Η πρώτη μέρα του Μάρτη

«Τι σημαίνει για σένα η πρώτη μέρα της άνοιξης;», τον ρώτησε όταν κρεμάστηκε σαν κτητικός αίλουρος από το μπράτσο του. Το αεράκι που ανακάτωνε τα μαλλιά της, την έκανε υπερβολικά ποθητή στα μάτια του.

_

Ούτε που κατάλαβε για πότε βρέθηκε κοντά του να ρουφά τον ήλιο του μεσημεριού. Εκείνος είχε φθάσει, όπως πάντα, πρώτος σ'ένα ακόμη ραντεβού τους και την περίμενε με την πλάτη γερμένη στον γέρικο κορμό ενός δέντρου του Νότιου Πάρκου. Λίγα μέτρα πιο μακριά, η θάλασσα ερωτοτροπούσε με τον βράχο χαρίζοντας πλούσιο θέαμα στον ηδονοβλεψία Μάρτη που μόλις είχε μπει. «Άργησα;», τον ρώτησε σε ένα ναζιάρικο τόνο. Όχι, δεν είχε αργήσει καθόλου. Στην ώρα της ήταν. Απλώς είχε να κάνει με έναν άνδρα ανυπόμονο. Με έναν άνδρα ερωτευμένο, όπως την διόρθωνε συχνά σηκώνοντας το δείκτη και τοποθετώντας τον απαλά πάνω στα σουφρωμένα χείλη της. Της άρεσε. Όπως της άρεσαν τα σχιστά του μάτια που έκοβαν αδιάφορες, ίσως και κάπως κυνικές βόλτες στον εκάστοτε χώρο, ώσπου να συναντήσουν τα δικά της. Όπως της άρεσε ο νωχελικός τρόπος με τον οποίο κάπνιζε, οι σπασμωδικές κινήσεις των χεριών του μπροστά της όταν απειλούσαν να την πνίξουν οι καπνοί, το ζαβολιάρικο ανασήκωμα των φρυδιών του στα γελάκια και τα πειράγματά της, και η καθαρή φωνή του που θα την αναγνώριζε μες στης Βαβέλ τον συρφετό. Γύρισε να της χαμογελάσει πλατιά, και ταυτόχρονα να τής αποσπάσει όλα τα «ναι» του κόσμου. Η κρύα παλάμη της γλίστρησε μες στην δική του, την καυτή, και τα χείλη του πλημμύρισαν με χίλια φιλιά τα μαλλιά της. Έμεινε να την κοιτάζει. Ο ήλιος έλουζε και την ίδια στιγμή φθονούσε την ομορφιά της. Τα χέρια του αιχμαλώτισαν το πρόσωπό της αρχικά. Έπειτα – και γιατί αραγε να αντισταθούν; – κατηφόρισαν στο λαιμό της. «Θέλεις να περπατήσουμε;», ψιθύρισε κοντά στο αυτί της, και την ένιωσε να ανατριχιάζει. Φυσικά και ήθελε. Τα πάντα ήθελε.

«Τι σημαίνει για σένα η πρώτη μέρα της άνοιξης;», τον ρώτησε όταν κρεμάστηκε σαν κτητικός αίλουρος από το μπράτσο του. Το αεράκι που ανακάτωνε τα μαλλιά της, την έκανε υπερβολικά ποθητή στα μάτια του. Η θάλασσα από την άλλη, όσο κι αν φούσκωνε τα αλατισμένα στήθη της με τα κύματα, ερχόταν σταθερά δεύτερη στις προτιμήσεις του. «Τι θα έπρεπε να σημαίνει, δηλαδή;» αναρωτήθηκε συγχρονίζοντας απόλυτα το βήμα του με το δικό της. «Έχεις άπλετο χρόνο να σκεφτείς και να μου πεις», επέμεινε η κοπέλα σκουντώντας τον με τον ώμο της. «Αφού θέλεις τόσο πολύ να μάθεις, θα σου πω τι σημαίνει η πρώτη μέρα της άνοιξης μαζί σου», της απάντησε φιλώντας την πεταχτά στον κρόταφο. Η φράση του την αφόπλισε και δεν είχε παρά να περιμένει τη συνέχεια. «Πρώτη Μάρτη λοιπόν», μουρμούρισε περνώντας το χέρι του στους ώμους της. «Για μένα σημαίνει να μη βρίσκεις λόγια για όσα νιώθεις. Να έχουν συμβουλευτική φωνή η ψυχή και η καρδιά, την ώρα που το κορμί ουρλιάζει. Να αρπάζεις από το γιακά τις πιο έντονες απολαύσεις καθώς περνούν από δίπλα σου. Να υπακούς στα πάθη σου. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου μέσω κάποιου άλλου. Αλλά κυρίως να αντιλαμβάνεσαι ότι οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ των εραστών. Βλέπεις, καρδιά μου, αυτό που μετρά δεν είναι να μιλάς, μα να μην χρειάζεται να μιλήσεις», συμπλήρωσε σφίγγοντάς την πάνω του. «Εγώ θέλω πάντα να μου μιλάς», συνοφρυώθηκε αυτή. «Πάντα θα σου μιλάω, όλα θα τα λέμε εμείς οι δύο», της γέλασε συνομωτικά. «Και ξέρεις γιατί;» Εκείνη ένευσε αρνητικά. Είχε αρχίσει να κρυώνει, κι είχε χαθεί κι ο ήλιος μες στα πυκνά σύννεφα του πατραϊκού ουρανού. Αλλά δεν την ένοιαζε. Τίποτα δεν την ένοιαζε. Εκτός από το γεγονός ότι αυτός ο άνδρας τής συστήθηκε την πρώτη μέρα του Μάρτη σαν η αδελφή ψυχή της. «Γιατί δεν είμαστε μονάχα εραστές, και πρέπει να το βάλεις στο μυαλό σου. Είσαι και το μικρό μου soulmate, πώς να το κάνουμε τώρα;», της είπε και τα χείλη του συνέθλιψαν τα δικά της. Έτσι απλά. Όπως η καρδιά του καταπλάκωσε την καρδιά της. Όπως ακριβώς καταγράφηκε κι αυτή η αληθινή ιστορία και τώρα λειτουργεί ως παλμογράφος του έρωτα.

Αναστασία Δημητροπούλου

Φιλόλογος - Μεταφράστρια