«Θα πάμε;»

«Θα πάμε;». Έχω ακόμα στ’ αυτιά μου την φωνή του. Δεν χρειαζόταν καμία άλλη διευκρίνιση. Που, πότε και γιατί. Το «θα πάμε;» ήταν το σύνθημα ότι απόψε έχει μπάλα. Καθορισμένο μέρος, καθορισμένη ώρα.

Στου Αγγελόπουλου, στου Τσάμη, στου Παρασκευόπουλου, στου Γιώτη, πάντα κάπου στην ανατολική πλευρά της πόλης. Άλλωστε, από εκεί προέρχονταν οι περισσότεροι της παρέας, εκεί βόλευε.

Και πάντα πρώτος στο γήπεδο. Να χωρίζει τις ομάδες, να επισκοπεί την αθλητική επικαιρότητα- από το Τσάμπιονς Λιγκ ως τα εφηβικά πρωταθλήματα του τοπικού- να αντιπαρατίθεται υπερασπιζόμενος τον ΠΑΟΚ αλλά ποτέ να υψώνει φωνή.

Όταν δεν συμπληρώναμε, υποχρεωνόταν να παίξει. Επέλεγε θέση αμυντικού. Με παρτενέρ τον Μίμη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος – και αυτός- μας άφησε πρόωρα, πέρυσι.

Τον Νίκο Νικολακόπουλο τον γνώρισα στο γκισέ των μικρών αγγελιών, στο ισόγειο της «Πελοποννήσου». Και τον αποχαιρέτισα είκοσι χρόνια μετά- πέρυσι τέτοια εποχή, λίγο πριν φύγω για τον Καναδά. Τέλη Αυγούστου. Στο ψαράδικο που σύχναζε, Κορίνθου και Αράτου, με παρκαρισμένη μπροστά την χαρακτηριστική κίτρινη (κάποτε κόκκινη…) βέσπα του.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Τουλάχιστον, πρόλαβα να του πω ότι χάρη στα εβδομαδιαία «θα πάμε;» του, μου ξαναφόρεσε παπούτσια με τάπες, κοντό παντελονάκι και φόρμες, σε μια εποχή που είχα πιστέψει ότι το ποδόσφαιρο για μένα ήταν πια μόνο κερκίδα, τηλεόραση, κουβέντα με φίλους στον πεζόδρομο και εφημερίδα.

Και μαζί με εμένα και σε δεκάδες άλλους Πατρινούς που αφέθηκαν ξανά στο «μικρόβιο» της μπάλας. Με τον Νίκο να επιμένει σε καταφατική απάντηση στην ερώτηση του. Να παροτρύνει, να «ξεκουνάει», να μην δέχεται ως λόγο απουσίας απ’ το βραδινό ραντεβού την κούραση από την δουλειά.

Και είχε πάντα δίκιο. Μιάμιση ώρα μπάλας, κάτω από τους προβολείς, χειμώνα ή καλοκαίρι, ήταν το καλύτερο καταπραϋντικό σε κάθε έγνοια. Μια πρώτης τάξεως ψυχοθεραπεία στην τριβή με την καθημερινότητα.

Τους καλούς φίλους δεν τους αποχαιρετάς. Τους κρατάς μέσα σου, λέει η γνωστή κοινότοπη αλλά τόσο αληθινή προσέγγιση. Παρασκευή σήμερα και αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, όπου να’ ναι θα χτυπούσε το τηλέφωνο. Υπενθύμιση για την βραδινή μπάλα. «Θα πάμε;».