Κάτια Δανδουλάκη: "Το ότι δεν πένθησα τον άνδρα μου με έριξε σε κατάθλιψη"

Καλεσμένη στην εκπομπή «Happy Day» ήταν η Κάτια Δανδουλάκη η οποία μίλησε στην Σταματίνα Τσιμτσιλή για την κατάθλιψη που πέρασε μετά τον θάνατο του συζύγου της Μάριου Πλωρίτη.

Η ηθοποιός υποστήριξε ότι η κατάθλιψη δεν είναι ταμπού και πως όταν κανείς το αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση, τότε μόνο θα μπορεί να κερδίσει την αποδοχή και στη συνέχεια την ίαση της.

Πώς όμως κατάλαβε η γνωστή ηθοποιός ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με την υγεία της;

Στη δική μου περίπτωση ήταν φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξύπνησα, είχα γύρισμα, και νόμιζα ότι το κρεβάτι μου απέχει ένα χιλιόμετρο από την πόρτα. Σαν να έσβησε η μηχανή.

Δεν μπορούσα να σηκωθώ και να πάω μέχρι την πόρτα. Αυτό είναι σημάδι ότι ξεπέρασες τα όρια. Ενώ είχα πολλές… καμπάνες, αλλά έλεγα όχι πρέπει να το κάνω αυτό, πρέπει να είμαι στην ώρα μου, να μην κοιμηθώ, πρέπει, πρέπει. Με τα πολλά πρέπει κατέληξα σε αυτό και μετά η υπερκόπωση έφερε και την κατάθλιψη.

Ο θάνατος του συζύγου της

Η Κάτια Δανδουλάκη αναφέρθηκε και στο χαμό του συζύγου της, Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2006 μετά από μακροχρόνιο αγώνα με σοβαρή ασθένεια. Η ίδια αναφέρθηκε στη δύσκολη περίοδο της κατάθλιψης που πέρασε, μετά το χαμό του.

«Ανέβαλα το πένθος, έλεγα «αυτό δεν το σκεφτόμαστε, δεν υπάρχει γιατί πρέπει να βγω στην παράσταση». Για να βγεις στη σκηνή, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα γυρίσω σπίτι και δεν θα υπάρχει ο Μάριος, άρα πρέπει να βγω από τον εαυτό μου, αυτό δεν υπάρχει. Κάνουμε, λοιπόν, μια μετατόπιση και έρχεται ετεροχρονισμένα η λύπη, ο πόνος και η διάλυση. Το γεγονός ότι δεν πένθησα τον άνδρα μου με έριξε σε κατάθλιψη εφτά χρόνια μετά».

Τι ήταν όμως εκείνο που την ώθησε να συμβουλευτεί ψυχίατρο και πότε ακριβώς κατάλαβε ότι η κατάσταση της δε «χωράει» άλλη αναβολή;

«Δεν ήθελα να αντιμετωπιστεί αυτό μέσα μου και αντιμετωπίστηκε με την πλήρη κατάθλιψη. Ήθελα να είμαι στο κρεβάτι μου και να βλέπω το ταβάνι, να μη μου μιλάει κανένας. Μου έλεγαν ότι το θέατρο είναι γεμάτο κι εγώ ανατρίχιαζα. Γινόμουν μούσκεμα, πώς θα αντιμετωπίσω τον κόσμο. Με το που αισθάνθηκα ότι βλέπω το ταβάνι και δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να πάω στο θέατρο, δεν θέλω να μου μιλάνε, αμέσως πήγα σε γιατρό, σε ψυχίατρο. Η κατάρρευση του οργανισμού μου προκάλεσε την κατάθλιψη και τα προβλήματα υγείας».