Η «κρίση» είναι υπόθεση όλων μας!

Όσο περνά ο καιρός αντιλαμβανόμαστε ολοένα και περισσότερο αυτό που τόσο καιρό έχουμε βαρεθεί να ηχεί στα αυτιά μας… τη λεγόμενη «κρίση». Άλλους τους πιάνει πανικός, άλλοι προσπαθούν λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση και ελάχιστοι… αδιαφορούν!

Αργά ή γρήγορα «η κρίση» εξαπλώνεται… σαν ιός! Σήμερα θα μολύνει τον άλλο, αύριο (αργά ή γρήγορα) θα έρθει και στο σπίτι μας. Όσο καλά προετοιμασμένος και να είσαι, όσα «εμβόλια» και να κάνεις, είναι τέτοιο το είδος του ιού που δε θα σε αφήσει ανέπαφο. Πρέπει λοιπόν όλοι να λάβουμε μέτρα. Δεν είναι πρόβλημα του καθενός ξεχωριστά, είναι πρόβλημα όλων μας και πρέπει όλοι να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του. Όμως Σε τέτοιες περιπτώσεις (κρίσεως) πρέπει να υπάρχει συντονισμός.

Συνήθως ο συντονισμός έρχεται από «ψηλά», αλλά δυστυχώς…

Ελπίζω οι τοπικοί τουλάχιστον φορείς να κάνουν έκλυση τόσο στους καταναλωτές, όσο και στις επιχειρήσεις να αλληλοϋποστηριχτούν. Οι πατρινοί καταναλωτές θέλουν τα χρήματα τους να μείνουν στη πόλη τους ή έστω στη χώρα τους ή στην έσχατη στον ευρωπαϊκό νότο, που πλήττεται από την κρίση, αλλά θέλουν και κίνητρα.

Η κάθε επιχείρηση πρέπει να ευαισθητοποιηθεί και να στηρίξει το κοινό. Πρέπει να πέσουν οι τιμές. Να γίνουν πραγματικές εκπτώσεις, bazaar, κουπόνια, προσφορές!

Όμως μπορεί να μη φτάνει σε λίγο ούτε αυτό. Μια πολύ ωραία ιδέα θα ήταν να σχηματιστούν συνεταιρισμοί, κάθε ένας για κάθε κλάδο. Ο συνεταιρισμός θα πρέπει να διαπραγματευτεί και να «χτυπήσει» τις τιμές, να αγοράσει συλλογικά ποσότητες σε καλύτερη τιμή και εν συνεχεία να πουλήσει με τη σειρά του μέσα από τα συνεργαζόμενα καταστήματα σε προνομιακές τιμές τα προϊόντα του.

Ακόμα πιο οργανωμένα θα μπορούσαν να μοιραζόντουσαν εκπτωτικά κουπόνια των συνεργαζόμενων επιχειρήσεων, μέσα από τις ίδιες τις επιχειρήσεις, στους ίδιους τους εργαζόμενους. Έτσι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να σχηματιστεί «μια ασπίδα», ένα «αντιβιοτικό» αν θέλετε, που θα περιόριζε «το κακό».

Σημασία δεν έχει πόσα χρήματα κερδίζουμε, αλλά με τα χρήματα μας πόσα αγαθά μπορούμε να αγοράσουμε, δηλαδή τι αγοραστική δύναμη έχουμε. Είναι τραγικό να ακούει κανείς ότι τη παραδοσιακή φέτα μας, ο Έλληνας που ζει στην Αγγλία την αγοράζει φθηνότερα από ότι εμείς στην Ελλάδα, πρέπει να συνέλθουμε, να λογικευτούμε και να αλληλοϋποστηριχτούμε!

Η λύση δε πρόκειται να έρθει από «ψηλά», από ανθρώπους που δεν εργάστηκαν ποτέ και που δε στερήθηκαν τίποτα.

Η λύση δε πιστεύω να έρθει από τους διανοούμενος, οι οποίοι έχουν αρκεστεί να κάνουν εκ του ασφαλούς κριτική.

Η λύση θα δοθεί από ανθρώπους που «παλεύουν» με τη καθημερινότητα, άλλοι για  την επιχείρηση τους και άλλοι για το σπίτι τους.

Κάντε το.

Είναι τόσο απλό, αλλά ο Έλληνας του σήμερα το κάνει να φαντάζει ουτοπία…