Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι, το νέο βιβλίο του Πατρινού αστροφυσικού Δ. Σιμόπουλου

Ο κορυφαίος Πατρινός αστροφυσικός Διονύσης Π. Σιμόπουλος μας αφηγείται την πορεία μας προς τα άστρα και αναθυμάται σταθμούς της προσωπικής του διαδρομής.
 
Πώς φτάσαμε τόσο μακριά στο Διάστημα; Με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την πρώτη προσσελήνωση, ο διακεκριμένος αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύσης Π. Σιμόπουλος, που ήταν ο μόνος Έλληνας ανταποκριτής που κάλυψε την αποστολή του Apollo 11 τον Ιούλιο του 1969, μας μεταφέρει Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι και αφηγείται την περιπέτεια της κατάκτησης του διαστήματος από τον άνθρωπο.
Στο νέο του βιβλίο που κυκλοφορεί στις 13 Ιουνίου από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, ο διεθνώς πολυβραβευμένος επιστήμονας ξεδιπλώνει με την αμεσότητα και το προσιτό συγγραφικό του ύφος τις τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις που μας οδήγησαν στο Φεγγάρι, αλλά και την κούρσα της κατάκτησης του Σύμπαντος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Παράλληλα, εισάγει τους αναγνώστες στα χνάρια της προσωπικής του διαδρομής μέσα από γεγονότα-σταθμούς, καθοριστικά και χαρακτηριστικά της σημαντικής του πορείας.
Το νέο βιβλίο του Διονύση Π. Σιμόπουλου συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο την ιστορία της επιστήμης με την αυτοβιογραφία και το χρονικό. Η αφήγηση συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αποδίδει με γλαφυρότητα και ενάργεια την εποχή.
 
 
Καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθούσε από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, ο πρώτος άνθρωπος ήταν έτοιμος να κατέβει και να περπατήσει πάνω στο παράξενο έδαφος της Σελήνης. Στην Ουάσιγκτον τα ρολόγια έδειχναν 4 λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ της 20ής Ιουλίου 1969 και στην Αθήνα σχεδόν 5:00 το πρωί της άλλης μέρας. 
Εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα».
Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη στιγμή της δημιουργίας. Γιατί, όπως τόσο χαρακτηριστικά γράφτηκε τότε, «εκείνη η στιγμή ήταν ανώτερη και από την πρώτη χρήση της φωτιάς, και από την ανακάλυψη του τροχού, και από την εκμετάλλευση του αρότρου. Ήταν σπουδαιότερη από τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο και του Κολόμβου, ανώτερη και από τη διάσπαση ακόμα του ατόμου». 
Γιατί έκτοτε ο κόσμος μας και η ιστορία του δεν περιορίζονται σ’ έναν μονάχα πλανήτη. Γιατί ο κόσμος μας είναι πλέον ολόκληρο το Διάστημα, και η ιστορία μας είναι τόσο μεγάλη και ανοιχτή όσο ολόκληρο το Σύμπαν.

[…]

Στα τέλη του ’68 από το Ελληνικό Προξενείο της Νέας Ορλεάνης με ειδοποίησαν ότι μία εφημερίδα στην Αθήνα ζητούσε κάποιον σαν κι εμένα να καλύπτει δημοσιογραφικά τις διαστημικές αποστολές, και όπως ήταν φυσικό δέχτηκα αμέσως, με μόνη αμοιβή τα έξοδά μου και την αεροπορική αποστολή της εφημερίδας, που έφτανε σε δύο ημέρες από την έκδοσή της. Στις δύο πρώτες αποστολές (Apollo 9 και 10) που κάλυψα δημοσιογραφικά περιοριζόμουν για οικονομία στο να επισκεφτώ το Διαστημικό Κέντρο του Χιούστον και να στέλνω τις ανταποκρίσεις μου στην Αθήνα από εκεί. Τη νέα εκτόξευση του Apollo 11 από το Ακρωτήριο Κένεντι δεν ήμουν διατεθειμένος να τη χάσω. Στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι έφτασα την παραμονή της εκτόξευσης και προσπάθησα, για ευνόητους λόγους, να βρω κι άλλους Έλληνες δημοσιογράφους διαπιστευμένους να παρακολουθήσουν την ιστορική αυτή εκτόξευση. Δεν βρήκα όμως κανέναν επισήμως διαπιστευμένο δημοσιογράφο από τη χώρα μας εκτός εμού!
Αποσπάσματα από το βιβλίο