Ο Μάκης Δελαπόρτας έρχεται στη Πάτρα για το "Πρώτο μας Πάρτι" και αποκαλύπτει στο thebest.gr: "Ζω ακόμα με την ανάσα της Αλίκης"

Πώς προέκυψε η ιδέα γι αυτή την παράσταση;

Την είχα πάντα στο μυαλό μου. Η ιδέα να συγκεντρώσω σημαντικούς καλλιτέχνες των παλιότερων δεκαετιών και να τους ενώσω επί σκηνής ήταν παράτολμη και δύσκολη. Όταν όμως ξεκίνησαν ότι παραστάσεις και είδα την ανταπόκριση του κόσμου είδα ότι άξιζε η προσπάθεια. Κατάλαβα ότι η παράσταση θα είχε μέλλον. Έχουμε κλείσει ήδη δύο χρόνια και έχουμε κάνει 150 παραστάσεις.

Είναι σπουδαίο να «φέρνεις το «άρωμα» μια Ελλάδας που δεν υπάρχει σήμερα

Όλα έχουν να κάνουν με παιδικές καταβολές και αναμνήσεις. Με εποχές που έζησε η δεν έζησα αλλά θα ήθελα να ζήσω. Ότι έχω κάτι για τη δεκαετία του ’60 και του΄70  ξεκινά από τις καταβολές που έχω από παιδί. Ήταν η εποχή που η διασκέδαση ήταν διασκέδαση, τα φλέρτ ήταν φλέρτ , η μουσική είχε μια διαφορετική αξία στη ζωή μας και την επηρέαζε.

Θέλοντας να θυμίσω όλα αυτά στους παλιότερους και παράλληλα να τα γνωρίσω στους νεότερους έκανα αυτή την παράσταση ξεκινώντας από τα είδωλα των εφηβικών μου χρόνων και πραγματικά είναι ωραία η στιγμή που βρίσκομαι μαζί τους επί σκηνής. Και όμως βλέπω ότι συγκινείται ιδιαίτερα.

Υπήρξε κάποια αγωνία γι΄αυτό το εγχειρημα;

Δεν υπήρξε αγωνία. Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες άρχισε να ξεκαθαρίζει μέσα μου και ήξερα ότι αυτό που κάνουμε θα αγγίξει πολύ κόσμο. Η παράσταση εκπροσωπεί όλη την γκάμα των ηλικιών.

Ως Έλληνες έχουμε ένα πολύ ένδοξο παρελθόν. «Το πρώτο μας πάρτι» έχει αν κάνει με το παρελθόν μας που είναι ιδιαίτερο και σημαντικό. Είναι σπουδαίο να «φέρνεις το «άρωμα» μια Ελλάδας που δεν υπάρχει σήμερα.

Τι θυμάστε από τότε;

Κάποτε η διασκέδαση ήταν πολύ διαφορετική και το να πας σε ένα πάρτι- όσο κι αν ακούγεται πεζό- ήταν ένα σημαντικό γεγονός για ένα νέο άνθρωπο.

Πάρτι δε γίνονταν μόνο στα κλαμπ αλλά και στα σπίτια. Το οργάνωναν παρέες μαθητών και μάλιστα μοίραζαν και ρόλους. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να είχε το ρόλο του dj που έπαιζε μουσική στο Πικ απ. Πίναμε βερμούτ που ήταν το πιο τολμηρό για την εποχή, τα φώτα στη σάλα χαμήλωναν ενώ οπωσδήποτε θα επιτηρούσαν οι γονείς πως χορεύαμε μεταξύ μας. Όλα αυτά είναι μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μιας εποχής που δεν υπάρχει πια.

Ο πρώτος μου έρωτας ξεκίνησε από ένα τέτοιο πάρτι. Και νομίζω ότι όλοι οι έρωτες εκείνης της εποχής ήταν σημαντικοί για όλους μας γατί το φλερτ ήταν πολύ ιδιαίτερο και κάτι που καθόριζε εκείνη τη γενιά. Σήμερα τα πράγματα γίνονται με πολύ διαφορετικό τρόπο και τα παιδιά ερωτεύονταν μέσα από τις οθόνες.

Όταν χόρευες μπλουζ με το κορίτσι ή το αγόρι που ήθελες… «τα είχες φτιάξει»

Όταν χόρευες μπλουζ με το κορίτσι ή το αγόρι που ήθελες… «τα είχες φτιάξει». Υπήρχε μία επαφή και αθωότητα που δεν υπάρχει σήμερα. Με στεναχωρεί το σήμερα σε σχέση με τα νέα παιδιά. Εγώ ζω ακόμα την εποχή που θα ήθελα να ζω αλλά με στεναχωρεί το τι γίνεται με τους νέους.

Για τους νέους έχετε αφήσει μία σπουδαία παρακαταθήκη...

Πάρα πολλά νέα παιδιά θέλουν να μάθουν για όλους εκείνους που έζησα και αγάπησα, μέσα από τους δίσκους και τα βιβλία μου. Υπάρχει ένα υλικό που αν δεν ήταν η δική μου τρέλα θα ήταν κατεστραμμένο ή στις χωματερές. Έπαιξα ένα ρόλο σε αυτό. Δε ξέρω πόσο καλός σκηνοθέτης ή ηθοποιός ή συγγραφέας είμαι αλλά διέσωσα ένα υλικό. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Το να είσαι νέος άνθρωπος και να σου εμπιστευτούν τη ζωή τους οι μύθοι του ελληνικού κινηματογράφου δεν είναι απλά τιμητικό και συγκινητικό. Ήξερα ότι δε γράφονται όλα γιατί ήταν άνθρωποι με αδυναμίες, πάθη, ελαττώματα. Σεβάστηκα κάποια πράγματα... δε τα μετέφερα δημόσια και νομίζω ότι αυτό έκανε τη διαφορά.

Ποιο είναι το όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει ακόμα;

Είναι μια προίκα που θα κουβαλάω μέχρι αν φύγω από αυτή τη ζωή. Το όνειρο μου είναι όμως αυτό το υλικό που έχω μαζέψει αν μπει κάπου και να μείνει για τις επόμενες γενιές.

Είναι ένα υλικό που δεν ανήκει ούτε σε εμένα ούτε στην οικογένεια μου ούτε στους κληρονόμους. Κουστούμια, αφίσες, φωτογραφίες, αντικείμενα που ήθελα μπουν σε ένα μουσείο για τον ελληνικό κινηματόγραφο και να μείνουν για πάντα.

Έχω κάνει κάποιες ενέργειες σε αυτή την κατεύθυνση αλλά δε θα έλεγα ότι βρει ανοιχτές πόρτες αλλά το παλεύω γιατί πρέπει να γίνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο.

Τι θυμάστε από τότε που ζούσατε με τους αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου;

Θυμάμαι πάρα πολύ ωραία πράγματα από την εποχή που ζούσα με όλους αυτούς τους ανθρώπους και τώρα που οι περισσότεροι δεν υπάρχουν πια αισθάνομαι, πολλές φορές, ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο… ότι έχω ξυπνήσει και ότι αυτά που έζησα τα έχω δει απλά στον ύπνο μου. Όλα αυτά στο πλευρό της Βλαχοπούλου, της Βιουγιουκλάκη, του Παπαμιχαήλ, του Δαλιανίδη κι άλλους ήταν κάτι μεγάλο, στη σφαίρα του ονείρου μου.

Ακόμη ζω με την ανάσα της Αλίκης Βιουγιουκλάκη γιατί ήταν εκείνη που με πίστεψε πρώτη και μου άνοιξε τις πόρτες . Μου έδειξε τρόπους να βαδίσω σε αυτό το χώρο και της χρωστώ πάρα πολλά. Με έχει στιγματίσει και ήταν σα την καλή νεράιδα της δικής μου ιστορίας.

Ακόμη ζω με την ανάσα της Αλίκης Βιουγιουκλάκη γιατί ήταν εκείνη που με πίστεψε πρώτη

Μετά το θάνατο της στεναχωρήθηκα  και εκνευρίστηκα πολλές φορές με όσα ακούστηκαν γι΄αυτήν, όμως οι μύθοι είναι μύθοι και πάντα θα τους αναλύουμε χωρίς να μπορούμε να δώσουμε εξηγήσεις για το μύθο που κουβαλάνε. Ακόμα και σήμερα  η Αλίκη μεγαλώνει, με το δικό της τρόπο, τις επόμενες γενιές. Δεν υπάρχει παιδί πέντε χρονών που δε τη ξέρει ή που δε του αρέσει να βλέπει τις ταινίες της.

Υπάρχουν άλλες βιογραΦίες που θα θέλατε να έχετε κάνει;

Υπάρχουν βιογραφίες που πιστεύω ότι θα γράψω στο μέλλον. Υπάρχουν κάποιες που δε πρόλαβα … Είναι κάποια πρόσωπα που λείπουν και θα ήθελα να έχω κάνει τις βιογραφίες τους. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Ζωή Λάσκαρη είναι δύο από αυτά. Προς το παρόν είναι στα σκαριά ένα βιβλίο για τη Μαίρη Χρονοπούλου.