Το ζητούμενο είναι η χώρα να γίνει παραγωγική και ανταγωνιστική

Στην φάση διαπραγμάτευσης του προγράμματος/μνημονίου που διανύουμε, με την κοινοποίηση της επιστολής του Υπουργού Οικονομικών που φαίνεται μέσα στην ασάφεια και γενικότητά της να αναιρεί το μεγαλύτερο μέρος των προεκλογικών δεσμεύσεων της Κυβέρνησης ή να τις παραπέμπει στις «καλένδες», θα ήταν ίσως πρόωρο να ασκηθεί κριτική εντυπωσιασμού. Η ουσία βρίσκεται τόσο στην ανάδειξη, όσο και στην δυνατότητα υλοποίησης του προγράμματος που είχε εξαγγελθεί.

Η αποδοχή της δεν σημαίνει πως η Ελλάδα έλυσε τα προβλήματά της και αρχίζουμε να πορευόμαστε σε μια ευημερία και αυθαίρετη ανάπτυξη. Το ζήτημα των ημερών δεν είναι εάν κέρδισε η Ελλάδα ή επλήγη το γόητρο των Γερμανών. Το αποτέλεσμα αυτό θα κριθείμακροπρόθεσμα. Η κυβέρνηση που εξελέγη με συγκεκριμένο πρόγραμμα οφείλει τώρα να ισορροπήσει μεταξύ των δεσμεύσεων έναντι των δανειστών και των κοινωνικών απαιτήσεων που η ίδια δημιούργησε.

Η κοινωνική συναίνεση δεν θεωρείται δεδομένη στην παρούσα χρονική στιγμή, καθώς απτά αποτελέσματα δεν έχουν φανεί. Το μνημόνιο, οι θεσμοί, το πρόγραμμα, η γέφυρα, οι εταίροι, οι δανειστές, η στροφή στο ρεαλισμό, και κάθε είδους λέξη που μοιάζει ανακουφιστική επικοινωνιακά, δεν αλλάζει την ουσία. Η χώρα μας εξακολουθεί να βρίσκεται υπό αυστηρή εποπτεία, μεταρρυθμίσεις επιβάλλεται να εφαρμοστούν και τα περιθώρια για κοινωνική πολιτική είναι μικρά.

Στο πεδίο της επικοινωνίας η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα ανέβασε την πολιτική τακτική ένα επίπεδο. Κινδυνεύει όμως με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο η αδυναμία υλοποίησης υποσχέσεων προς τον πολίτη που εμπιστεύθηκε την «άλλη άποψη» να διαμορφώσει ένα εξίσου δυναμικό επικοινωνιακό πέπλο  απογοήτευσης που θα επηρεάσει συνολικά το πολιτικό γίγνεσθαι. Μένει να διαπιστώσουμε εάν η κυβέρνηση θα τολμήσει να «πειράξει» τα κακώς κείμενα, ν’ απεμπλακεί από τα μικροπολιτικά συμφέροντα και να δημιουργήσει επιτέλους εκείνες τις συνθήκες, προκειμένου η χώρα ν’ αρχίσει να γίνεται παραγωγική και ανταγωνιστική. Κυρίως πολιτικά και ηθικά αξιόπιστη