Η σημασία των εκλογών της 6 Μάη Για τον λαό, για την Αριστερά

Λένε πολλοί, ότι οι εκλογές της 6 Μάη είναι οι κρισιμότερες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η εκτίμηση αυτή δεν απέχει από την αλήθεια.

Ωστόσο το ακριβέστερο είναι, ότι η ίδια η περίοδος που ζούμε είναι η κρισιμότερη των τελευταίων δεκαετιών. Η χώρα και οι εργαζόμενες τάξεις, έχουν ήδη καταστραφεί, η παραγωγική της βάση έχει αποδιαρθρωθεί, πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ζουν την ανεργία και την απόλυτη φτώχια, μετά τις αλλεπάλληλες «σωτηρίες», η θηλιά του χρέους, γίνεται σφιχτότερη, ο εθνικός της πλούτος και η δημόσια περιουσία έχουν υποθηκευτεί και εκποιούνται, η εθνική ανεξαρτησία εκχωρήθηκε στην Τρόικα και τα διευθυντήρια.

Η χώρα μας είναι το πειραματόζωο του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, στο στόχο της πλήρους κυριαρχίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της ανακατανομής του πλούτου και των αγορών.

Στο ερώτημα αν η πορεία αυτή ήταν αναπόφευκτη, η απάντηση είναι μονοσήμαντη και σαφής. Ήταν επιλογή. Επιλογή της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας, του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, των δανειστών μας και των «αγορών». Και την υπηρέτησαν αυτή την επιλογή με σχέδιο και επεξεργασία,χωρίς ίχνος εθνικού συναισθήματος, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την φτώχια του πληθυσμού.

Θα μιλήσουμε στην συνέχεια για την Αριστερά και τις ευθύνες της, αλλά εν προκειμένω, για να αποφευχθεί η σκόπιμη ισοπέδωση, το άλλοθι «των ευθυνών του πολιτικού συστήματος», που ποικιλοτρόπως προβάλλεται από πολιτικές δυνάμεις και μέσα ενημέρωσης, πρέπει με κάθε σαφήνεια και με κατηγορηματικό τρόπο, να αναφέρουμε τούτο:

Όχι! Δεν φταίει η Αριστερά που περάσατε την θηλιά στο λαιμό του λαού. Που ξεπουλήσατε την χώρα. Που είχατε και  έχετε αφεντάδες. Τόχετε κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν. Γιατί ο δοσιλογισμός και η πατριδοκαπηλία είναι οι αρετές σας. Γιατί τα συμφέροντα των προστατών σας, είναι η ιδεολογία σας. Γιατί το «σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος» είναι δικό σας.

Που το λυμαίνονταν οι φίλοι και χορηγοί σας. Που έθρεψε εσάς και την παρασιτική και αντιπαραγωγική ολιγαρχία που σας στηρίζει. Που το κάνατε διεφθαρμένο και αυταρχικό, εχθρό του πολίτη και των κοινωνικών συμφερόντων. Που το υποτάξατε στα ξένα συμφέροντα με σκανδαλώδεις προμήθειες, με αποικιακές συμβάσεις, με μίζες και καταλήστευση κάθε παραγωγικής του δυνατότητας.

Δικό σας είναι το χρέος του, γιατί από αυτό πλουτίσατε.
Όχι! Δεν ήταν μαζί σας η Αριστερά σε όλα αυτά! Ούτε τώρα ούτε ποτέ στο παρελθόν. Η Αριστερά , όσο αλάτι και αν ρίχνει στις πληγές της, φταίει μόνο γιατί δεν σας νίκησε! Γιατί δεν απέτρεψε τα σχέδια σας. Γιατί μόνο αυτή, και ήθελε και είχε χρέος, να σας νικήσει.

Στις κάλπες της 6 Μάη, ο καθένας έχει δικαίωμα να τιμωρήσει ή να επιβραβεύσει όποιον θέλει. Έχει δικαίωμα να τιμωρήσει και την Αριστερά ή τμήματα της. Όμως η τιμωρία των κομμάτων της εθνικής προδοσίας, των κομμάτων που επέλεξαν και ασκούν την εξουσία του μνημονίου, είναι αυτοτελές θέμα. Είναι ανεξάρτητο από οποιαδήποτε γνώμη έχει κανείς για τα κόμματα της Αριστεράς, την ορθότητα της πολιτικής τους ή τις ευθύνες τους.

Πάμε λοιπόν στο πρώτο μας συμπέρασμα:
Καμία ψήφος εργαζόμενου δεν πρέπει να δοθεί στα κόμματα που προκάλεσαν και συντηρούν την σημερινή κατάσταση της ισόβιας καταδίκης, της ομηρίας των παιδιών μας, της φυλάκισης των ελπίδων μας.

ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.,ΛΑΟΣ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ και όσες άλλες παραφυάδες προκύψουν στο μέλλον, αναζητώντας κολυμβήθρες αθώωσης, δεν δικαιούνται καμία ανοχή. Κάθε ψήφος στα κόμματα αυτά ισοδυναμεί με νέα καρφιά στο σταυρό του συλλογικού μας μαρτυρίου.

Η αποτελεσματική τους καταδίκη θα είναι η απόλυτη συρρίκνωση τους. Το αποτέλεσμα των εκλογών, θάπρεπε να είναι τέτοιο, ώστε όχι μόνο να ανατρέπει την πολιτική τους, αλλά και να μην αναγνωρίζει, να μην νομιμοποιεί καμία απόφαση και καμία συμφωνία τους. Και να πιστοποιεί τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την υποδούλωση της χώρας και του λαού της.

Ο ρόλος της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες
Είναι προφανές, και από τις απόψεις και από την ιστορία μας, ότι η ψήφος μας πρέπει να είναι στην Αριστερά. Θετική ψήφος. Για την ενίσχυση της. Για να είναι σε καλύτερη θέση μετά τις εκλογές. Γιατί στα ψηφοδέλτια της βρίσκονται επίλεκτοι σύντροφοι και συναγωνιστές μας. Γιατί πρέπει μετά τις εκλογές να απαιτήσουμε να αναλάβει και να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο.

Της οργάνωσης και καθοδήγησης των κοινωνικών λαϊκών αγώνων. Το λευκό, το άκυρο και η αποχή από τις εκλογές, είναι στις σημερινές ιδιαίτερα συνθήκες, λάθος επιλογή. Πρωτίστως γιατί η στάση αυτή δεν μπορεί να εκφράσει την αντίθεση και τον θυμό απέναντι στα κόμματα της μνημονιακής εξουσίας. Δεν τα τιμωρεί και με δεδομένο τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, τα επιβραβεύει.

Όλοι λοιπόν στην κάλπη με την βεβαιότητα ότι κάθε ψήφος, σε οποιοδήποτε από τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, είναι χρήσιμη ψήφος. Με όσα θα προσθέσουμε στην ανάλυση μας, θα γίνει πλήρως φανερό ποιους περιλαμβάνουμε και ποιους εξαιρούμε από αυτό το μέτωπο των αριστερών δυνάμεων.

Πολλοί αναλυτές, αξιοποιώντας και τις δημοσκοπικές ενδείξεις, μιλούν για ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς. Διαφωνούμε! Η ιστορική της ευκαιρία θα είναι, όταν θα πραγματοποιήσει τον ιστορικό της ρόλο. Όταν θα αναμετρηθεί με το σημερινό σύστημα εξουσίας και θα το ανατρέψει.

Μέχρι τότε θα κρίνεται καθημερινά από το πόσο έτοιμη είναι για αυτό. Και θα κρίνεται από την ετοιμότητα της να δρα, να παρεμβαίνει, να οργανώνει, να νικάει μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό, σε όλα τα επί μέρους μέτωπα. Πρωτίστως να τα πολιτικοποιεί, να οξύνει τις αντιθέσεις, να τα ενώνει.

Να ενώνεται και η ίδια, όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Να έχει οξυδέρκεια, να αντιλαμβάνεται τις συνθήκες, να υπερβαίνει τις μικρότητες, να μην υποκρίνεται, να μην αποφεύγει τις μάχες.

Δεν συμμεριζόμαστε την εκλογική ευδαιμονία, στην οποία έχουν προσχωρήσει πολλές, αν όχι όλες, οι ηγεσίες της αριστεράς σήμερα. Γιατί η άνοδος της εκλογικής καταγραφής, δεν είναι αυτοσκοπός. Δυστυχώς τα ποσοστά δεν νικούν. Και αν αυτή η πολιτική δεν ανατραπεί, μετά τις εκλογές θα είναι το ίδιο ηττημένος ο λαός, ακόμα και αν έχουν κατά πολύ βελτιωθεί τα εκλογικά μας ποσοστά.

Αν εξετάσουμε, το τι έπρεπε να είχε μέχρι τώρα γίνει, θα βρούμε ανεπάρκειες και ελλείψεις σε όλες τις πλευρές. Που κατανέμονται σύμφωνα  με το μέγεθος του καθενός, τις ιστορικές του καταβολές, την τρέχουσα επιρροή του στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τις ευθύνες και πρωτοβουλίες που όφειλε να αναλάβει και δεν το έκανε.

Στο σύνολο τους οι δυνάμεις που έχουν τέτοια αναφορά, απέτυχαν να ενσωματώσουν και να δώσουν προοπτική, στις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που συμμετείχαν τους προηγούμενους μήνες στις κινητοποιήσεις κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου. Και πρέπει να αναφερθεί, ότι δεν έλειπε η ωριμότητα από αυτές τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας.

Δεν ήταν το «αυθόρμητο» που τους ξεσήκωσε, η πραγματικότητα ήταν. Τις διαθέσεις και την αντοχή τους δεν βαθμολόγησαν σωστά οι πολιτικές ηγεσίες. Η πραγματικότητα είναι αυτή που λέει, ότι κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν αποκρούσαμε. Καμία επί μέρους νίκη δεν πετύχαμε. Αυτό, πολιτική ανωριμότητα αποδεικνύει, όχι ανωριμότητα του λαού.

Ταυτόχρονα συνεχίσαμε την ανόητη πρακτική των χωριστών μαζικών συγκεντρώσεων και πορειών. Όταν ο κόσμος απεγνωσμένα απαιτούσε ενότητα τουλάχιστον σε αυτό. Και μην αρχίσουν οι σύντροφοι μας του ΠΑΜΕ, να απαντούν σε αυτό, θεωρητικοποιώντας ένα ,επαναλαμβάνουμε, ανόητο λάθος.

Γιατί αυτό το λάθος, δυσχεραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό, κάτι στο οποίο έχουν απόλυτο δίκιο. Δηλαδή, ότι οι μάχες θα κριθούν στους χώρους δουλειάς. Προσθέτουμε, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων προέρχεται από αυτόν τον τομέα. Και προστίθενται σε αυτούς και εκατοντάδες χιλιάδες, μικρομεσαίοι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες.

Αυτό που έλειψε και εξακολουθεί να λείπει, ήταν η ενότητα. Η ενότητα δράσης, η ενότητα του μαζικού κινήματος, η πολιτική ενότητα. Και στους τρεις αυτούς άξονες εκτιμούμε ότι ήταν δυνατή. Ήταν απαραίτητη και δυνατή , η συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού μετώπου.
Αυτό θα πιστοποιούσε την πολιτική βούληση, ότι θέλουμε τις ανατροπές, ότι θέλουμε την νίκη.

Θα ρωτούσε εύλογα κανείς: Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν με τόσες προγραμματικές πολιτικές αποκλίσεις; Εκτιμούμε ότι αυτό δεν έγινε και δεν ήταν δυνατόν. Όμως η αδυναμία δεν οφείλεται στις προγραμματικές διαφορές. Η πολιτική βούληση δεν υπήρχε. Και δεν υπάρχει. Το συμπέρασμα μας δεν είναι αυθαίρετο. Θα το αποδείξουμε. Αλλά στο σημείο αυτό θα κάνουμε μία παρένθεση.

Για να αναφερθούμε στην Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη. Δεν τοποθετούμε το κόμμα αυτό στις ανατρεπτικές δυνάμεις του συστήματος. Δεν ισχυρίζονται ούτε οι ίδιοι κάτι τέτοιο. Κατά τούτο μόνο σε πιθανά σενάρια της λεγόμενης κεντροαριστεράς μπορεί να παίξει ρόλο. Κλείνει η παρένθεση.

Ας δούμε λοιπόν τις «ενωτικές» πρωτοβουλίες. Από την πλευρά του ΚΚΕ δεν υπήρξε απολύτως καμία. Δεν απάντησε απευθείας σε καμία. Οχυρωμένο με απόλυτο τρόπο σε έναν στρατηγικό στόχο, δεν θεωρεί αναγκαίο να συμμαχήσει ούτε με όσους συμφωνούν μαζί του.

Μας προβληματίζει ιδιαίτερα πως ένα κόμμα με την ιστορία και την αγωνιστική προσφορά του ΚΚΕ, με τόσο πλούσια δράση σε λαϊκά μέτωπα, τόσο εκπαιδευμένο σε συμμαχίες στο παρελθόν, αρνείται να δώσει πειστικές εξηγήσεις για την σκοπιμότητα της σημερινής μοναχικής του πορείας.

Είναι ή δεν είναι απαραίτητη η συγκέντρωση δυνάμεων, είναι ή δεν είναι απαραίτητη η λαϊκή πλειοψηφία για να γίνουν αλλαγές;

Μία στάση που μοιάζει αλαζονική και εγωιστική, πολύ δύσκολα πείθει ότι θέλει να πρωταγωνιστήσει σε ανατροπές από την χαραγμένη πορεία του συστήματος και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν. Για την τρέχουσα περίοδο της κρίσης υποστηρίζει την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Συμφωνούμε απόλυτα. Οφείλουμε όμως να παρατηρήσουμε ότι στο ζήτημα του χρέους με μεγάλη καθυστέρηση διατύπωσε αυτή την καθαρή θέση. Εμείς υποστηρίζουμε ωστόσο ότι κάθε μετωπική προσπάθεια στην Αριστερά υποχρεωτικά πρέπει να  περιλαμβάνει το ΚΚΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται στα λόγια τουλάχιστον να υιοθετεί τις συμπαρατάξεις. Δεν μας ενοχλεί τόσο  η ασάφεια των προτάσεων του, ούτε ο νεφελώδης τρόπος περιγραφής κυβερνητικών διεξόδων. Μας προβληματίζει αν η επιδίωξη του είναι ειλικρινής ή απλά ψηφοθηρική. Τα δείγματα γραφής του μέχρι σήμερα δεν μας πείθουν.

Δύο παρατηρήσεις για αυτό: Η πρώτη αναφέρεται σε διεργασίες στο εσωτερικό του τα προηγούμενα χρόνια. Με την βασική του συνιστώσα, τον ΣΥΝ, απέτρεψε κάθε προσπάθεια αποσαφήνισης της πολιτικής του σε αριστερή, ανατρεπτική, ριζοσπαστική κατεύθυνση. Απέτρεψε, κάθε δυνατότητα διεύρυνσης προς τα αριστερά, κάθε προσπάθεια  αποτελεσματικότητας, με πολιτικά όργανα που δεν θα είχαν μόνο ευκαιριακό και απλά συντονιστικό χαρακτήρα.

Η δεύτερη παρατήρηση  είναι η δογματική προσήλωση του σε εμμονές για «τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας». Σημειώνουμε, ότι και αυτή η παρατήρηση πρωτίστως αφορά την βασική συνιστώσα. Τον ΣΥΝ.  Μας αρκούν τέτοιες εμμονές από τον κ. Κουβέλη. (Για τα κυρίαρχα κόμματα δεν είναι εμμονές αλλά στρατηγικός προσανατολισμός). Αυτή η δεύτερη παρατήρηση, δημιουργεί πραγματική και ουσιαστική αδυναμία να παίξει καταλυτικό, δημιουργικό ρόλο στην οικοδόμηση ενός ισχυρού αριστερού πολιτικού μετώπου.

Ακόμα και στην περίπτωση μιας εντελώς ειλικρινούς στάσης. Και εγκλωβίζει δυνάμεις, και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματικά το θέλουν και το επιδιώκουν.

Σημειώνουμε, ότι αυτός ο προσανατολισμός είναι που τον οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Είναι χαρακτηριστικές δύο πολιτικές διατυπώσεις. Η μία για τα περίφημα ευρωομόλογα και η δεύτερη για το χρέος. (Διαγραφή ενός μέρους του χρέους). Και τα δύο δεν οριοθετούν επαρκώς την διαφορά της αριστεράς από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Ας πούμε μόνο, ότι το «κούρεμα» έγινε και όχι μόνο δεν οδήγησε σε έξοδο από την κρίση, αλλά στην πλήρη υποταγή της χώρας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η τρίτη από τις δυνάμεις της Αριστεράς, παρουσιάζει, με την κινητικότητα της το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές ζυμώσεις, ανοιχτή γραπτή πρόσκληση στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ, διάλογος με άλλες πλευρές, ωστόσο στο κρίσιμο σημείο δεν έκανε την υπέρβαση. Ίδιες εμμονές, μικρομεγαλισμοί, ίδια ελαττώματα, ίδια αμαρτήματα.

Αγαπητοί συναγωνιστές και σύντροφοι!

Δεν εξαντλήσαμε την κριτική μας! Πιστεύουμε δε, ότι είμαστε ιδιαίτερα επιεικείς. Αλλά και για όσους την κρίνουν αυστηρή, τους παρακαλούμε να πιστέψουν την ανιδιοτέλεια μας. Την αγωνία μας για ένα άλλο, ελπιδοφόρο μέλλον. Άλλωστε, αυτήν την Αριστερά έχουμε, με αυτήν θα προχωρήσουμε.

Πιστεύουμε, ότι και το αποτέλεσμα των εκλογών και η συνολική κατάσταση που θα δημιουργηθεί, θα διαμορφώσουν όρους προσέγγισης, καθαρότερου μυαλού, μεγαλύτερης ειλικρίνειας, σταθερής προσήλωσης στα πολιτικά προστάγματα των καιρών. Επιδιώκουμε την ενίσχυση της Αριστεράς, την πλήρη απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που κυβερνά.

Δυο απαραίτητες προϋποθέσεις πρέπει να εξασφαλίσουμε: Αποσαφήνιση από όλους των άμεσων πολιτικών στόχων και, επιτέλους, συγκρότηση κοινού, του ευρύτερου δυνατού, αριστερού λαϊκού πολιτικού μετώπου. Όχι μόνο για να χωρέσουν σε αυτό, όσες πολιτικές δυνάμεις το επιθυμούν, κυρίως για να χωράνε λαϊκές δυνάμεις, ο αγωνιζόμενος λαός, που θέλει και μπορεί να νικήσει!

Το χρωστάμε αυτό, στην συνείδηση και την κοινή μας ιστορία, το χρωστάμε στους χιλιάδες χαμένους αγωνιστές των λαϊκών αγώνων, το χρωστάμε στα ιδανικά μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας.