Στ. Μάινας στο thebest.gr«Δεν μετράει μόνο το αποτέλεσμα, μετράει και η πρόθεση ο αγώνας.Βεβαίως δεν ξέρω αν αυτό μπορείς να το πεις για την πολιτική»

Είναι ο Άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ένας βαθιά πιστός , ένας επαναστάτης επί της ουσίας. Ο λόγος του μεστός και παρηγορητικός ανεβαίνει στο σανίδι και πλαισιώνεται από μουσική. Ο Στέλιος Μάινας με τη δική του μεστότητα  τον συναντά στη σκηνή, του Δημοτικού Θεάτρου Απόλλων, στην Πάτρα, το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης.

Ο σπουδαίος και προσγειωμένος ηθοποιός, με τα βραχυπρόθεσμα όνειρα και της βήμα-βήμα εξέλιξης,  , διαβάζει διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη δημιουργώντας μια κατανυκτική  ατμόσφαιρα. Ο λόγος του Παπαδιαμάντη, η υποκριτική του Στέλιου Μάινα και οι ήχοι των ψαλτάδων και μουσικών Κώστα Κωσταντάτου και Ουρανίας Πάτζιου συνθέτουν το σκηνικό.

Μιλήσαμε με τον Στέλιο Μάινα λίγο πριν έρθει στην Πάτρα, που την αγαπά πολύ. Και τον συνδέει και με την ιδιαίτερη πατρίδα του. Είναι από την Ερμούπολη της Σύρου κι  έχουμε κοινό τον Τσίλλερ και τον Απόλλωνα. Τα δύο θέατρα που κοσμούν τη Σύρο και την Πάτρα. «Ο ίδιος άνθρωπος μας έφτιαξε» λέει και η συζήτηση ξεκινά , πώς αλλιώς, λόγω της χρονικής συγκυρίας, με την απώλεια του Γιάννη Βόγλη.

Μέχρι τον Ιανουάριο έπαιζαν μαζί με τον Στέλιο Μάινα στον Θείο Βάνια, παράσταση η οποία είχε ανέβει και στην Πάτρα.

Της Ελευθερίας Μακρυγένη

«Με τον Γιάννη Βόγλη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια. Εξάλλου  είμαστε και οι δύο Βυρωνιώτες, αλλά ως συνάδελφοι γνωριζόμαστε από την πρώτη μας συνεργασία που ήταν στο θέατρο της Μπέτυς Αρβανίτη. Ο Γιάννης Βόγλης έκανε τον πατέρα μου ο Βόγλης, στο έργο του Χάρολντ Πίντερ «Η επιστροφή». Ήταν ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή ταυτιστήκαμε, όχι ιδεολογικά τόσο πολύ, αλλά σαν χαρακτήρες. Ήταν πολύ ευγενής , δεν χαριζόταν κι έλεγε τα πράγματα, «τσεκουράτα», με  τ’ όνομά τους. Αγωνιστής και είχε παλέψει πολύ στη ζωή του για να πετύχει αυτά που πέτυχε. Ήταν μεγάλος ηθοποιός.

Η τελευταία μας συνεργασία ήταν στο Θείο Βάνια, τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό που χαρακτηρίζει τον Γιάννη είναι ότι ήθελε να πεθάνει όρθιος, ενεργός, εργαζόμενος, ασχολούμενος με αυτό που αγαπούσε. Κι όντως έτσι έγινε πάνω κάτω. Να φανταστείτε μπήκε στο νοσοκομείο πριν από ένα μήνα και μέχρι τις 20 Ιανουαρίου εμείς παίζαμε.

Στην περιοδεία με ρωτούσαν μα θα ταλαιπωρηθούν οι μεγάλοι άνθρωποι. Γιατί εκτός από τον Βόγλη ήταν και ο Γιάννης Φέρτης.Ήταν όμως πρώτοι από όλους και πριν από όλους. Χαλκέντεροι και παλαιάς κοπής άνθρωποι οι οποίοι ήταν αφοσιωμένοι στην τέχνη τους».

Τι κρατάτε από τον Γιάννη Βόγλη;

«Tη διακριτικότητά του, την εσωτερική ευγένεια του και τον σεβασμό για τη δουλειά και τους   συναδέλφους  του, ακόμα και για τους νεότερους. Ξέρετε δεν είναι αυτονόητα. Βρισκόμαστε στην εποχή που όλα γίνονται αχταρμάς. Ο σεβασμός δεν είναι αυτονόητος και δεν είναι προαπαιτούμενος. Βλέπουμε νέους ανθρώπους με το πρόσχημα του αιρετικού να γίνονται επιθετικοί, αγενείς και αμετροεπείς. Πράγμα το οποίο δεν γινόταν σε παλιότερες γενιές. Να σας πω το πιο απλό; Όταν έχει δεν να εκτελούν μπροστά σου, τον πατέρα σου ,τα ους θείους σου κλπ, δεν είναι πολύ εύκολο να κρατήσεις  μούρη, εγώ όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Ο πόλεμος πέρα από τα κακά που κάνει, ατσαλώνει και τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Τους καλούς του κάνει καλύτερους και τους κακούς χειρότερους. Ο Βόγλης και η γενιά του έγιναν καλύτεροι από τα βάσανα και τις κακουχίες που πέρασαν».

Ισχύει και τώρα αυτό με τους χαρακτήρες, σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια;

«Φυσικά. Κυρίως τώρα ισχύει. Όταν είμαστε μια χαρά, δεν φαίνονται οι άνθρωποι ποιοι είναι. Όλοι καλοί είμαστε.  Οι άνθρωποι δοκιμάζονται στα τεστ αντοχής. Εκεί φαίνεται ποιοι είμαστε και τι είμαστε διατεθειμένοι να πουλήσουμε και να κάνουμε για να επιβιώσουμε. Οι αρχές δεν είναι κάτι αυτονόητο, ούτε κάτι θεωρητικό. Είναι εντελώς πρακτικό και η εποχή μας είναι μια εποχή που καλλιεργεί, το να βγουν στην επιφάνεια τα καλύτερα και τα χειρότερα στοιχεία των ανθρώπων, μαζί».

Τι υπερτερεί;

«Δεν υπάρχει υπερτερεί. Η ζωή είναι αμφίρροπη. Την ίδια στιγμή για την οποία μιλάς για τα καλύτερα σου έρχονται τα χειρότερα ή κάνεις τα χειρότερα. Και το αντίθετο. Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να αντιδρούμε διαφορετικά σε κάθε περίσταση. Και αυτό κάνουμε. Αλλά εν τέλει, όπως πολύ σωστά λένε και οι παλαιότεροι, ο βίος του ανθρώπου και όλη η ζωή του αποτιμώνται στο τέλος. Τότε βγαίνει το γενικό συμπέρασμα και τα παιδιά του Βόγλη πρέπει να είναι πολύ περήφανα για τον πατέρα τους».

Σε πολιτικό επίπεδο το βλέπετε; Σήμερα που μιλάμε τυχαίνει να είναι 21^η Απριλίου, η επέτειος από την άνοδο της 7χρονης δικτατορίας. Κάποιες φορές ακούω ορισμένους , πολύ απογοητευμένους από τις κυβερνήσεις, να λένε ότι μια Χούντα χρειάζεται . Διαβάζω  σήμερα ότι έγινε δημοσκόπηση με ερωτήματα όπως αν  έκανε καλό ή κακό η Χούντα, αν είναι προτιμότερη η Βασιλευομένη Δημοκρατία, από την Προεδρευόμενη. Πώς τα σχολιάζετε;

«Η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα πολυτελείας. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν στο απόγειό της όταν η Αθήνα  ήταν κυρίαρχη στρατιωτικά και είχε τη δυνατότητα να επιβάλλεται σε ένα μεγάλο περιβάλλον, θέλω να πω, δεν είναι για δοκιμαζόμενες κοινωνίες, όπως η δική μας. Όχι με την έννοια ότι δεν χρειάζεται. Το αντίθετο λέω. Εκεί θα παρατηρήσουμε και φαινόμενα  λιποψυχίας ή επιπολαιότητας. Γιατί το να λες καλύτερα μια χούντα, είναι επιπόλαιο . Δεν θα το έλεγα επικίνδυνο, με την έννοια ότι πολλές φορές λέμε εν τη ρύμη του λόγου πολλές βλακείες. Λόγω του ότι είμαστε απογοητευμένοι από τα πράγματα περνάμε στο αντίθετο στρατόπεδο  χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Αλλά αυτό γίνεται στα λόγια και όχι επί της ουσίας. Είμαι πεπεισμένος ότι αν βρίσκονταν μπροστά στο να διαλέξουν χούντα ή δημοκρατία θα διάλεγαν τη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι  το πιο εύθραυστο πολίτευμα, το οποίο είναι έωλο στις ορέξεις και την κριτική του οποιουδήποτε. Είναι σαν τη μωρό παρθένα. Μπορεί πολύ εύκολα να παραπλανηθεί. Χρήζει της δική μας προστασίας, της συμπαράστασής μας και της ψυχραιμίας μας. Διαφορετικά μπορεί να καταργηθεί πολύ εύκολα. Γι΄αυτό τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε με ψυχραιμία και να μη γινόμαστε διχαστικοί ως προς τον εαυτό μας. Άλλο τι λέμε στα νεύρα μας και βαθιά απογοητευμένοι από μια κατάσταση στην οποία δεν είμαστε 100% υπεύθυνοι, αλλά είμαστε συνυπεύθυνοι για κάποιο λόγο».

Συνυπεύθυνοι με την έννοια του ψηφοφόρου...

«Ναι. Και οι παραπλανημένοι είναι και οι πιο επιθετικοί. Γιατί νιώθεις εξαπατημένος και πολλές φορές χάνουμε την ψυχραιμία μας και γινόμαστε επιθετικοί και εριστικοί. Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι γινόμαστε επιθετικοί προς τον ίδιο μας τον εαυτό».

Εσείς ως ψηφοφόρος έχετε αισθανθεί , ειδικά τα τελευταία χρόνια, εξαπατημένος ή προδομένος;

«Όχι. Ήμουν για πολλά χρόνια ψηφοφόρος της καρδιάς. Ψήφιζα δηλαδή με το χέρι στην καρδιά και με τη γνώση,  ότι «δεν πειράζει μωρέ,  δώστο να πάει στο διάολο. Τ΄ αγαπάς. Δεν είναι έτσι. Είναι λάθος. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να καταλάβω κάτω από τις γραμμές. Να διαγνώσω τις προθέσεις ,κάτω από αυτά που λέγονται. Ούτε ισχύει αυτό το αφοριστικό, η πολιτική και οι πολιτικοί , μας έχουν καταστρέψει. Είναι απλουστευτικό. Πολιτική είναι η καθημερινότητά με την οποία διάγουμε τον βίο μας. Πώς τρώμε, πώς περπατάμε, πώς λέμε καλημέρα, πώς συμπεριφερόμαστε στους μεγαλύτερους . Η πολιτική δεν ξεκινάει την ημέρα της ψηφοφορίας και δεν σταματάει την  ημέρα που κλείνουν οι κάλπες. Αν ωριμάσουμε λίγο, ως ψηφοφόροι και κυρίως ως πολίτες, που έχουμε τη δυνατότητα αυτή, θα δώσουμε ο ένας στον άλλο το παράδειγμα να αρθούν όλοι στο ύψος των ευθυνών τ τους. Εμείς οι πολίτες δίνουμε την απαίτηση στους άρχοντες να μας κυβερνήσουν καλά, μέτρια ή κακά»

Συναντάτε τον κοσμοκαλόγερο και Άγιο των γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Μιλήστε μας γι αυτή τη συνάντηση.

«Ο Παπαδιαμάντης είναι ο Άγιος των γραμμάτων μας. Είναι βαθιά πιστός, αλλά και ένα βαθιά επαναστατικό πνεύμα, ουσιαστικά, που έχει να κάνει με το μεγάλο κίνημα του ρομαντισμού . Ένας επαναστάτης με τον λόγο του και προστάτης των αδυνάτων , των καταπιεσμένων και των βασανισμένων ανθρώπων. Ο ίδιος ήταν ένας βασανισμένος και ταλαιπωρημένος άνθρωπος, ο οποίος είχε βαθιά την ανάγκη να μοιράζει ότι έχει και δεν έχει. Δεν κρατούσε ποτέ τίποτε για τον εαυτό του και μισούσε τον πλούτο. Η πλουτοκρατία έλεγε, ήταν και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου. Είχε εντοπίσει ότι γεννά την αδικία τρέφει την κακουργία, φθείρει σώματα και ψυχές, καταστρέφει δε τις κοινωνίες. Αυτό που με δυο λόγια πιστεύει και ο Χριστός, για τον πλούτο. Διήγε μια ζωή πολύ πτωχική και στερημένη. Και η μαγεία του, εκτός από τα διηγήματά του, είναι αυτή  η υπερβατικότητα που διαθέτει  το κείμενό του,  η γλώσσα του, είναι μοναδική, καθώς και το βάθος και η αγάπη του προς τον άνθρωπο , με ότι μπορεί ο άνθρωπος να εκφράζει. Το καλό και το κακό. Αυτά τα τρία διηγήματά του με κορυφαίο το Έρως  Ήρως, που είναι η αγώνας του ανθρώπου να εξαγνιστεί και ν αγαπήσει ανιδιοτελώς, και τα άλλα δύο που ουσιαστικά περιγράφουν μια ζωή και μια κοινωνία, απόλυτης διάλυσης, με θανάτους και ορφανά, με πείνα και φτώχεια, είναι  παρόλα αυτά ένας λόγος  τόσο θωπευτικός και παρηγορητικός που βλέπεις ότι γίνεται εξαιρετικά αισιόδοξος και τρυφερός. Είναι εξαιρετικά παρηγορητικός ο λόγος του Παπαδιαμάντη και ειδικά αυτές τις εποχές είναι σημείο αναφοράς».

Αυτή την περίοδο προβάλλεται ξανά στο Mega  «Το Νησί». Τηλεοπτικά ο πρώτος ρόλος σημείο αναφοράς για σας που σα κάνει ευρύτερα γνωστό είναι ο Τίμος στους Μεν και στους Δεν αλλά και ο Γιώργης, που φαίνεται να συμπυκνώνει την ωριμότητα και την πορεία σας αυτά τα χρόνια…

«Ο Γιώργης και ο Τίμος όσο κι αν είναι διαφορετικοί όσο κι αν μοιάζουν από μια άλλη πραγματικότητα, εμείς οι ηθοποιοί έχουμε ένα οικοδόμημα, το οποίο έχουμε υποχρέωση να το γκρεμίζουμε. Όχι τις κολώνες του, αλλά τους τοίχους και να το ξαναχτίζουμε από την αρχή. Οι ηθοποιοί είμαστε λίγο χαμαιλέοντες, παίρνουμε το χρώμα και την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων που θα ερμηνεύσουμε. Δεν είμαι ούτε ο Γιώργης , ούτε ο Τίμος. Ούτε ήμουνα ποτέ. Έχω δανείσει κομμάτια από τον εαυτό μου, σε όλους τους ρόλους που έχω παίξει.. Άλλους τους έχω παίξει καλύτερα κι άλλους χειρότερα. Αλλά πρέπει να σα ς ω ότι όσο πιο πετυχημένα ταυτιζόμαστε με ένα ρόλο τόσο το κοινό θέλει να πιστέψει ότι είμαστε αυτό που βλέπει».

Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε  να παίξετε κι ακόμα δεν έχει προκύψει;

«Μου δίνετε μια καλή ευκαιρία να σας πω ότι τα όνειρά μου είναι πάρα πολύ βραχυπρόθεσμα και έχουν πολύ κοντά ποδάρια».

Πάντα ή τώρα τελευταία;

«Πάντα. Δεν το κάνω γιατί μου λείπουν οι βλέψεις και τα όνειρα, αλλά εδώ και χρόνια είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθώ να κάνω ότι πιάνουν τα χέρια μου, όχι πιο μακριά. Κι αυτό μου στερεί  αν θέλετε, τα μεγάλα πετάγματα, αλλά ξέρω ότι ,  όπως έχω αποδείξει μέχρι στιγμής, για να περπατήσεις κάπου, για ν΄ανέβεις μια σκάλα , η οποία απαιτεί κόπο, πρέπει να σκέφτεσαι το επόμενο σκαλί, άσχετα πού θα πάει η σκάλα. Με επιμονή και υπομονή να ανεβαίνεις κομματάκι κομματάκι, όντας σίγουρος για τα βήματά του. Να βιώνεις την καριέρα σου, να βιώνεις αυτό που κάνεις. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να το ξεπεράσεις και να πας στο επόμενο. Αλλιώς σε περιμένει Ικάριος τύχη».

Δείχνετε συγκρατημένος. Δεν περιορίζετε όμως έτσι τον εαυτό σας  ή μήπως τον αδικείτε;

«Δεν τον περιορίζω και δεν τον αδικώ. Βεβαίως όλοι έχουμε όνειρα, αλλά πρέπει να αντιλαμβάνεσαι και τα όριά σου. Είναι καλύτερα οι άλλοι να πιστεύουν για σένα κάτι περισσότερο, παρά εσύ για τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν είναι φόβος, ούτε σεμνότητα. Είναι αντίληψη μιας εσωτερικής πραγματικότητας. Όπως θες να είσαι ειλικρινής και αντικειμενικός με τους άλλους,  έτσι πρέπει να είσαι και με σένα. Κι ένας λόγος παραπάνω, επειδή είναι ο εαυτός σου και λογικά του συμπεριφέρεσαι καλύτερα, είναι λόγοι αυθυπαρξίας, αλλιώς αυτοκτονείς, χρειάζεται να μπορείς να τον  βλέπεις από απόσταση, σαν να είναι ένας ξένος, για να γίνεις καλύτερος. Στη δική μας τη δουλειά πέρα από τον βιοπορισμό μας, βασικός μας στόχος είναι να γίνουμε καλύτεροι, όχι μόνο σαν ηθοποιοί. Κάτι καλύτερο να μας δώσουν αυτά που κάνουμε για μας τους ίδιους  και να μας πάνε λίγο παραπάνω. Αυτό δεν είναι αυταπόδεικτο και δεν γίνεται κατ΄ανάγκην. Δυστυχώς έχω γνωρίσει πολλούς ηλικιωμένους ανώριμους ανθρώπους. Και πρέπει να φεύγεις από αυτή τη ζωή, αν μη τι άλλο, κάνοντας το χρέος σου προς αυτή,. Να μπορείς να πεις ότι ρε παιδί μου ένα μικρό κομματάκι μου από το πέρασμά μου, από αυτή την προσωρινότητα κάτι λίγο άξιζε, κάτι λίγο προχώρησα κι εγώ, όχι την κοινωνία γιατί θα ήταν βλακεία να το πεις. Αλλά τη συνειδητοποίηση για το πού βρίσκομαι μες το σύμπαν. Η αμετροέπεια σε προσγειώνει δεν σε ανεβάζει προς τα πάνω».

Είστε πατέρας, σε όλο αυτό το πλαίσιο σκέψης πώς βιώνετε αυτό τον  «ρόλο»

«Λένε   πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου. Συμφωνώ, όταν είναι μικρά. Κυρίως όμως τα παιδιά είναι σφουγγάρια και αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τον  συγγράφουν αμετάκλητα μέσα στο σκληρό τους δίσκο με αυτά που βλέπουν, πρώτα από το στενό τους κύκλος που είναι η οικογένεια και μετά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι γονείς από μόνοι μας είμαστε παράδειγμα. Δεν μπορείς άλλα να λες στο παιδί σου και άλλα να είσαι.

Και να προσθέσω και το εξής: Eίμαστε κοινωνοί του άλλα λέω κι άλλα κάνω με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Εγώ το ξέρω με την επιεικέστερη πλευρά του, που είναι θα ήθελα ρε γαμώτο να κάνω, το υποσχέθηκα αλλά δεν μπορώ, με στριμώξατε. Αυτή είναι η επιεικέστερη πλευρά του νεανικού μας ενθουσιασμού. Βεβαίως, ανθρώπινο είναι, ας μην πετάμε πέτρες τόσο απλά κι εύκολα.

Με ρωτάνε πολλές φορές στο θέατρο, σου άρεσε αυτός ο ηθοποιός;Nαι καλός είναι, λέω. Έλα μωρέ τι σου άρεσε αφού δεν ήταν καλός σε αυτό που έκανε, μου λένε. Ρε παιδιά προσπαθούσε ο άνθρωπος λέω. Και τι με νοιάζει εμένα, το αποτέλεσμα μετράει, μου απαντούν. Δεν μετράει μόνο το αποτέλεσμα, μετράει και η πρόθεση, ο αγώνας. Βλέπω για παράδειγμα έναν ηθοποιό να αγωνίζεται να κάνει κάτι. Με κερδίζει η πρόθεσή του για ν΄αγωνιστεί.  Αύριο στον επόμενο ρόλο θα είναι καλύτερος. Βεβαίως αυτό  δεν ξέρω αν μπορείς να το πεις για την πολιτική».)

Με προλάβατε…

«Η πολιτική είναι σαν ρώσικη ρουλέτα. Παίρνει μια σφαίρα, γυρνάει ο μύλος και σου λένε αν είσαι τυχερός θα γλιτώσεις την αυτοκτονία..».

Αυτό με τις άλλες προθέσεις , τις προσπάθειες και τα  άλλα αποτελέσματα το είδαμε έντονα τον τελευταίο χρόνο…

«Δεν θέλω να γίνω αμετροεπής και επιπόλαιος. Πρέπει να βλέπουμε και να κρίνουμε τα πράγματα στην ιστορική τους φάση. Δηλαδή αν σε ρωτήσω, περπατάς στο νερό; Kαι μου πεις ναι αμέ, γιατί όχι; Περπατάω, κολυμπάω, ότι γουστάρεις κάνω, κι εγώ δεν σου πω μας δουλεύεις ρε φιλαράκι  και σου πω ναι για προσπάθησε, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα περπατήσεις στο νερό, κατά 99,9%.Δηλαδή δεν θα έχεις  τη δυνατότητα να περπατήσεις. Λοιπόν , φταίω και εγώ που σου υπόσχομαι και έχω την πεποίθηση ότι μπορώ να περπατήσω στο νερό, αλλά φταις κι εσύ , που μέσα την αφέλειά σου και στην απόγνωσή σου,  με την μικρή σου αμυδρά ελπίδα ,  λες κι άμα περπατήσει; Πρέπει να ζητάμε περισσότερες εγγυήσεις για τα πράγματα. Βεβαίως,  ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.  Δεν διαλέξαμε μία κυβέρνηση  όταν είμαστε στα καλύτερά μας, στα χειρότερά μας είμαστε, εννοώ με το πιστόλι στον κρόταφο. Ας μην είμαστε άδικοι , γιατί μπορεί πολύ εύκολα να γίνουμε άδικοι, από τη διάψευση των προσδοκιών μας. Και να έχουμε και δίκιο, αλλά πρέπει να δούμε τι είναι από πίσω; Ποιος είναι αυτός δηλαδή πού μας βάζει το πιστόλι στην κρόταφο και γιατί».

Ο Στέλιος Μάινας αγαπά πολύ την Πάτρα. Το έχει πει πολλές φορές. Δεν είχα σκοπό να κάνω καμία νύξη γι΄αυτό , αλλά ήθελε εκείνος  να μιλήσει γι αυτή

«Ήρθα στην Πάτρα και δούλεψα πριν από μερικά χρόνια. Αν έχετε καταλάβει εμένα δεν μου αρέσουν οι κολακείες. Είμαι παιδί της πόλης. Αγαπώ πάρα πολύ την Αθήνα, γιατί είναι μια μητρόπολη που περικλείει τα πάντα, κι έχει μια δυναμική, μια ταχύτητα και μια αίσθηση ασυναγώνιστη. Μετά την Αθήνα, η Πάτρα, είναι για μένα η αμέσως επόμενη πόλη που είναι πιο κοντινή στην Αθήνα, όσο κι αν ακούγεται τρελό».

Λόγω του αστικού χαρακτήρα της να υποθέσω;

«Ακριβώς. Η Πάτρα είναι ένα βαθύς αστικός τόπος από γεννησιμιού της. Κι επειδή κι εγώ προέρχομαι από ένα αστικό τόπο, γεννημένος στην Ερμούπολη της Σύρου, έχουμε τον Τσίλλερ κοινό. Μας έφτιαξε ο ίδιος άνθρωπος. Να είστε πολύ περήφανοι για την πόλη που έχετε και να την προσέχετε, γιατί είναι αστέρι».

Info

H παράσταση ανεβαίνει με τη συνεργασία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΠΑΤΡΑΣ

Δημοτικό Θέατρο Απόλλων

Μεγάλη Τετάρτη 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ώρα 21.00
Εισιτήρια 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (ταμείο)

i