Γιατί είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ...

«Φίλαθλοι, σας παρακαλούμε βοηθήστε στο γύρισμα της ταινίας». Ο Τζώρτζογλου πήρε φόρα, σούταρε, η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα και έσπευσε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα της θρυλικής σκεπαστής στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στη σκεπαστή να χτυπιέται σαν φραπέ. Έφηβοι τότε, την είχαμε δει σε χαβαλέ, σαν κομπάρσοι σε ταινία. Η ΑΕΚ νίκησε εκείνο το απόγευμα εύκολα τον Εθνικό με 2-0 και ίσως δεν θα τον θυμόμουν αυτόν τον αγώνα εάν δεν είχε μεσολαβήσει το πιο χαριτωμένο ημίχρονο που έχω ζήσει σε γήπεδο με το γύρισμα της ταινίας «Η Φανέλα με το 9».Από τότε έχουν περάσει 25 ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, μου φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα…

«Σάκη σε παρακαλώ, γράψε κάτι για την ΑΕΚ», ήταν το μήνυμα που μου έστειλε στο κινητό μου τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιάννης.

Και τι να γράψω, ρε Γιάννη; Τι να πρωτοθυμηθώ; Πιτσιρικάς έπιανα τον  θείο μου από το χέρι να με περάσει (τσάμπα) στο γήπεδο για να δω τον Μπάγεβιτς και τον Μαύρο. Και αργότερα, έφηβος πια, αισθανόμουν μεγάλος για να πηγαίνω στη σκεπαστή, να φωνάζω, να ουρλιάζω. Αλλά δεν ήμουν ακόμη μεγάλος, όπως νόμιζα ότι ήμουν. Όταν μεγάλωσα πια, σε ηλικία, (πραγματικά μεγάλος, δηλαδή μεσήλικας) είχα πλέον τη μόνιμη θέση μου σε κεντρική κερκίδα με εισιτήριο διαρκείας. Αλλά η φωνή φωνή, και την επόμενη μέρα ο λαιμός κλειστός.

Να παίζουμε ευρωπαϊκό παιχνίδι αργά το βράδυ και να γυρίζεις άγρια χαράματα στην Πάτρα για να πας σχεδόν κατευθείαν στη δουλειά.

Ή πάλι, να ψάχνεις να βρεις μέσο να γυρίσεις, γιατί δεν έχεις αυτοκίνητο, και έχεις πέσει πάνω σε απεργία  τρένων και λεωφορείων.

Να βρέχει ο Θεός με το Θεό και να ξεβάφει το πανό πάνω σου για να γίνεις κάτι σε κίτρινο και κόκκινο, σαν ινδιάνος ένα πράμα.

Από την ξεγυρισμένη εξάρα που φάγαμε από τον Ολυμπιακό, που συνοδεύτηκε από την τραγωδία της «Θύρας 7», και τους επικούς τελικούς κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, μέχρι τα πρωταθλήματα που παίρναμε παίζοντας την καλύτερη μπάλα στην ιστορία μας και τη μαγική βραδιά που νικήσαμε τη Μίλαν με το φάουλ του Σέζαρ, όλα αυτά περνούν από το μυαλό μου σαν τρέιλερ ταινίας από το βράδυ της Κυριακής. Σαν να έφυγε ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Σαν να πέθανε κάτι μέσα μου! Ή μήπως περιμένει κάπου εκεί να αναστηθεί;

Χαρές, λύπες, τρεξίματα, ταξίδια, βροχές, κρύα, ξενύχτια, κράξιμο από φίλους, αντιπαραθέσεις, η εβδομάδα τελείωνε με το τι κάναμε και ξεκινούσε με το πού παίζουμε, πού πάμε.

Χρησιμοποιώ συνέχεια πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, ε; Αναμενόμενο, αφού με την ομάδα σου ταυτίζεσαι, γίνεσαι ένα, το ίδιο και με τους υπόλοιπους οπαδούς της. Μια οικογένεια, μια γροθιά.

Οι ειδικοί δεν μπορούν να δώσουν πειστική εξήγηση για το πώς ενώ αλλάζεις σχεδόν τα πάντα στη ζωή σου (επάγγελμα, τόπο διαμονής, σύζυγο, φίλους, θρησκεία κ.α.) δεν αλλάζεις ποτέ την ομάδα σου.

Ίσως επειδή η ομάδα που υποστηρίζεις από μικρός είναι ταύτιση της ίδιας σου της ζωής, της ίδιας σου της ύπαρξης. Και για το λόγο αυτό, παρότι η ΑΕΚ υποβιβάστηκε, δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ΑΕΚ.

Στη ζωή μερικές φορές αναγκάζεσαι να διαπραγματευτείς με πολύ δύσκολες, με πολύ άσχημες καταστάσεις. Εάν το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή, ο υποβιβασμός της ΑΕΚ για κάθε ΑΕΚτζή είναι μια πολύ ζόρικη κατάσταση.

Είμαι σίγουρος, όμως, ότι θα την ξεπεράσουμε όλοι οι ΑΕΚτζήδες μαζί, μακριά από κλάψες και οδυρμούς. Και θα το κάνουμε γιατί είμαστε υποχρεωμένοι από την ιστορία μας. Είμαστε φτιαγμένοι από άλλο μέταλλο. Η ΑΕΚ υπάρχει για να εμπνέει, να επιμένει και να επιβιώνει. Είναι ένα σύμβολο του τί μπορεί να κάνει το ανθρώπινο είδος, ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες. Είναι το ταραχώδες ταξίδι από τη μία ακτή του Αιγαίου στην άλλη, για μια νέα ζωή με δυσκολίες και ελπίδες. Για να είσαι ΑΕΚ πρέπει να είναι σε θέση να πεις ότι «η ζωή συνεχίζεται». Είναι να οικοδομήσεις τα πάντα από το μηδέν, αν έρθεις σε αυτό το σημείο. Και γι’ αυτό θα ξανασταθούμε όρθιοι στα πόδια μας. Γιατί είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ…

Υ.Γ. Δυο εισιτήρια διαρκείας για του χρόνου, σε όποια κατηγορία κι αν παίζουμε. Ένα για μένα και ένα για τον Αναστάση!