Ολίγα περί απλής αναλογικής

«Ήρθε η ώρα της απλής αναλογικής» ανέφερε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας μάλιστα το σύνθημα «πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά απλή αναλογική και ισοτιμία ψήφου», μας πληροφορούν τα σχετικά ρεπορτάζ.

Προσπερνώ το ανυπόφορο σύνθημα και προσπαθώ να πάω στην ουσία. Η απλή αναλογική δεν είναι θεραπεία για πάσα νόσο. Τη δοκιμάσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με μάλλον αρνητικά αποτελέσματα όπως ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, οι αδύναμες κυβερνήσεις, τα προσωπικά κόμματα, οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και ούτω καθεξής. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν θα συμβούν πάλι τα ίδια;

Υπάρχει πάντως μια ερώτηση για όσους ορκίζονται στην απλή αναλογική. Αυτό το σύστημα προϋποθέτει μια κουλτούρα ευρύτερων συνεργασιών και συναινέσεων αφού οδηγεί υποχρεωτικά σε πολυκομματικές κυβερνήσεις. Δεν γίνεται να θέλεις απλή αναλογική και να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πολιτικούς σου αντίπαλους. Πόσο έτοιμο είναι το πολιτικό μας σύστημα για κάτι τέτοιο; Έχω την εντύπωση ότι είναι ολωσδιόλου ανέτοιμο.

Λίγη πολιτική ιστορία: Με απλή αναλογική έγιναν οι εκλογές του 1950. Στη Βουλή μπήκαν δέκα κόμματα. Πρώτο ήταν το Λαϊκό Κόμμα του Ντίνου Τσαλδάρη με 18,8% και 62 έδρες. Δεύτεροι ήταν οι Φιλελεύθεροι του Σοφοκλή Βενιζέλου με 17,2% και 56 έδρες. Σχηματίστηκε κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα. Ακολούθησαν εκλογές πάλι το 1952 επίσης με απλή αναλογική και μία από τα ίδια και το 1953 έγιναν ξανά εκλογές, με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα και θρίαμβο της δεξιάς υπό το στρατάρχη Παπάγο.

Καταλάβατε κάτι;