Δεν έχει τόπο η λύπη να σταθεί να πλέξει τα μαλλιά της

Ο στίχος αυτός του Μεγάλου Ποιητή Γιάννη Ρίτσου για τις μαύρες μέρες της γερμανοϊταλικής κατοχής  και της απόλυτης πείνας και δυστυχίας συμποσούται στον εν επικεφαλίδι στίχο. Το αυτό έχομε πάθει κι εμείς ως πρόσωπα.

Δεν μπορούμε να «σταθούμε σε χλωρό κλαρί» κι έρχονται τα «τρία πουλάκια» και μας κατατρώγουν την πρασινάδα, Όλην την ικμάδα. Και  μένομε επί  ξυρού ακμής.

Οι εργασίες μας αφανίζονται, όπως ακριβώς η φυματίωση αφάνιζε την ανθρωπότητα το 1918.

Οι συντάξεις «θερίζονται» όπως συνιστούσε ο Περίανδρος για τα προεξέχοντα στάχυα.

Οι οικίες μας έχουν γίνει στόχος και πηγή λεηλασίας.

Οι ακίνητες περιουσίες και οι βοσκότοποι ενοχλούν τα τρία πουλάκια.

Εκτός αυτών των φρικτών που βιώνομε στην Ελλάδα, έρχεται και άλλη δραματική περίπτωση να προστεθεί σ’ αυτά, που συνέβη στην Κύπρο.

Ό,τι έχετε στις τράπεζες δεν το δικαιούσθε. Θα πάρομε όσα έχομε ανάγκη και βλέπομε για τα λοιπά, Αν θα σας τα δώσομε ή θα τα δεσμεύσομε για τις ανάγκες από το παγερό κλίμα που ζούμε, λένε οι σκληροτράχηλοι δανειστές  διά στόματος της πουλάδας που έχουν στην Κύπρο λογιστοεκπρόσωπο!

Μετά από αυτές τις απαράδεκτες και ασύστολες σε  αδικία και παρανομία αποφάσεις, τι μπορεί να προσδοκά ο Έλληνας, ο Κύπριος αλλά και ο κάθε πολίτης άλλου Κράτους;

Εργασία, ασφάλεια, σύνταξη, οικία, ακίνητα, καταθέσεις δεν τα  εξουσιάζει!! Τι μπορεί να κάμει από, τώρα κι εφεξής; Που θα σταθεί και από πού θα εξεύρει λίγα ψίχουλα για να αντισταθεί στον επερχόμενο εκ πείνης και συμφορών θάνατον; Και που βρήκαν την δύναμη οι κερδοσκόποι δανειστές, οι οποίοι πατούν επί των πτωμάτων μας μη τυχόν και χάσουν κάτι από τα τεράστια ποσά που  μας απομυζούν;

Πρέπει να έχει του λοιπού κανείς εμπιστοσύνη συνεργασίας με άλλα Κράτη ή πρέπει να κινείται μόνος του;

Η σκληρή απόφαση για την Κύπρο, η στερουμένη κάθε ίχνους συνεργασίας και  ομαδικής δράσεως, σείει εκ βάθρων τα θεμέλια της προσπαθείας δημιουργίας Ενωμένης Ευρώπης. Το πείραμα απέτυχε. Οι Λαοί μας και δη οι «κυνηγημένοι» του Νότου πρέπει να διακόψομε κάθε συνεργασία με τους εκτός κατανοήσεως εταίρους. Και να αποτινάξομε τον δανειστικόν ζυγόν.