Ο λύκος και αν γέρασε

Η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Προέδρου της Βουλής ήταν μια ευκαιρία να φανεί -εκτός των άλλων- πόσο έχει αλλάξει ο κ. Μεϊμαράκης, πόσο το έχει επηρεάσει το κορυφαίο αξίωμα το οποίο κατέχει με τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Βουλής.Και δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι παραμένει Νεοδημοκράτης , αυτό είναι απολύτως φυσικό και λογικό, αλλά πως θα εξακολουθεί να είναι και "ρεΙντζερ" του παλιού καλού καιρού δεν το περίμενα. Ήλπιζα και πίστευα πως το να είσαι Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων είναι είναι ένα κορυφαίο αξίωμα που σε δεσμεύει -ηθικά- ώστε η στάση και η συμπεριφορά σου να υπερβαίνει κόμματα και δεσμεύσεις ώστε να υπηρετήσεις με τον καλύτερο τρόπο τον υπέρτατο θεσμό της χώρας , το κοινοβούλιο.

Κατανοώ απολύτως την αγανάκτησή του για την πρόταση μομφής που δέχθηκε και να δεχθώ ότι ήταν άδικη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, επίσης να δεχθώ ότι υπήρχε σκοπιμότητα και ότι άλλο. Αυτό που δεν μπορώ να δεχθώ είναι πως ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων άλλοτε με μάγκικο άλλοτε με κουτσαβάκικο άλλοτε και νταηλίδικο ύφος αντιμετώπισε την πρόταση μομφής που του υπεβλήθη.

Και προσδοκούσα πως με την ευκαιρία αυτή ένα από τα κορυφαία θεσμικά πρόσωπα του τόπου θα έδινε μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς.

Φευ, ο κ. Γ. Μεϊμαράκης ήταν ο παλιός κακός τους εαυτός, ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με εποχές βιαιοτήτων, εποχές σχεδόν ανωμαλίας για τη χώρα. Και είναι αλήθεια πως οι ψευδαισθήσεις μου διαψεύστηκαν πανηγυρικά ούτως ώστε στο εξής να πορεύομαι πιο προσγειωμένος έχοντας κατά νου πως " Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του"  . Δυστυχώς.