Η Βροντερή φωνή του κακού

Μπορεί να μοιάζει βουβό αυτό που γίνεται, όμως οι χυδαίες ψυχές γνωρίζουν καλά τον υπόκωφο ακόμη βόμβο του κινδύνου. Τον βόμβο που μπορεί να γίνει χείμαρρος και να τους παρασύρει στα αζήτητα. Γλίτωσαν πολλές φορές. Και γνωρίζουν ότι και τώρα μπορεί να γλιτώσουν.

«Το κακό», έγραφε ο Μπαλζάκ (1799-1850) στον “Αγροτικό Γιατρό”, «έχει βροντερή φωνή που ξυπνά τις χυδαίες ψυχές και τις γεμίζει θαυμασμό, ενώ το καλό είναι βουβό». Αυτόν τον ορυμαγδό, αυτή τη βροντερή φωνή του κακού ακούμε με ολοένα και μεγαλύτερη έκταση τούτες τις μέρες, καθώς παρακολουθούμε έκθαμβοι τις χυδαίες ψυχές που τόσο πολύ εθίστηκαν στη λάσπη τους, να εγείρονται αυτοθαυμαζόμενες για το κακό που προκάλεσαν, ή τις βλέπουμε με χαριτωμένες καντρίλιες να το παρακάμπτουν ως να μην υπήρξε ποτέ.

Είναι το «κακό» ανήθικο; Είναι το «καλό» ηθικό; Η «κακία» του κόσμου στις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν ηθική σε σχέση με αυτούς που κυβερνούσαν; Η τωρινή στάση του κόσμου που κάποιος θα την παρομοίαζε με τις «Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου » είναι ηθική; Mοιάζει βουβό αυτό που γίνεται και από τους «καλούς» και από τους «κακούς». Οι τωρινοί καλοί, που πριν ήταν κακοί, νοιάζονται για την σταθερότητα του κράτους και οι προηγούμενοι καλοί που παρέμειναν καλοί διαφωνούν σε πολλά με τους τωρινούς καλούς, αλλά ταυτίζονται σε ένα σημείο που είναι η ανηθικότητα, κοινώς το βόλεμα.

O Herman Hesse (1877-1962) έλεγε ότι: «Οι μικροαστοί προτιμούν την άνεση από την ηδονή, το βόλεμα από την ελευθερία, και μια ευχάριστη θερμοκρασία από την εσωτερική φλόγα που καίει τα σωθικά». Αυτό παίζεται ως έργο τώρα στην ελληνική πραγματικότητα, με συμπρωταγωνιστή το μαστροπό κράτος1. Ένα κράτος που έχει ρίξει χαλύβδινη αυλαία και δεν λέει να τη σηκώσει για να φανεί το πραγματικό καλό. Και ας είμαστε ειλικρινείς η αυλαία δεν θα σηκωθεί ποτέ για ορισμένες περιπτώσεις.

Αυτοκτονίες παντού, κοινωνική πολιτική παντού, δικαιοσύνη παντού, δουλειά παντού, ανάπτυξη παντού. Είδατε έχουμε πλημυρίσει από καλούδια. Έχουν γνώση και πείρα οι διεφθαρμένες ψυχές που αγάλλονται από το κακό που προξενούν, από τη χυδαία ελευθερία να διαχέουν από την περιφρόνησή τους προς τους αδύναμους.

Τι, πώς είπατε αν φοβούνται; Βέβαια και φοβούνται, ακούνε τον βόμβο που μπορεί να γίνει χείμαρρος και να τους παρασύρει στα αζήτητα. Ποιοι δημιουργούν τον βόμβο; Αυτοί που έχουν όχι «ηθική», αλλά ηθικό πλεονέκτημα. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιος άλλος, ΕΜΕΙΣ.

Καλά ακούσατε, εμείς. Ας χλευάζουν οι αυθέντες της θεσμικής χυδαιότητας. Ας καγχάζουν οι οίακες της επαναστατικής καθαρότητας, το ηθικό πλεονέκτημα του λαού δεν χάνεται, γιατί ο λαός καταφέρνει πάντα να περισώσει την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά του περνώντας ανάμεσα από τα καυδιανά δίκρανα της χυδαιότητας και της κλοπής.

Είναι το βουβό πλεονέκτημα εκείνων που είδαν να τους κλέβουν τη δουλειά και να βαφτίζουν την κλοπή αύξηση της ανεργίας. Και ένιωσαν ότι το ψωμί που έλειπε από το σπιτικό τους δεν ανελήφθη στους ουρανούς, αλλά ξεπουλήθηκε σε μια απίστευτα χυδαία σπατάλη ήθους, στοιχειώδους λογικής και αναλγησίας, για να γίνει μαύρο χρυσάφι, πιο μαύρο και από τις ψυχές που το απέκτησαν χασκογελώντας.

Το ηθικό πλεονέκτημα, λοιπόν, υπάρχει και παραϋπάρχει. Είναι το πλεονέκτημα εκείνων που είδαν να τους κλέβουν τον πλούτο της ζωής τους, έναν πλούτο αποκτημένο με αγωνία και αγώνα να κρατηθούν όρθιοι, για να έρθουν οι χυδαίες ψυχές και να τον ανακατανείμουν βίαια. Και από πάνω να σου λένε «ας πρόσεχες». Και να το λένε και σ' εκείνους που δεν απέστησαν ούτε χιλιοστό από τις απόψεις τους, που δεν έστερξαν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην τεράστια κλοπή και δεν κουφάθηκαν από τον εξωπραγματικό θόρυβο που σκέπασε τα πάντα διατυμπανίζοντας το ωφέλιμον της κλοπής.

Έκαναν πλεονέκτημα το ωφέλιμον του άεργου πλουτισμού, το ωφέλιμον μιας ζωής ταπεινωμένης που δανείζεται ακραία, τόσο ακραία ώστε στο τέλος καταντάει να δανείζεται αυτή η ζωή... τη ζωή της. Το ωφέλιμον του αδαπάνητου εαυτού που μόνο κερδίζει, που δεν μοιράζεται τίποτα επειδή του τα πήραν όλα και δεν έχει τίποτα να μοιράσει και να μοιρασθεί.

Το ηθικό πλεονέκτημα, επιμένω, υπάρχει και παραϋπάρχει. Και είναι μια πολύτιμη περιουσία, πανάκριβα πληρωμένη σε σκληρό, σκληρότατο νόμισμα, την ώρα που οι χυδαίες ψυχές έφτιαχναν τζάκια με κλεμμένες πέτρες από τα ιερά και τα όσια του ελληνικού λαού. Με κλεμμένες πέτρες που ακόμα δεν είχε στεγνώσει πάνω τους το αίμα εκείνων που θυσιάστηκαν για τις προστατεύσουν. Με πέτρες που τις άρπαξαν από τους τοίχους των εκτελέσεων.

Ας τους αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος και ότι έφτασε η στιγμή να πληρωθούν «λάθη» που μέχρι τώρα πλήρωναν άλλοι. Με ένα άμαχο ηθικό πλεονέκτημα κλεισμένο στα εικονοστάσια των δακρύων. Αυτό είναι που άλλαξε: ότι το ηθικό πλεονέκτημα έπαψε να είναι ακίνδυνο, αμόλυντο και αμεταχείριστο. Δεν είναι φορολογικός παράδεισος η ζωή. Ο καθείς και τα όπλα του. Χρειάζεται δαπάνη. Δύσκολο; Εδώ σε θέλω κάβουρα...

ΥΣ: 1. Τη φράση «Μαστροπό Κράτος», την δανείστηκα επειδή αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση από μία φίλη, την κ. Νικολοπούλου Ελένη που ευτυχώς ζει σε κράτος. Μου άρεσε ως φράση. Την ευχαριστώ!

*Στη φωτ. από το theamericanreader.com, ο Herman Hesse.