (σ.σ γαλλική εφημερίδα), θα ήθελα να ρωτήσω απλά  τον συνάδελφο που είναι και φορέας εξουσίας ,(σ.σ : Ο Τάκης Λαμπρίας ήταν δημοσιογράφος και υπουργός στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή) ποια  δυνατότητα ανεξαρτησίας  του δημοσιογράφου  βλέπει στην Ελλάδα όταν το 1/3 των δημοσιογράφων είναι περίπου κρατικοί υπάλληλοι , όταν το 1/5  ίσως υπηρετούν κάποια   κομματική σκοπιμότητα και οι υπόλοιποι είμαστε απλώς υπάλληλοι κάποιων επιχειρηματιών; …(7-4-1977)

Συμπέρασμα: Ο λύκος- η δεξιά- κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του