Το Άθλιον Δεν Έχει Χρώμα Ούτε Κόμμα

Μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου, από το 1949 έως και σήμερα απ' ότι περιγράφουν τα γεγονότα, το Εμείς των νικητών και το Εσείς των ηττημένων οριοθετούν, μάλλον δηλητηριάζουν το δημόσιο βίο, όσων συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη λήψη αποφάσεων γι' αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.

Ο τόπος βρίσκεται στα χέρια αυτοπροσδιοριζόμενων σωτήρων, αρκετοί απ' αυτούς μάλιστα με γονιδιακό τρόπο επιδιώκουν να σώσουν τους Έλληνες απ' τα δεινά της κακοδαιμόνιας που μας έχουν φιλοδωρήσει πολλάκις οι επιλογές των γεννητόρων τους.

Αυτοί οι ειδικευμένοι σωτήρες είναι πιθανόν και οι μοναδικοί σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς έχουν δημιουργήσει ένα "σύστημα συμφερόντων" που έχει μετόχους σε όλα τα πολιτικά κόμματα κατ' αναλογία.

Συμμετέχουμε λοιπόν σε μια περίοδο που η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να φέρει τον τίτλο της "Κοινοβουλευτικής Κληρονομικής Δημοκρατίας".

Με την ανοχή των εκλεκτόρων των τριακοσίων ταγών του τόπου, "μέσα ενημέρωσης", "δημοσιογραφικοί παράγοντες",

"γλοιώδεις ιδιοτελείς συμβουλάτορες", διαμορφώνουν και το Εγώ των υποψηφίων, δημάρχων, περιφερειαρχών, βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών.

Ερήμην του Ελληνικού λαού δημιουργούν τα οικονομικά δεδομένα στα οποία λυτρώνονται οι πολιτικοί που τους προστατεύουν.

Τα παραδείγματα πλείστα, χαρακτηριστικό όμως είναι αυτό που περιγράφει τη διαφορά των περιουσιακών δεδομένων πλείστων εξ' αυτών με την είσοδο τους στον πολιτικό βίο και την καταγραφή των περιουσιακών τους στοιχείων με την έξοδο τους από αυτόν.

Φαινόμενο λοιπόν που γιγαντώθηκε μετά την μεταπολίτευση, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι η συναλλαγή των περισσότερων με την δικαιοσύνη όπως οι ίδιοι αλληλοκατηγορούνται, με την οικονομική εξουσία και με τους ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης να είναι πλέον καθεστώς δημοκρατίας.

Στην τελευταία πενταετία τα πράγματα έχουν ξεφύγει, ζούμε τις αλήθειες των fake news καθώς οι ειδήσεις στο πλήθος τους είναι ή μισές ή " χαλκευμένες".

Αρκετοί επαγγελματίες και μάλιστα οι γυαλιστεροί της ενημέρωσης υπηρετούν την είδηση με τον χρωστήρα της πολιτικής τους βουλιμίας και όχι με την γραφίδα της επιστημονικής τους κατάρτισης.

Με ανοίκεια, με εμετικά, με κείμενα που παραβιάζουν, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προσωπικά δεδομένα και χαλκεύουν την είδηση ενημερώνουν με την ανοχή των "αφεντικών" τους τον Ελληνικό λαό.

Ο θάνατος στην αρχαιότητα λειτουργούσε ως τέλος της εμπλοκής με τον δημόσιο βίο, ο νεκρός άλλωστε δεδικαίωται.

Ήταν ύβρις η προσβολή της μνήμης του νεκρού, στην σύγχρονη Ελλάδα είναι εύρημα μάλλον δημοσιογραφικής επιτυχίας.

Το αίσχος αντάλλαξε την αρμονία του δημόσιου λόγου με την αλητεία της δύναμης του μέσου.

Καλή ψήφο συννέληνες, όλα στο βωμό της νίκης, η ήττα όμως έχει την εξουσία της βελτίωσης και η εκλογή έχει και την ημέρα που θα ζητηθεί η επανεκλογή!