Να προστατέψουμε το λιμάνι μας, τον ζωτικότερο πνεύμονα μας!

Η κατάσταση στη λιμενική ζώνη της Πάτρας, όπου καθημερινά οι μετανάστες επιτίθενται, κατά κύματα, εναντίον λιμενικών και αστυνομικών, ερχόμενοι παράλληλα και σε συγκρούσεις με οδηγούς νταλικών, κοντεύει να γίνει ανεξέλεγκτη, εάν δεν έχει ήδη βγει εκτός ελέγχου.

Επιπλέον, από μέρα σε μέρα βαίνει από το κακό στο χειρότερο, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον σημαντικότερο οικονομικό πνεύμονα της πόλης.

Εκτός αυτού, όμως, το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι ότι αυτή η απαράδεκτη και ιδιαίτερα βλαπτική εικόνα τείνει να εξελιχθεί σε μια… ρουτίνα. Σαν κάτι συνηθισμένο, δηλαδή, που δεν θα προξενεί σε λίγο καιρό εντύπωση σε κανένα!  Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη διαιώνιση της. Επιβάλλεται να μπει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η διοίκηση του ΟΛΠΑ, αλλά και οι τοπικοί παραγωγικοί  φορείς, δεν πρέπει να συνεχίσουν να παραμένουν απαθείς και με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθούν το λιμάνι της Πάτρας να βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας και  να μετατρέπεται, σε καθημερινή βάση, σε πεδίο μάχης.

Καλούνται να αναλάβουν εμπράκτως τις ευθύνες τους και να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες ενέργειες που θα αποσκοπούν (και) στην ευαισθητοποίηση της κεντρικής εξουσίας για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που υπερβαίνει σαφώς τα όρια της τοπικής κοινωνίας.

Όπως φάνηκε και από την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην αχαϊκή πρωτεύουσα, κατά τη διάρκεια της οποίας η λιμενική ζώνη μετατράπηκε σε μια… όαση ασφάλειας, όταν υπάρχει η πολιτική βούληση όλα είναι εφικτά. Επομένως, αυτή είναι, επίσης, απαραίτητη για να επιστρέψει το λιμάνι μας σε ήρεμα νερά, ώστε να συνεχίσει να επιτελεί απρόσκοπτα τον αναμφίβολα σημαντικό, αναπτυξιακό, ρόλο του.

Πρωτίστως, όμως, η διοίκηση του ΟΛΠΑ είναι αυτή που καλείται να ξεφύγει από τυχόν πολιτικές αγκυλώσεις και να αντιμετωπίσει το μείζον αυτό πρόβλημα, ούσα επικεφαλής ενός  επιχειρηματικού  φορέα που ιστορικά έδωσε, δίνει και θα δίνει, οξυγόνο στην τοπική οικονομία.

Άλλωστε, η ίδια η Ιστορία μας δείχνει ότι εάν η Πάτρα έφτασε κάποτε στον κολοφώνα της ακμής της, ενώ σήμερα (παρά την παρακμή των τελευταίων χρόνων) μπορεί να συνεχίσει να διεκδικεί με αξιώσεις το ρόλο ενός μεγάλου οικονομικού και αναπτυξιακού κέντρου, με διεθνή εμβέλεια, το οφείλει στο λιμάνι της.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν μ’ αυτό ως επίκεντρο άνθησε το εμπόριο της σταφίδας, αλλά και από τη δεκαετία του 1960, οπότε ξεκίνησε η σύνδεση μας με την Ιταλία, έως και στις μέρες μας, το λιμάνι της πόλης ήταν και είναι ένας πνεύμονας ζωτικής σημασίας για την τοπική οικονομία.

Ας μην τον αφήσουμε, λοιπόν, άλλο να μαραζώνει. Γιατί έτσι βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια!