45 χρόνια μετά: Είμαστε έτοιμοι για μια νέα Μεταπολίτευση;

Ιούλιος του 1974 ήταν όταν μετά από την εθνική τραγωδία της Κύπρου, η επταετής χούντα κατέρρευσε εκ των έσω και έκανε με γοργά και στέρεα βήματα την επάνοδό της η Δημοκρατία.

Η ακόλουθη περίοδος της Μεταπολίτευσης έχει πλέον ταυτιστεί με τη γενεσιουργό πηγή όλων των κακών της μοίρας μας, που οδήγησαν στην προ δεκαετίας χρεοκοπία.

Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Διότι την ίδια στιγμή, στην συγκεκριμένη 35ετία η χώρα επέτυχε πρωτοφανή βήματα προόδου, γνωρίζοντας μία πρωτόγνωρη για την πολυτάραχη ιστορία της περίοδο ειρήνης, ευημερίας, κοινωνικής προόδου και οικονομικής ανάταξης.

Το γεγονός βέβαια πως μέσα σε όλη αυτή την εθνική φρενίτιδα, ο μπούσουλας χάθηκε, τα όρια ξεπεράστηκαν και καταλήξαμε να ζούμε πολύ πιο πάνω από τις δυνάμεις μας, οδήγησε στη δημιουργία της μεγάλης εθνικής μας αυταπάτης, της οποίας η φούσκα όταν έσκασε εκκωφαντικά στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, πέσαμε σε εθνική κατάθλιψη –με τα γνωστά, διαδοχικά και επώδυνα στάδια αυτής να αφήνουν πληγές βαθιές στο σώμα της κοινωνίας.

Ο τελευταίος κύκλος αυτής της δεκαετίας, η κυβέρνηση της ετερόκλητης συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –δύο κομμάτων που έθρεψε η κρίση- αποτέλεσε το αμάλγαμα όλων εκείνων των βασικών αρνητικών χαρακτηριστικών της πολιτικής σκηνής κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Άκρατος λαϊκισμός, οπορτουνισμός, εξουσιομανία, ημιμάθεια, πολιτικαντισμός, βόλεμα ημετέρων, αλαζονεία, αυτά και άλλα συστατικά, αλεσμένα σε ένα κυβερνητικό μπλέντερ που οδήγησε την χώρα σε ιστορικά χαμηλά.

Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που σημειώνουν πως αυτή η περίοδος ήταν ένα αναγκαίο κακό που έπρεπε να περάσει η χώρα, ώστε να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες την υποκρισία και τις αυταπάτες μέσα στις οποίες ως υπνοβάτες κινούμασταν τόσα χρόνια και κατά αυτόν τον τρόπο, να ετοιμαστούμε για το επόμενο βήμα.

Αναρωτιέται όμως κανείς, είμαστε έτοιμοι για αυτήν την ιστορική αλλαγή σελίδας; Έχουμε κατακτήσει ως κοινωνία το απαιτούμενο σημείο ωρίμανσης για να ευαγγελιστούμε το ξεκίνημα μίας νέας Μεταπολίτευσης; Για παράδειγμα, έχουμε σταματήσει να αντιμετωπίζουμε την σχέση πολίτη-πολιτικού ως ξεκάθαρα ρουσφετολογική; Είμαστε αποφασισμένοι να εκλέξουμε άριστους εκπροσώπους μας στην επερχόμενη εκλογική διαδικασία με κριτήρια αποκλειστικά ορθολογικά; Κι ακόμα, έχουμε αρχίσει στην καθημερινή μας ζωή να σεβόμαστε τον διπλανό μας, τις ευαισθησίες και τα δικαιώματά του, αλλά και τον δημόσιο χώρο; Να αντιμετωπίζουμε με άλλο μάτι την σχέση μας με το περιβάλλον; Να…

Πολλά τα ερωτηματικά, δυσοίωνες οι ρεαλιστικές απαντήσεις τους.

Βέβαια, στην συγκεκριμένη προβληματική, υπάρχει και μία εναλλακτική θεώρηση –η οπτική πως ριζοσπαστικές αλλαγές σε μία κοινωνία μπορούν να προέλθουν μοναχά με top-down κατεύθυνση. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ένταξη της χώρας στην ΕΕ από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ούτε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 η ελληνική κοινωνία ήταν έτοιμη για ένα τέτοιο άλμα, όμως μία χαρισματική και στοχοπροσηλωμένη πολιτική ηγεσία την «έριξε στα βαθιά» και αυτή σταδιακά αλλά και αναπόφευκτα, έμαθε κολύμπι.

Μπορεί να υπάρξει στην πολιτική σκηνή μία ηγετική ομάδα με αντίστοιχα χαρακτηριστικά, ώστε να δρομολογήσει τις μεγάλες και ρηξικέλευθες αλλαγές που τόσο έχει ανάγκη η χώρα για να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός; Από τις πρώτες κιόλας κινήσεις της νέας κυβέρνησης υπό –όπως όλα δείχνουν- τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είτε αυτή είναι αυτοδύναμη είτε όχι, θα πάρουμε τις κρίσιμες απαντήσεις.

Όπως και να ‘χει, όλα συνηγορούν στο ότι στην παρούσα συγκυρία, δίνεται στην χώρα μία τελευταία ευκαιρία για να οδηγηθεί στο μεγάλο στόχο –τα 200 χρόνια ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, να το βρουν σε μία περίοδο εθνικής ανάταξης και προόδου, σε μία νέα Μεταπολίτευση.

Ας μην αφεθεί ανεκμετάλλευτη.