Μία ιδέα είναι όλα...

Πρώτες δημόσιες σκέψεις μακριά από την Ελλάδα και δύσκολα θα μπορούσα να ξεφύγω από το θέμα της μετανάστευσης ή όπως προτιμώ να το λέω, της αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης. Δύο μήνες και κάτι, λοιπόν,  και τα πράγματα φαίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου.

Μακρία από τη μιζέρια, μακριά από τη μαυρίλα (ακόμα και αν έχει κάθε μέρα ήλιο), δεν έχω μετανιώσει ούτε μία στιγμή για την επιλογή μου. Έχοντας καθημερινή επικοινωνία με φίλους που βρίσκονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, νιώθω σαν να πατάω το κουμπάκι της επιπλέον αντίθεσης στην “εικόνα”. Το άσπρο γίνεται πιο λευκό και το μάυρο ακόμα πιο σκούρο.

Δυστυχώς, για εμάς του νέους το μέλλον προδιαγράγεται ολοένα και δυσκολότερο εντός των συνόρων του ελλαδικού χώρου. Το λυπηρό είναι, όμως ότι κανείς μας δεν αποφάσισε γι’αυτό το μέλλον αλλά μας το σέρβιραν έτοιμο κατόπιν παραγγελίας των πουλημένων “αρχόντων” της τελευταίας 30ετίας. Ο ένας μετά τον άλλο που βρέθηκε σε ισχυρές καρέκλες, έκοβε και έραβε το σεντόνι της “υποδούλωσης” που καλύπτει την Ελλάδα.

Για να μην κατηγορηθώ όμως ότι βλέπω τα πράγματα όπως με βολεύει, για να υποστηρίξω την προσωπική μου επιλογή, και δώσω την ευκαιρία του εύκολου αντίλογου στην “γρήγορη” και γεμάτη φόβο ερώτηση “Γιατί στο εξωτερικό είναι καλύτερα που δουλεύεις όλη μέρα,χωρίς ζωή και με χάλια καιρο?”, απαντώ ΝΑΙ και επιτρέψτε μου να αναλυσω πολύ σύντομα το σκεπτικό μου…

Μπορεί όντως οι χώρες που αυτή τη στιγμή “βολεύουν” για εύρεση εργασίας να μην έχουν το κλίμα της Ελλάδας, η πλειοψηφία των ανθρώπων να μην μιλάνε ελληνικά και να μην διασκεδάζουν μέχρι το πρωί όμως αυτοί ΖΟΥΝ είτε μας αρέσει είτε όχι. Στην Ελλάδα η πλεοψηφία των ανθρώπων δεν ζουν, απλά υπάρχουν και το σαράκι τους τρώει κάθε μέρα τη ζώη.

Και πιστεύω ακράδαντα…πως ευτυχώς τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, δυστυχώς όμως ο κόσμος, λόγω των ανθρώπινων ζωωδών ενστίκτων, είναι καπιταλιστικός οπότε θέτουν τη βάση για μία ευτυχισμένη ζωή (αν φυσικά επιλέξεις μια συμβατική ζωή και όχι μία όπου αγνοείς τα χρήματα και την αξία τους). Αυτό ως προς την αξία των χρημάτων που κερδίζει ο καθένας από την εργασία του και την υλιστική μεριά του θέματος.

Ας το δούμε όμως και λίγο πιο ισοπεδωτικά. Η ζωή για όσους δεν πιστεύουν στην μετα-θάνατον ζωή είναι μία και ίσως και λίγη, για να επιτρέπουμε να μας την κλέψουν έτσι απλά. Επιπλέον, πάγια άποψη μου έιναι πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς σύνορα και όρια, οπότε απλά αγνόησε τα και ζήσε τη ζωή σου. Το γνωμικό “όπου γης και πατρίς” με βρίσκει απόλυτα συμφωνω γιατί όταν δεν έχεις καμία άλλη υπερηφάνεια τότε μόνο ξεπέφτεις στην εθνική. Σκέψου το!

Όσο για τον ιδεολογικό αντίλογο της υπόθεσης, αν θεωρείς πως το να φεύγει κάποιος στις δύσκολες καταστάσεις αναζητώντας κάτι καλύτερο χωρίς να σκέφτεται το συνανθρωπό του τον κάνει “παρτάκια”, “ευατούλη” ή γενικά συμφεροντολόγο και εγωιστή, αρκούμαι να απαντήσω ότι είναι αερολογία και χαζομάρα. Τα προβλήματα είναι παγκόσμια και δεν αναγνωρίζουν κράτη και λαούς. Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει το συνάνθρωπο του και να αγωνιστεί για αυτό, θα το κάνει όπου και να βρίσκεται, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Τέλος, θέλω να κλείσω με μία άποψη ενός μεγάλου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και σοσιαλιστή, του George Bernard Shaw, που το 1925 τιμήθηκε με το βραβείο Nobel λογοτεχνείας:

“Οι άνθρωποι πάντα γκρινιάζουν για τις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται. Δε πιστεύω στις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που προοδεύουν σε αυτό τον κόσμο, είναι αυτοί που ψάχνουνε για τις περιστάσεις που χρειάζονται. Κι αν δε μπορούν να τις βρούν, τότε τις φτιάχνουν.”

Προτρέπω, λοιπόν, όλα τα νέα παιδιά όπως είμαι και εγώ, να αποβάλλουν το ελληνικό ψωρο-περήφανο κόμπλεξ και να αναζητήσουν την τύχη τους όπου νομίζουν πως είναι καλύτερο γι’ αυτούς, Ευρώπη-Αμερική-Ασία-Αφρική ή Αυστραλία.

Μα ακόμα και αν δεν βρεις κάτι να σου ταιριάζει, απλά δημιούργησε το!!! Έχοντας σαν κύριο μέλημα σου, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που σου στερούν τα τελευταία χρόνια.

Ακολούθησε τα όνειρα σου…

Μία ιδέα είναι όλα….