Με αφορμή τα 120 χρόνια του Οδοντωτού…

Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή αποφάσισα να αφιερώσω μια εκπομπή στον Οδοντωτό. Πρώτα από όλα το έκανα γιατί το χρωστούσα στο εαυτό μου ως διαδρομή, μετά γιατί ήμουν περίεργος για την πολύ περιγραφόμενη ομορφιά του τοπίου. Και μετά για να καταλάβω τι του βρίσκουν και έχει αποκτήσει αυτό το όνομα, μιλώντας για το τουριστικό πλεονέκτημα του Brand name, και πως αυτό αξιοποιείται.

Μιας και έχει ανοίξει κουβέντα για την 5η προγραμματική περίοδο (ΕΣΠΑ) από την μια και για τον 12μηνο τουρισμό από την άλλη, λέω να καταθέσω και εγώ την άποψή μου, στον δρόμο για την δημιουργία αξιόπιστων τουριστικών προορισμών.

Το «Σκέψου διαφορετικά» του ΙΟΝΙΑΝ ταξιδέψε λοιπόν μαγεμένο από το τοπίο ενός φυσικού κάλους που δεν ύπαρχουν λέξεις και συναισθήματα να το περιγράψεις. Είχα την τύχη στο ανέβασμα να έχω μαζί μου ένα σχολείο από την Αθήνα, και τα δικά μου επιφωνήματα ήρθαν πολλές, μα πάρα πολλές φόρες, να συναντήσουν τα επιφωνήματα των παιδιών. Αυτό το μαγικό και συνάμα μαγευτικό τοπίο πολύ απλά αν δεν το δεις εσύ ο ίδιος δεν περιγράφεται με λέξεις.
Αυτή όμως ήταν η μια πλευρά του νομίσματος.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι αυτή που δυστυχώς πάντα πληγώνει και σε αφήνει με ένα αίσθημα οργής και έντονου προβληματισμού.
Ως Νομαρχιακός Σύμβουλος το 2006 όταν είχε γίνει συζήτηση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο για την αναβάθμιση του Οδοντωτού είχα ρωτήσει τους αρμοδίους εάν ένα Άτομο με Αναπηρία (ΑμεΑ) ως πελάτης θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί άνετα και χωρίς δυσκολίες. Η μουδιασμένη απάντηση των υπεύθυνων ήταν πως ναι θα μπορεί. Το μουδιασμένοι το αναφέρω διότι από την γλωσσά του σώματος και τον τόνο της φωνής τους διέκρινα μια διστακτικότητα ως προς την ορθότητα της απάντησης. Το 2015 ήρθε η στιγμή της μεγάλης αλήθειας την οποία και σας παραθέτω στο παρακάτω φωτογραφικό ενσταντανέ. Όπως διακρίνεται ο Σταθμός του Διακόπτου εξυπηρετεί με μηχανικά μέσα μιας άλλης δεκαετίας (αναβατόριο βασισμένο στην ανθρώπινη παρουσία), ενώ ο Σταθμός των Καλαβρύτων δεν εξυπηρετεί καθόλου, όχι μονό τους ΑμεΑ, αλλά και απλούς πελάτες. Σε αυτή την περιήγηση είχα την βοήθεια ενός φίλου Καλαβρυτινού και μεγάλου λάτρη του Οδοντωτού του Αλέξη Λεχουρίτη. Στην φωνή του διέκρινα πόνο και παράπονο γιατί αυτό το μεγάλο αναπτυξιακό έργο της περιοχής δεν είχε (και όπως διακρίνω δεν θα έχει) την συνέχεια που του έπρεπε. Και βεβαίως δεν μιλώ για την προέκτασή του έως την Τρίπολη όπως το αρχικό σχέδιο και μελέτη προέβλεπε. Αλλά μιλώ καθαρά και μονό για την διέλευση του έως το επόμενο τουριστικό στόχο-τοποθεσία, το Χιονοδρομικό Κέντρο, που και αυτό αν δεν κάνω λάθος υπήρχε στην αρχική μελέτη. Για να μην μιλήσω για την ανάπτυξη Μουσείου αφιερωμένο στην λειτουργία του Οδοντωτού και εξειδικευμένη δομή παροχής υπηρεσιών για πακέτα τουρισμού με δρομολόγια ατμοκίνητων μηχανών. Επίσης από τους εργαζομένους στον Σταθμό των Καλαβρύτων διέκρινα μια ανοχή, μια ανοχή μήπως από φέτος και μετά κάτι αλλάξει στον σταθμό που παραμένει έτσι χωρίς ποιοτική αναβάθμιση τα τελευταία χρόνια. Χωρίς τουαλέτες κοινού, χωρίς τις προβλεπόμενες αποβάθρες, χωρίς εκδοτήρια, ενός σταθμού μια άλλης εποχής. Τα γράφω αυτά γιατί ξεκινώντας μια προσπάθεια με αποκλεισμούς και παραλείψεις είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο, δίχως επαγγελματισμό δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις και προσδοκίες δωδεκάμηνου τουρισμού.
Εύχομαι στο Οδοντωτό να τα χιλιάσει αναπτυξιακά.