Θύμωσε ο αγάς και αυτοτιμωρήθηκε...

-Να ξεκουμπιστούν οι πολιτικοί;

-Να ξεκουμπιστούν.

-Όλοι τους;

-Όλοι τους.

-Και οι τριακόσιοι;

-Και οι τριακόσιοι.

«Ρε, ούστ μασκαράδες», που λένε και οι... διαπρύσιοι κήρυκες του πολύ λαϊκού αισθήματος στα πρωινά ραδιόφωνα.

Και μετά; Μετά τι; Να έρθουν οι συνταγματάρχες; Να έρθουν απ’ ευθείας – χωρίς μεσιτεία- οι τραπεζίτες; Να μας στείλει κομισάριο η κυρία Μέρκελ; Να φωνάξουμε πίσω στον βασιλιά; Ή μήπως να έρθουν οι άλλοι, «οι δικοί μας πολιτικοί», κατά πως βολεύει το μικροπολιτικό, μικροκομματικό συμφέρον ή συμφεροντάκι μας;

Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να μείνουμε ακυβέρνητοι, όπως επιτάσσει το «σταμπαρισμένο» στους τοίχους της πόλης σύνθημα; Αλλά, μισό λεπτό! Υπάρχει και η άλλη οδός. Αυτή της «αμεσοδημοκρατίας». Η οποία τι σόι «αμεσοδημοκρατία» είναι όταν στα πρόσωπα της «πλατείας» οι περισσότεροι ξέρεις ότι ανήκουν – κάποιοι με πολύ ενεργό τρόπο- σε συγκεκριμένα κόμματα και παίζουν διπλό παιχνίδι;

Φυσικά, οι επιλογές δεν εξαντλούνται. Με τους πολιτικούς, συλλήβδην, στον Καιάδα μπορούμε άνετα να πάρουμε το αίμα μας πίσω και να γίνουμε όλοι μας «για μια μέρα πρωθυπουργοί». Με αλφαβητική σειρά ή καλύτερα με ηλικιακή; Αφήστε το, αυτό θα το κρίνει η «πλατεία» ύστερα από υπερδεκαετή διαβούλευση.

-Να ξεκουμπιστούν οι πολιτικοί;

-Ρε ούστ....

Η απόγνωση, ο θυμός, η απελπισία μας, όλα μαζί μια βόμβα μολότοφ που σκορπάει αδιάκριτα τις φλόγες της. Επί δικαίων και αδίκων. Και κάθε ψύχραιμη φωνή, που λέει το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν φταίει η πολιτική ως λειτουργία αν οι λειτουργοί της (που εμείς επιλέξαμε...) αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, χάνεται κάτω από τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς των «παμμέγιστων» δημοκρατών του καφενείου.

Η ώρα του ξεσκαρταρίσματος πλησιάζει. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην κάλπη ας σκεφτούμε διπλά ποιοι θέλουμε να μας εκπροσωπούν. Στην κάλπη τιμωρείς ή επιβραβεύεις. Τα υπόλοιπα μοιάζουν με εκείνη την τουρκική παροιμία για τον αγά που θύμωσε και τιμώρησε τον εαυτό του...