Ας εξηγήσουν στον κόσμο τι σημαίνει στην πράξη η ρήξη, όσοι την υποστηρίζουν

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ακούω κάποιες φωνές από το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν δημοσίως το δρόμο της ανοικτής ρήξης με τους εταίρους – δανειστές της χώρας.

Σέβομαι την άποψη τους, την οποία ούτε κατανοώ ούτε συμμερίζομαι, άσε που τη βρίσκω και μισή. Και εξηγούμαι, ευθύς αμέσως: όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ξέρουμε εάν στο τέλος του μήνα πληρωθούν (στο Δημόσιο) μισθοί και συντάξεις, κάποιοι κύριοι Λεουτσάκοι ή Λαπαβίτσες, που βγαίνουν και μιλάνε για ρήξη, δεν έχουν παρά να εξηγήσουν επίσης στον ελληνικό λαό και τι θα σημαίνει, επί του πρακτέου, αυτή. Με άλλα λόγια, να μας πουν τι θα συμβεί εάν η Ελλάδα αθετήσει τις πληρωμές της, όπως είπε και ο «πολύς» και μεγάλος σταρ Βαρουφάκης!
Ευπρόσδεκτες οι (πειστικές) απαντήσεις εκ μέρους τους, καθότι αρκούνται στο σύνθημα και δεν προχωρούν και στο… παρασύνθημα. Μιλάνε δηλαδή για ρήξη, αλλά δεν εξηγούν και τι θα σημάνει αυτή η ρήξη για τη χώρα, για τις ζωές μας.

Γιατί, στα αλήθεια, τι θα σηματοδοτήσει στην παρούσα συγκυρία η ρήξη με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ και το να τα σπάσουμε μια και καλή μαζί τους; Μήπως σημαίνει ότι για ένα διάστημα, εκτός άλλων, θα έχουμε ολοκληρωτική παύση πληρωμών και πλήρη αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων; Και μήπως σημαίνει στο βάθος επιστροφή της χώρας στη δραχμή; Εν τέλει, μήπως ρήξη σημαίνει ταυτόχρονα και τα δύο προαναφερόμενα;

Λειτουργώντας με το θυμικό, η κοινωνία εξακολουθεί να επικροτεί σε μεγάλο βαθμό τους κυβερνητικούς χειρισμούς και σημαντικό τμήμα της τάσσεται υπέρ μιας μετωπικής σύγκρουσης, εκτιμώντας προφανώς ότι οι έξω θα κάνουν πίσω προς όφελος μας. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι θα κάνουν πίσω στο δικό μας εκβιασμό ότι θα… αυτοκτονήσουμε!

Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Πιθανή υιοθέτηση από μέρους μας σκληρής και ανυποχώρητης στάσης έως το τέλος θα σημάνει ρήξη στην πραγματικότητα (και όχι στα λόγια) με τους εταίρους – δανειστές. Και ρήξη με τους εταίρους – δανειστές θα σημαίνει χρεοκοπία, με ό, τι αυτή θα συνεπάγεται για όλους μας.

Καθώς, όμως, μια ολόκληρη πενταετία τώρα που βιώνουμε τον εφιάλτη μιας πρωτοφανούς ύφεσης δεν καταφέραμε να δούμε την κρίση σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε τα πράγματα που μας έφεραν εδώ, αλλά κοιτάζουμε βυθισμένοι στη μιζέρια μας μόνο πώς θα τη βγάλουμε την επόμενη μέρα, μπαίνουν μερικά εύλογα, αυτονόητα, ερωτήματα.

Μια κοινωνία που έφερε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, καθώς δεν άντεχε άλλο τις επιπτώσεις της σκληρής λιτότητας, με πρώτη και καλύτερη τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είναι πραγματικά έτοιμη και συνειδητοποιημένη να αντιμετωπίσει μια χρεοκοπία και να βιώσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας καταστροφικής εξέλιξης;

Μια κοινωνία που έχει εθιστεί στην ευμάρεια του καταναλωτισμού, μπορεί να δεχθεί ότι θα χάσει ξαφνικά πράγματα που της φαντάζουν σήμερα αυτονόητα, ότι θα βιώσει την απόλυτη καταστροφή και ότι θα κληθεί με άδεια χέρια να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν, αρχικά για να έχει πρόσβαση τουλάχιστον στα στοιχειώδη;

Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω. Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, με το νου πλουταίνει η κόρη, αν και με έναν τέτοιο νου ψήφισε η σχετική πλειοψηφία και προεκλογικά, λογαριάζοντας όμως χωρίς τον Ευρωπαίο ξενοδόχο και το ΔΝΤ που είναι τα πραγματικά αφεντικά μιας εξαρτώμενης από τα δανεικά (και όχι αγύριστα) χώρας.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυθινού μπορείτε να διαβάσετε στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com