Ίσως όλα γίνονται για το σήμερα...

Ξημερώματα. Τελευταίας εβδομάδας του Αυγούστου και του καλοκαιριού. Ούτε απόψε κατάφερες να κοιμηθείς. Όχι, δεν είναι ούτε ότι ήσουν έξω, ούτε ότι διασκέδαζες. Είναι που πλησιάζει η εξεταστική κι είναι όλα άστα να πάνε. Διαβάζεις, κάθεσαι, χαζεύεις, ξαναδιαβάζεις (ή μάλλον κάνεις ότι διαβάζεις) και πάλι απ' την αρχή. Γι' αυτό κι έμεινες ξύπνια απόψε, για να διαβάσεις. Δίνεις μάθημα βλέπεις σε τρεις μέρες.  Ναι, πριν καν μπει ο Σεπτέμβρης, πριν καν τελειώσει επίσημα το καλοκαίρι. Πάντα σε εκνεύριζε αυτό. Όσα χρόνια πήγαινες σχολείο τελείωνες μέσα Ιουνίου για να αρχίσεις αρχές Σεπτέμβρη. Αλλά τι; Μήπως και τώρα που τελείωσες με το σχολείο είναι καλύτερα τα πράγματα; Τώρα είναι που χειροτέρεψαν. Τελειώνεις αρχές Ιουλίου (στην καλύτερη περίπτωση) με εξετάσεις για να αρχίσεις τέλη Αυγούστου ξανά με εξετάσεις. Τρεις μήνες καλοκαίρι σου λέει μετά. Τέλος πάντων...

Τι μέρα ξημερώνει σήμερα; Τρίτη. Σημαντική μέρα. Βγαίνουν οι βάσεις βλέπεις. Χαμογελάς όταν θυμάσαι εσένα πριν ένα χρόνο ακριβώς να μην μπορείς πάλι να κοιμηθείς από την αγωνία σου για την μεγάλη μέρα που ερχόταν, για τα σημαντικά νέα που θα έπαιρνες. Ωραίες ημέρες αυτές... Περιμένεις την είδηση εκείνη που θα σε κάνει να πιστέψεις πως έχεις κατακτήσει ολοκλήρο τον κόσμος, πως θαρρείς κι έχεις βγάλει φτερά και μπορείς να πετάξεις. Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος απο την ημέρα που έμαθες πως κατάφερες αυτό που ήθελες χρόνια. Ούτε που το κατάλαβες για πότε πέρασε.

Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, επιστρέφοντας έτσι στο σήμερα που μόλις ξημερώνει. Άναρωτιέσαι τι είναι άραγε αυτό που θέλεις, ποια είναι αυτά που επιθυμείς σήμερα. Θέλεις να περάσεις τα μαθήματα που χρωστάς, να μάθεις, να γελάσεις, να ερωτευτείς, να ονειρευτείς, να αγαπήσεις, να ταξιδέψεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να...να...να... Είναι τόσα πολλά, που πιθανόν δεν έχεις καν ιδέα από που ν' αρχίσεις.

Ανοίγεις το ντουλάπι να φτιάξεις καφέ και βλέπεις εκείνη την κούπα με τα αστεράκια και το αμυδρά ραγισμένο χερούλι, εκείνη που σαν από πείσμα χρησιμοποιούσες συνεχώς πέρσι όσο διάβαζες, εκείνη που τον φετινό χειμώνα ανέβασες σε μια φωτογραφία ανάγοντάς την, έτσι, σε φιλολογικό θέμα ενός ολόκληρου διημέρου. Την ξαναβλέπεις στιγμιαία και χαμογελάς. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάποιες φορές αναλογίζεσαι τι θα έκανες αν σου έλεγε κάποιος οτι μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Θα γύριζες άραγε στην εποχή που άρχισες το Λύκειο ή τότε που το τελείωσες ή ακόμη και έξι μήνες πριν; Να πας, εντωμεταξύ, πίσω, να αλλάξεις τι, αφού γνωρίζοντας την κατάληξη δεν έχει πια νόημα κι ενδιαφέρον; Άλλωστε, όλα, σωστά ή λανθασμένα, καλώς ή κακώς, έχουν λόγο που έγιναν όπωσ έγιναν, αφού συνέβαλαν στο να είναι το σήμερα όπως ακριβώς το ξέρουμε. Θα γύριζες λοιπόν; Μπα, μάλλον όχι. Καλά είναι το παρελθόν όπως είναι.

Είναι στιγμές, όπως αυτή εδώ, που σε κάνουν μην ξέρεις αν είσαι εσύ αυτή που αποφασίζει και καθορίζει τι έγινε, τι γίνεται και τι θα γίνει, ή αν απλώς θέλεις να πιστεύεις πως είναι στο χέρι σου. Τέλος πάντων, μπορεί να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία, μπορεί και να μην θέλεις να μάθεις.

Ίσως τελικά όλα να γίνονται για μια κούπα με αστεράκια, για ένα γαλάζιο παλιό κουτί, για έναν φάκελο γεμάτο στίχους που δεν έχεις πια εσύ, για μια ταινία που δεν κατάφερες ποτέ να παρακολουθήσεις ως το τέλος, για τα βιβλία που δεν πρόλαβες ακόμα να διαβάσεις, για κάποιον πρώτο χριστουγεννιάτικο καφέ...

Φτάνουν όμως, για τώρα, οι σκέψεις. Πρέπει να συνεχίσεις το διάβασμα. Δίνεις μάθημα σε τρεις μέρες.