Αργύρης Ξάφης : Αγάπη είναι όταν μπορείς να δίνεις το χρόνο σου, χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα τον ζητήσεις κάποια στιγμή πίσω

Την Τετάρτη 18 του Σεπτέμβρη είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στο μαγικό κόσμο του Αργύρη…. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω από εκεί που είχα ξεχάσει, ευτυχώς όχι δια πάντως. Θυμήθηκα τις εργατικές πολυκατοικίες, στο σταθμό μέτρο του Αγίου Αντωνίου στο Περιστέρι, το Μάιο του 2008 μεσημέρι Κυριακής. Νωρίτερα την ίδια μέρα, είχα προσφέρει την έκπληξη στο πιο όμορφο πρόσωπο που μου επιφύλασσε η ζωή να γνωρίσω, στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα πιο ερωτική, μιας και με πήρε σε ένα απόμερο σημείο να μου δώσει ένα φιλί ταξιδεύοντας με στην ομορφιά αυτού του κόσμου…

…Το ταξίδι ξεκίνησε με τη μαγεία που επιφύλασσε ο κινηματογράφος σε ένα μικρό παιδί - από τους ιστορικούς κινηματογράφους χάθηκαν όλοι εκτός από έναν -, το «Φοίβο» που παραμένει ζωντανός. Η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση της Σωτηρίας για τον παππού Αργύρη είναι καλά φυλαγμένα στο νού και στην καρδιά. Η γνωριμία με το θέατρο, ήταν συνάντηση ζωής που «υπεύθυνη» μπορεί να θεωρηθεί μια καλή φίλη, που ο Αργύρης τη συνόδευσε να δώσει εξετάσεις και αυτή ήταν μόνο η αρχή….

Είχα την τύχη να τον δω στο «Δεκαπενταύγουστο» του Γιάνναρη το 1998, έπειτα στο Φεύγα της Ζουμπουλάκη στο Μέγκα το 2002, καθώς και το 2011 στην ταινία "Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα" του Σωτήρη Γκορίτσα, στην οποία βραβεύθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου με το  βραβείο α΄ ανδρικού ρόλου για τον ρόλο του

Σήμερα είναι η πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για το έργο «Δούλες» του Ζενέ σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, στο οποίο συμπρωταγωνιστεί με εκλεκτούς συναδέλφους του, τον Κώστα Μπερικόπουλο και τον Δημήτρη Ήμελλο.

Η μουσική, το θέατρο είναι οι μεγάλες του αγάπες και όπως μου εκμυστηρεύτηκε και η τεχνολογία. Για το θέατρο θα τολμούσα να πω ότι είναι ένας ηθοποιός που από το 1997 μέχρι και σήμερα, έχει δοθεί ψυχή & σώμα στη σκηνή, δείχνοντας πάντα το πόσο πολύ αγαπάει αυτό που η ζωή του πρόσφερε και ο ίδιος της το ανταποδίδει με τη δουλειά του!

Γεννηθήκατε στο Περιστέρι, θα θέλατε να μου πείτε δύο λόγια για την περιοχή, αλλά ιδιαίτερα δε για το Σινεμά στον Φοιβό, αλλά και για τα Προσφυγικά της Μ. Αλεξάνδρου ;

Ταξιδεύοντας πίσω στην παιδική μου ηλικία, θυμάμαι μικρό παιδί να βλέπω κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες για διάφορους λόγους η καθεμία έχει μείνει μέσα μου. Σίγουρα το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» αλλά και για τη μουσική του «Τα Σαγόνια του Καρχαρία». Τα σινεμά στα οποία πήγαινα είτε με την οικογένεια μου, είτε με τους φίλους μου, ήταν ιστορικοί κινηματογράφοι - οι οποίοι αποτέλεσαν την έξοδο μου – όπως ο Φοίβος, η Έλενα και η Κύπρος. Ο πατέρας μου έχει μεγαλώσει εκεί, ο παππούς μου Αργύρης Ξάφης πρόσεχε τη Σωτηρία Μπέλλου και για τον οποίο η Σωτηρία στο βιβλίο της, έχει εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια “για την αγάπη που της είχε,  αλλά και το πόσο την φρόντιζε ο παππούς μου” … Αυτή η φράση έχει χαραχτεί μέσα μου… Οι Ρίζες μου «ταξιδεύουν» στη Νάουσα, στην Ημαθία αλλά και στο Περιστέρι φυσικά.

Τελειώσατε την Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ποιοι ήταν οι Καθηγητές σας και τι ήταν αυτό που μάθατε και το τηρείτε  ακόμα και τώρα από τα χρόνια της σχολής ;

Στο Θέατρο οδηγήθηκα από την ανάγκη να μην είμαι μόνος μου, στα 17 ξεκίνησα τις σπουδές μου, δεν είχα συναίσθηση, δεν καταλάβαινα, δεν ήξερα. Πάντα αναρωτιόμουν εάν οι μεγάλοι αστέρες του Χόλιγουντ όπως ο Αλ Πατσίνο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχουν διδαχτεί αυτά που μάθαινα και εγώ, ήμουνα σίγουρος ότι όχι….στην πορεία  κατάλαβα και ανακάλυψα περισσότερα γι’ αυτό το μαγικό κόσμο στον οποίο βρέθηκα εντελώς κατά τύχη.

Το 2001 λάβατε  το βραβείο Χορν για τον ρόλο σας – ο οποίος δεν ήταν μόνο ένας - στην θεατρική παράσταση «Το στρίψιμο της Βίδας» του Χένρι Τζέιμς, ο Θωμάς Μοσχόπουλος μεταφραστής και σκηνοθέτης είχε πει «ποτέ δεν είσαι σίγουρος ποιος είναι πραγματικά αυτός που βλέπεις στη σκηνή», αυτό μπορεί να συμβεί και στην καθημερινότητα ; Είμαστε σίγουροι για αυτόν που γνωρίζουμε ;

Από την παράσταση θυμάμαι, το λιτό σκηνικό που αποτελείται από δύο καθρέφτες που κινούνται σαν πόρτες και δημιουργούν προοπτικές και έναν τρίτο, στο βάθος. Στο πάτωμα υπάρχει νερό και στη μέση ένα νησάκι,  όλο το σκηνικό ήταν μια τεράστια λίμνη. Αφηγητής είναι ένα αγοράκι και χωρίς αλλαγές κοστουμιών κανένα εφέ περνούσα από 5  ρόλους, έχοντας σα συμπαίχτριά μου την Άννα Μάσχα, εγκλωβισμένη σε αυτό το νησάκι στη μέση της λίμνης ίσα ίσα με το φόρεμα της… Καταπληκτική ατμόσφαιρα.

Δεν είμαστε σίγουροι αν αυτός που γνωρίζουμε είναι αυτός πραγματικά που φαίνεται, αλλά κατά την γνώμη μου συναντάμε αυτούς που θέλουμε να συναντήσουμε και τους βλέπουμε όπως από πριν τους είχαμε κατασκευάσει.

Το 2002 συμπρωταγωνιστείτε με μια παρέα νέων ηθοποιών στο σήριαλ «Φευγά» που παίζεται από το Μέγκα, Γιώργος Καραμίχος, Ιωάννα Παππά, Φαιή Ξυλά, παρ’ όλο που οι εποχές έχουν αλλάξει, τα χαρακτηριστικά αυτής της παρέας, η ελπίδα και η δυνατή φιλία μπορεί να αποτελέσουν και σήμερα εφόδια για να φτιάξουμε ένα καλύτερο παρόν & μέλλον;

Για εμένα η πραγματική δύναμη του ανθρώπου κρύβεται στις παρέες και στις φιλίες του. Αυτό όμως που θα ήθελα πολύ και θα επιθυμούσα είναι να μην χρειάζεται να «καταφεύγει» ο άνθρωπος  στις γνωριμίες, δυστυχώς στη χώρα μας υπάρχει μια αίσθηση αναξιοκρατίας. Να στέκεται στα πόδια του και να επιβραβεύεται για τις γνώσεις, το ταλέντο του και αυτή πιστεύω ότι είναι μια αλλαγή που μπορούμε να καταφέρουμε για να προχωρήσουμε μπροστά!

Έχετε δηλώσει «Οι γονείς μου θέλανε να γίνω ο Αργύρης», μετά τη βράβευση σας για τον πρωταγωνιστικό σας ρόλο στην ταινία  «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα του Σωτήρη Γκορίτσα». Γίνατε ηθοποιός, αυτή δεν είναι και η ουσία της ζωής ; Να μπορεί ο νέος άνθρωπος να πραγματοποιεί τα όνειρά του ;

Για εμένα δεν ήταν όνειρο, ήταν μια συνάντηση ζωής, δεν ήξερα. Δούλευα στην δουλειά του πατέρα μου στην Ευρυπίδου, το αντικείμενό της ήταν κατασκευή σφραγίδων. Χρειάστηκε να βοηθήσω μια φίλη από το Μαρούσι που μέναμε, για να πάμε στο Εθνικό να δώσει εξετάσεις. Είδα όλο αυτό τον κόσμο να προετοιμάζεται, αναρωτήθηκα ποιοι είναι, και για ποιο λόγο, τι είναι αυτό που θα σπουδάσουν, δεν είχα ιδέα από Θέατρο. Μου πήρε 2-3 εβδομάδες, χωρίς καμία συναίσθηση να αρχίσω να μπαίνω σε αυτό τον μαγικό κόσμο. Από τότε διαχειρίζομαι τα αποτελέσματα αυτής της μετωπικής μου σύγκρουσης με το θέατρο.

Πιστεύετε ότι ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης με την ταινία του «Από την άκρη της πόλης» το 1998 στην οποία είχατε εμφανιστεί, είχε σκιαγραφήσει όχι μόνο την τότε ελληνική πραγματικότητα, αλλά και τι θα ακολουθούσε στη χώρα μας ;

Ναι, πιστεύω ότι είχε καταφέρει από τότε να αποτυπώσει όχι μόνο τι είχε αρχίσει να συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία αλλά και τις εξελίξεις οι οποίες με δραματικό τρόπο ακολούθησαν. Ο Γιάνναρης όπως και άλλοι δημιουργοί/καλλιτέχνες -με πατέρα όλων, τον Ζενέ- τους ελκύει ένα κομμάτι τέχνης που προκύπτει, που γεννάει ο υπόκοσμος. Η σκοτεινή ίσως μεριά των ανθρώπων και τα ερωτηματικά που προκύπτουν από αυτόν. Βέβαια δεν αναφέρομαι στον υπόκοσμο που κυβερνάει τον κόσμο.

Συμπρωταγωνιστούσατε το 2017 με τη Χαρά Μάτα Γιαννάτου στη «Λαμπεντουζα»  του Άντερς Λουστγκάρτεν σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, φέτος είχαμε την τραγωδία στο Μάτι, γιατί είμαστε σίγουροι ότι ποτέ το κακό δεν θα συμβεί σε εμάς ;

Εγώ δεν είμαι καθόλου αυτής της άποψης, πιστεύω ότι το κακό ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει την πόρτα μας. Το είδαμε αυτό και το καλοκαίρι που μας πέρασε με τις φωτιές στο Μάτι. Σε αυτό που θα ήθελα να σταθώ είναι στην  ιστορία που μας είπε ο συγγραφέας του έργου «Λαμπεντουζα»  Άντερς Λουστγκάρτεν.  Ό,τι όλη η ιστορία με τη Συρία έχει σχέση με την κλιματική αλλαγή και πως είμαστε μάρτυρες της πρώτης μετανάστευσης λόγω κλίματος. Αυτό έγινε μετά από 3-4 χρόνια τεράστιας λειψυδρίας και ξηρασίας στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα την καταστροφή των καλλιεργειών. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι πληθυσμού έφυγε από την επαρχία και πήγε στην πόλη για να βρει δουλειά, εκεί σιγά σιγά απόκτησε πολιτική συνείδηση, ήρθε σε ρήξη με το καθεστώς που μέχρι τότε στην ουσία αγνοούσε και περιληπτικά όλο αυτό οδήγησε στον εμφύλιο. Δεν είναι μια απλή υπόθεση αυτή η καταστροφή που οδήγησε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι πολιτών να θέλουν να φύγουν από τη Συρία για να σωθούν.

Φέτος συμπρωταγωνιστείτε με εκλεκτούς συναδέλφους σας το Δημήτρη Ήμελλο & τον Κώστα Μπερικόπουλο στο θεατρικό έργο «Οι Δούλες» του Ζένε σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να το δούμε ως μια μεταμόρφωση αλλά ως μια πορεία ανακάλυψης  - ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα - τόσο για εσάς όσο και για εμάς, τι πιστεύετε ;

Θέλω να θυμίσω το ότι άνδρες παίζουν γυναίκες δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτό συνέβαινε μέχρι κάποια εποχή. Έχει ένα πολύ βαθύ νόημα γιατί η μάχη των φύλλων δεν ήταν ποτέ το βασικό θέμα της ανθρωπότητας. Η Αντιγόνη, η Μήδεια, δεν είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση, οι θεματολογίες τους είναι ευρύτερες. Δεν μας αφορά η τελειότητα της μίμησης στην γυναικεία φυσική και κίνηση. Η τρυφερότητα με την οποία θα προσεγγίσουμε την ψυχή του έργου του Ζένε  είναι ο πυρήνας της σκέψης μας!  Και η φυλακή στην οποία ο καθένας επιλέγει να ζει και από την οποία μονίμως φαντασιώνεται πως αποδρά.

Οι πρόβες της παράστασης «Οι Δούλες» πραγματοποιήθηκαν απ’ όσο γνωρίζω στην πόλη της Πάτρας, είχατε λίγο χρόνο να ανακαλύψετε την ιστορία της αλλά και το σήμερα διασχίζοντας τους δρόμους αλλά και συζητώντας με τον Τσέζαρις, ο οποίος είναι και Διευθυντής  στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ;

Στην Πάτρα έχω έρθει παλαιότερα ως έφηβος για να μείνω σε φίλους μου την περίοδο του Καρναβαλιού. Γνωρίζω την πόλη, το Δημοτικό Θέατρο, τους Αρχαιολογικούς της χώρους, φυσικά και την ιστορία της. Τον Αύγουστο που πραγματοποιούσαμε τις πρόβες στο Θέατρο Λιθογραφείον είχα την ευκαιρία να διαβάσω, να δουλέψω παραπάνω και φυσικά στο λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου να επισκεφτώ τη θάλασσα.

Μια συμφοιτήτρια από το Θεατρικών Σπουδών της Πάτρας, μιας και τα δύο προηγούμενα χρόνια ήμουνα ακροατής-φοιτητής μου είχε πει, «Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που ψάχνει διαρκώς τη θέση του στη ζωή», εσείς τι πιστεύετε ;

Δεν θα διαφωνήσω, απλά θα προσθέσω με γνώμονα την ομορφιά. Όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος.

Θα θέλατε να μου πείτε ένα αγαπημένο σας μουσικό κομμάτι και που σας ταξιδεύει ;

Όταν τελείωσα το σχολείο δούλεψα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, ντι τζει σε μαγαζιά, η μουσική όμως που έχει γράψει μέσα μου ήταν από την κινηματογραφική ταινία «Τα σαγόνια του καρχαρία» μιας και την έχω δει μικρός. Φυσικά οι μουσικές που ακούω έχουν σχέση με την περίοδο, αλλά και τις στιγμές. Και μια από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι σίγουρα μια στιγμή που κάπου θα παίζει μπόσα νόβα, η τζαζ, ή όταν οδηγώ και παίζει μια κιθάρα από κάποιο ροκ ή αλτερνατιβ ροκ συγκρότημα.. Μεγάλη στιγμή στην μουσική μου ενηλικίωση πάντως ήταν η συνάντηση μου με τους Portishead & Massive Attack.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη….. εσείς τι λέτε ; Αγάπη είναι …..

Η αγάπη είναι όταν μπορείς να δίνεις το χρόνο σου, χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα τον ζητήσεις κάποια στιγμή πίσω.