Τα ωραία μέρη δεν σημαίνουν τίποτα. Γέμισε τη ζωή σου με ανθρώπους. Έτσι θα βρεις την ευτυχία.

Οι ζωές μας είναι έτσι κατανεμημένες, οργανωμένες που αυτόματα και ίσως ασυνείδητα μας απομακρύνουν από το διπλανό μας. Καλημέρα σου λένε στο δρόμο, μία κοπέλα σου χαμογελάει καθώς μπαίνεις στο μετρό… στο λεωφορείο και εσύ αποσβολωμένος με τα προβλήματα σου την αγνοείς, δεν την ακούς. Κάθεσαι στη θέση σου και ξεκινάς άλλη μια μέρα μέσα στη ρουτίνα, μέσα στο άγχος. Μέσα στη ροη, στη καταστρεπτική ροη, της καθημερινότητας. Και με αυτόν τον τρόπο περνούν οι μέρες σου, να περάσει και αυτή η μέρα, να περάσει κι επομένη να έρθει το Σάββατο και πάλι απ την αρχή!  Όταν ήμασταν παιδιά μαθαίναμε να αγαπάμε τον συνάνθρωπο μας, μαθαίναμε να τον σεβόμαστε και να τον εκτιμούμε. Μα εμείς πλέον ούτε καν τον βλέπουμε…

Επιφανειακές, ρηχές σχέσεις που βασίζονται κατά βάση στο συμφέρον, στην καλοπέραση και ενιοτε στην επίδειξη. Χρειαζόμαστε σαν άνθρωποι πλέον τόσοι επιβεβαίωση από τους γύρω μας που τείνουμε να επιδεικνύουμε στους άλλους τον εαυτό μας. Ακόμα και μέσω ενός υπολογιστή. Το πώς είμαστε, το τι κάνουμε, το τι πρόκειται να κάνουμε, το πώς νιώθουμε, το γιατί το νιώθουμε, το που θα πάμε… Και όλα αυτά τα γραφούμε σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Για να δείξουμε πως και εμείς περνάμε καλά. Πως και μείς πήραμε εκείνα τα καινούργια παπούτσια. Πως και μείς εδώ είμαστε, προσέξτε μας! Στις μέρες μας αυτό θεωρείται κουλ. Αυτό θεωρείται μόδα. Όμως γιατί; Υποθέτω πως στον κάθε άνθρωπο υπάρχει η τάση της ανακάλυψης του νέου, η τάση του να βλέπει και να θέλει να γνωρίσει τον άλλον, να τον μάθει και να τον αγαπήσει. Όμως έχει ξεχαστεί…

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν μια απέραντη μοναξιά, μια πλήξη, μια απόγνωση… Στις γιορτές όλοι θα έχουμε ακούσει πως αυξάνεται ο αριθμός των αυτοκτονιών σε όλες τις χώρες ανεξαιρέτως! Νιώθουμε μόνοι δηλαδή και προσποιούμαστε ότι δεν είμαστε. Αυτό πλασάρει τα τελευταία δυο χρόνια η μόδα…

Έτσι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, στις ζωές μας συνηθίσαμε να αδιαφορούμε για τον διπλανό μας. Πόσο μάλλον ξεχάσαμε εκείνη την ωραία θέληση, το ωραίο αίσθημα που νιώθαμε για την αλλαγή για το καινούργιο και το ωραίο. Τότε που γνωρίζαμε και μαθαίναμε τους άλλους. Δεν μας ενδιέφεραν οι αριθμοί… πόσο χρονών είναι, τι επάγγελμα κάνει, πόσα χρήματα βγάζει το μήνα… Αυτά όχι δεν μας ένοιαζαν καθόλου!

Περισσότερα μας ενδιέφερε να μάθουμε ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα, ο αγαπημένος του ποδοσφαιριστής, το αγαπημένο του φαγητό… τόσο ανόητες φαινομενικά ερωτήσεις που όμως μας έφερναν σαν παιδιά πιο κοντά το ένα στο άλλο. Τότε μας ένοιαζαν τα πράγματα που αγαπούσε ο διπλανός μας. Γιατί ζούσαμε στο τώρα και παρατηρούσαμε τα πάντα καλύτερα, τα βλέπαμε, τα ακούγαμε, τα αγγίζαμε, τα ζούσαμε! Δε χρειαζόμασταν ούτε τον υπολογιστή ούτε το λαπτοπ και το ταμπλετ ή ένα ολοκαίνουργιο κινητό.

Έτσι γνωρίζαμε τους ανθρώπους… έτσι δενόμασταν μαζί τους και ξεκινούσαμε μαζί μια φιλία, έναν έρωτα ή μια οποιαδήποτε σχέση. Τι πάθαμε όμως τώρα; Τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί… Ή καλύτερα έχουν ξεχαστεί… Κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά και ηθική, συναισθηματική, αξιακή. Ξεχάσαμε τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή…

Και όχι. Σημασία στη ζωή δεν έχουν τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα ωραία αγόρια ή τα ωραία κορίτσια που έχουν να δείξουν μόνο αυτό, που έχουν μάθει να δείχνουν μόνο αυτό, τα ακριβά αρώματα ή ρούχα. Όχι αυτά καθόλου δεν έχουν σημασία! Σημασία αληθινή στη ζωή έχει το γέλιο, το δάκρυ, η ευχαρίστηση, οι φόβοι του καθένα, ο πόνος του... ένα καλό μεσημεριανό γεύμα δίπλα στην οικογένεια σου, τη γυναίκα σου, μια ρομαντική ταινία με τον άνθρωπο σου, ένα ζεστό κόκκινο φιλί… μια τρυφερή αγκαλιά!

Ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε τονίζει πως όταν συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως αυτοί είναι, τους κάνουμε χειρότερους. Όταν τους συμπεριφερόμαστε όπως θα μπορούσαν να είναι, τους βοηθούμε να γίνουν αυτό που είναι ικανοί να γίνουν. Κι όλοι μέσα μας έχουμε την τάση να γίνουμε κάτι ανεπανάληπτα μοναδικό! Σκεφτείτε το..