Εδώ γεννιέται η αλητεία και πεθαίνει η δημοσιογραφία

Στο μέλλον, ίσως και στο πολύ άμεσο, οι σχολές δημοσιογραφίας θα πρέπει να εισάγουν στην ύλη των μαθητών/επίδοξων δημοσιογράφων ένα μάθημα με τίτλο Δημοσιογραφική αλητεία- Αντιδημοσιογραφία αντλώντας το υλικό τους από συγκεκριμένα ΜΜΕ που δρουν σήμερα στην υπηρεσία της αντιπολίτευσης.

Θα είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για κάθε επίδοξο δημοσιογράφο να μάθουν, μελετώντας τον τρόπο και τους όρους που υπηρετούν σήμερα το επάγγελμα τα Πρώτα Θέματα και οι διάφοροι Χιώτηδες, πως να μην στήνουν ένα ρεπορτάζ, τι τίτλους να μην βάζουν στα κείμενα τους και πως να μην ασκούν το επάγγελμα εν γένει.

Διάβασα κάπου στο διαδίκτυο προχθές με αφορμή την αναδίπλωση του Πρώτου Θέματος στην υπόθεση της Νάντια Βαλαβάνη ''Μα καλά δεν βαρέθηκαν να γράφουν και να αναδιπλώνουν; Δεν καταλαβαίνουν πως κανείς δεν θα τους παίρνει πλέον στα σοβαρά;''

Φυσικά η περίπτωση την Νάντιας Βαλαβάνη δεν είναι η μοναδική. Ποιος ξέχασε τις ''προμήθειες'' του Κατρούγκαλου, την βίλα του Τσίπρα στην Φιλοθέη, το σπίτι που πήρε από πλειστηριασμό ανθρώπου που αυτοκτόνησε, την ''απαγόρευση'' του Φίλη στους γονείς να προσφωνούν τα παιδιά τους όπως θέλουν, την κατάργηση των ολοήμερων σχολείων; Ποιος ξέχασε την ''επιχείρηση'' Παππά Σπίρτζη για 50 χιλιάδες ευρώ το κεφάλι ή τους φανταστικούς βιασμούς κοριτσιών από πρόσφυγες που μεταξύ των άλλων δημιουργούν ένα ρατσιστικό και ξενοφοβικό κλίμα και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων βασανισμένων ανθρώπων από κάτι ανεγκέφαλους με γουρουνοκεφαλές;

Δυστυχώς όμως δεν έχουμε να κάνουμε απλά και μόνο με τον εκφυλισμό ενός επαγγέλματος από συγκεκριμένους δημοσιογράφους. Πλέον αντιμετωπίζουμε τον εκφυλισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, που έπεσε θύμα σε μια αρένα ανθροποφάγων που παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες των θεσμών και της δημοκρατίας, δημιουργώντας επικίνδυνες στρεβλώσεις.

Από τον πατέρα μου έμαθα ότι η δημοσιογραφία είναι πάντα απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, είναι η φύση της να την αντιπολιτεύεται γιατί μόνον έτσι λειτουργεί ως σοβαρός ελεγκτικός μηχανισμός απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία. Μου μίλησε ωστόσο για την υποχρέωση του δημοσιογράφου να είναι σοβαρός και έγκυρος, να τεκμηριώνει και να στοιχειοθετεί όσα αποκαλύπτει και ισχυρίζεται. Κάποια στιγμή και με αφορμή ένα λάθος που είχα κάνει, μου μίλησε και για την αναγκαιότητα να διαχωρίζει κάποιος την πολιτική κριτική από τον κιτρινισμό, τα κουτσομπολιά και οτιδήποτε άλλο θίγει προσωπικές συνειδήσεις και αξίες. Αυτά έμαθα από το σπίτι μου, αυτά τα εργαλεία έχω για να διαχειρίζομαι τον δημόσιο λόγο μου και κάθε έκφανση της δημόσιας προβολής μου.

Και με αυτά τα εργαλεία που έχω, δεν ανησυχώ μόνο για την κατάπτωση του επαγγέλματος από τους διάφορους κομιστές που άλλοτε λειτουργούν ως πλυντήρια νεοναζί εγκληματιών και άλλοτε ως κοινοί συκοφάντες. Δεν ανησυχώ μόνο για τα στημένα ρεπορτάζ που μετατοπίζουν την δημοσιογραφία από την κριτική σε υπαρκτές πολιτικές στην προσπάθεια εκφυλισμού μια προσωπικότητας με ψεύδη και λάσπη. Ανησυχώ για την πολιτική στο σύνολο της , τρέμω με το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού και των ανθρώπων που το αναδεικνύουν, που μοιάζουν έτοιμοι κάθε φορά να διαδώσουν κάθε αλητεία και από ανύπαρκτη να την κάνουν υπαρκτή.

Δεν ''χαμπαριάζουν'' από αναδιπλώσεις και μονόστηλες συγγνώμες. Δεν μπαίνουν στην διαδικασία να σκεφτούν ''Ο τάδε είναι αναξιόπιστος πλέον, ας κρατήσω μικρό καλάθι''. Όχι! Τσιμπάνε κάθε φορά, γίνονται τα τέλεια πρόβατα στις ορέξεις του κάθε λύκου. Εδώ όμως θίγονται προσωπικές συνειδήσεις, διαδρομές και αξίες. Εδώ γεννιέται η αλητεία και πεθαίνει η δημοσιογραφία. Εδώ η δημοκρατία γίνεται ζούγκλα για τις ανάγκες της αντιπολίτευσης...

Για αυτό λέω. Ας διδάξουν στο άμεσο μέλλον οι σχολές δημοσιογραφίας, τις συγκεκριμένες πρακτικές ως παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε νέο δημοσιογράφο. Ας γράψει και ο ιστορικός του μέλλοντος για την ευκολία που οι σημερινοί οπαδοί της αντιπολίτευσης έσπευσαν να αγκαλιάσουν όλες αυτές τις αλητείες για να υπηρετήσουν τις πολιτικές τους επιδιώξεις.

Μήπως αλλάξει κάτι...