Τελευταία παράσταση απόψε για το ενδιαφέρον "Πάτρα-Μπάρι" στο Δημοτικό θέατρο "Απόλλων"

Για τελευταίο βράδυ θα παρουσιαστεί σήμερα Κυριακή 21/4 στις 21.30 στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» στην πλατεία Γεωργίου η ενδιαφέρουσα παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που προέκυψε μέσα από το πρόγραμμα La Bottega, «Πάτρα – Μπάρι, φορτηγατζής για παράδειγμα».

Μάλιστα καθώς η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό, η προσέλευση είναι ιδιαίτερα μεγάλη και χθες Σάββατο βράδυ στην κυριολεξία το θέατρο ήταν γεμάτο ενώ αναγκαστικά κάποιοι θεατές που ήρθαν καθυστερημένοι, δεν μπόρεσαν να βρουν θέση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παράσταση που έχει σκηνοθετήσει η Ελένη Μποζά, έχει ως βασικό κορμό ένα δραματουργικό υλικό που είναι το αποτέλεσμα ερευνητικής διαδικασίας από ομάδα δραματολόγων και ηθοποιών πάνω σε αληθινά ντοκουμέντα και καθημερινές ιστορίες οδηγών φορτηγών αυτοκινήτων στο ταξίδι με το πλοίο της γραμμής Πάτρα –Μπάρι και Μπάρι – Πάτρα.

Μετά την Πάτρα η παράσταση προγραμματίζεται να παρουσιαστεί και στη γειτονική Ιταλία και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Μπάρι, στις 28 Μαίου 2013 με υπέρτιτλους μεταφρασμένους στην Ιταλική γλώσσα.

Εξαιρετικοί πραγματικά είναι και οι πέντε ηθοποιοί του έργου που υποδύονται τους οδηγούς νταλίκας.

Πρόκειται για τους Πατρινούς Μίλτο Νίκα, Βασίλη Κόκκαλη, τον Αιγιώτη Γιώργο Ρούφα και τους Δρόσο Σκώτη και Νίκο Γιαλελή.

Ορισμένες από τις σκηνές ήταν ιδιαίτερα καλοστημένες όπως αυτή στην τετράγωνη κρεμαστή εξέδρα που οι ηθοποιοί κινούνταν στο ρυθμό της κυμάτων της θάλασσας, η σκηνή όπου είναι στην καφετέρια και άλλοτε μιλούν κανονικά κι άλλοτε σε slow motion χωρίς ήχο, ή η σκηνή που κοιμούνται στριμωγμένοι στην κουκέτα και βρίζουν έναν Γάλλο που μιλά ασταμάτητα στο κινητό ή έναν Έλληνα που θα "αεριστεί" κατά λάθος.

Ωραία δουλειά έχει γίνει στους φωτισμούς από τον Αλέκο Αναστασίου, στην κίνηση των ηθοποιών από την Πατρινή χορογράφο Μάρω Γαλάνη και στους φυσικούς ήχους και τη μουσική από τον Θοδωρή Αμπαζή, καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Ωστόσο από την φροντισμένη παράσταση που ετοιμαζόταν καιρό και βασίζεται σε μία πρωτότυπη ιδέα που υλοποιήθηκε από το μηδέν (έχει βέβαια γίνει ένα αντίστοιχο θεατρικό εγχείρημα στη Γαλλία) δεν λείπουν τα προβλήματα και έχουν να κάνουν κυρίως με το καθαρά δραματουργικό κομμάτι. Η παράσταση σε πολλά σημεία έχανε τον ρυθμό της και «βάραινε» αδικαιολόγητα λόγω των εμβόλιμων πιο «φιλοσοφικών» αποσπασμάτων.

Σίγουρα μία απλή παράθεση των περιπετειών των μοναχικών ταξιδιωτών όπως είναι οι νταλικέρηδες ενδεχομένως να ήταν βαρετή. Βαρετή ωστόσο ήταν και η σχεδόν πεντάλεπτη σκηνή όπου οι πέντε ηθοποιοί φαίνονται επί σκηνής να παρακολουθούν έναν αγώνα ποδοσφαίρου για να «σκοτώσουν» την ώρα τους (για την ακρίβεια παρακολουθούν αγώνα της Πατρινής ομάδας της Παναχαικής που χάνει 1-0 από τον Πλατανιά).

Τέλος, θα μπορούσε στο κείμενο που έθιγε πάντως καίρια θέματα όπως η αξία της ζωής, το γιατί αισθανόμαστε μόνοι, την οικονομική εκμετάλλευση των οδηγών φορτηγών με τις ατελείωτες ώρες στην καμπίνα της νταλίκας και το πρόβλημα των μεταναστών, να υπήρχε έστω ως παρουσία επί σκηνής και μία γυναίκα, έστω για να σπάει η μονοτονία.