Συνειρμοί του Δεκαπενταύγουστου

Σε όλη τη διάρκεια του Δεκαπενταύγουστου, που είναι αφιερωμένος στη Θεομήτορα, όπως άλλωστε και ολόκληρος ο μήνας Αύγουστος, τα απογεύματα στις Εκκλησίες ψάλλονται  προς την Υπεραγία Θεοτόκο οι Παρακλητικοί Κανόνες, που είναι ακολουθίες που μας ευφραίνουν.

Ψάλλονται προς ίαση ψυχής και σώματος, για ασθενείς, για ξενιτεμένους ή και για  οποιαδήποτε  ψυχή, που βρίσκεται σε ανάγκη, και είναι δύο, ο Μεγάλος και ο Μικρός,που ακούγονται εναλλάξ καθημερινά, μια μέρα ο Μεγάλος, και την επομένη μέρα ο Μικρός.

Λέγεται πως ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας είναι ποίημα του βασιλιά Θεόδωρου Λάσκαρη, (13ος  αι.),  γιου του αυτοκράτορα, Ιωάννη Βατάτζη, που έζησε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας και της πρώτης άλωσης της Πόλης, του 1204 και λίγο πριν πεθάνει, σε ηλικία 36 ετών, εκάρημοναχός με το όνομα Θεοδόσιος.

Και ήταν τότε, που οι Σταυροφόροι έκαψαν και κατέστρεψαν τα ιερά μνημεία της Πόλης και απογύμνωσαν το ναό της Αγίας Σοφίας και  που μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα από την  Κωνσταντινούπολη στη Νίκαια, ενώ χάθηκαν αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.

Ακολούθησε η δημιουργία των τεσσάρων ελληνικών κρατών από βυζαντινούς άρχοντες με απώτερο σκοπό να απελευθερώσουν τη σκλαβωμένη πρωτεύουσα,  1) Αυτοκρατορία της Νίκαιας, από το Θεόδωρο Λάσκαρη και τον Πατριάρχη. Το Λάσκαρη διαδέχτηκαν οι Παλαιολόγοι, που το 1261 απελευθέρωσαν την Πόλη.

2) Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, από τους Κομνηνούς, κράτος που διατηρήθηκε 257 έτη, 3)Δεσποτάτο της Ηπείρου, από το Μιχαήλ, τον Α΄, τον Άγγελο, με πρωτεύουσα την Άρτα και 4)το Δεσποτάτο του Μυστρά, από τους Παλαιολόγους, όπου και στέφτηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

Ο Δεσπότης, λοιπόν, του κράτους της Νίκαιας, Θεόδωρος Λάσκαρης, είναι και ο ποιητής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα, ενώ πιστεύεται πως ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας είναι έργο  του μοναχού Θεοστήρικτου ή Θεοφάνη του υμνογράφου.

Περιεχόμενο και των δύο Κανόνων είναι αρχικά ο ύμνος προς τη Θεοτόκο, που γέννησε του Υιό του Θεού και προς τον οποίο  συνεχώς δέεται για τη σωτηρία όλων  των ψυχών , για ίαση των ασθενειών και γενικά για κάθε δυσκολία των πιστών.

Ένας ύμνος προς την Παναγία που είναι η μεσίτρια προς το φιλάνθρωπο Θεό και πάντα μεταδίδει τις υπερφυσικές της  δωρεές στους ανθρώπους, μια δέηση προς τη Θεομήτορα, που είναι μια  «άβυσσος», που στο βάθος της πάντα υπάρχει η συγγνώμη.

Είναι η στοργική μάνα για όλους μας η Υπεραγία Θεοτόκος, που με τη χάρη Της μας προφυλάσσει, μας προστατεύει, και  μας σώζει από τα χιλιόμορφα ανθρώπινα βάσανα.

Με δέος τα χείλη μας ψελλίζουν:

Άλλοι Σε κράζουν έλεος,ελπίδα ο θλιμμένος,

βασίλισσα της Εκκλησιάς Σε κράζει η καμπάνα,

ελεημοσύνη ο φτωχός, νερό ο διψασμένος,

μα η καρδιά μας, Δέσποινα, αυτή Σε κράζει  «μάνα!».

Κι αυτή μοιάζει να μας αφουγκράζεται και να μας απαντά;

«Έφυγα από τη γη και ήρθα στα ουράνια, αλλά δε έπαψα να επισκέπτομαι και να αγωνίζομαι για τον καθένα  σας πάντα. Είμαι ο φρουρός των ελληνικών συνόρων και σκεπάζω όλον τον κόσμο ως θεία Σκέπη. Και να ξέρετε πως στη γη με δέχονται με χαρά μόνο οι φτωχοί! Οι πλούσιοι με περιφρονούν, γιατί εκείνοι λατρεύουν μόνο τον πλούτο τους. Όταν όμως δυσκολεύονται και με έχουν ανάγκη, τότε με φωνάζουν.

Είμαι μητέρα του παντός και όπου με καλούν εκεί τρέχω. Πονώ όταν πονάς και καθημερινά τα δάκρυά μου τρέχουν σταλαγματιές και ποτίζουνε τη γη για τον ανθρώπινο πόνο. Αγωνίζομαι να σας παράσχω προστασία, να μη σας πάρει ο πονηρός στην αμαρτία. Είμαι μητέρα και πονώ στον πόνο του καθενός. Τρέχω σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε ανθρώπινη συμφορά, σε κάθε δύσκολη στιγμή, στον πόνο το μεγάλο και δίνω κουράγιο στους πονεμένους!

Πολλές φορές εμπόδισα να’ρθει η συμφορά και προφύλαξα το σπίτι σας και την οικογένειά σας από την οδύνη και τη συμφορά.. Όσοι από εσάς μου εμπιστευτήκατε τα παιδιά σας να είστε βέβαιοι πως τα προσέχω και πάντα άγρυπνη στο μαξιλάρι τους παραστέκω.

Τρέχω ξοπίσω τους και παρακολουθώ και μετρώ τα  βήματά τους. Εσείς μόνο να προσεύχεστε αδιαλείπτως κι όλα τα άλλα αφήστε τα σε μένα, κι αν διατρέχουν  κίνδυνο, εγώ θα τα φυλάξω.. Την προσευχή σου συντροφιά  να στέλνεις  στο παιδί σου και μη φοβάσαι οι συμφορές πως θα το απειλήσουν!

Έτσι μας λέει η Παναγιά κι εμείς :

Μιλάμε στη Γλυκοφιλούσα, σαν μας λείπει η αγάπη των δικών μας.

Παρακαλούμε την Οδηγήτρια, σαν χάσουμε το δρόμο μας.

Κλαίμε μπροστά στην Παυσολύπη, όταν ο δρόμο μας  κι ο ουρανός μας  είναι μαύρος, κατάμαυρος.

Δεόμαστε στη Γοργοεπήκοο, σαν το πρόβλημά μας είναι βαρύ κι άλυτο!

Γονατίζουμε στην Παραμυθία, σαν οι λύπες μας είναι αβάσταχτες!

Παρακαλούμε την Πάντων Χαρά, όταν η χαρά μας είναι όνειρο μακρινό…

Εκλιπαρούμε το Ρόδον το Αμάραντο για τη …χαμένη μας ντροπή! Ψάλλομε  και δοξολογούμε  το Θεό μπροστά στο Άξιον Εστί και μπροστά στη Βρεφοκρατούσα  ικετεύουμε ως μάνες για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου!