Όχι στο διχασμό, Όχι στα troll, Όχι στο φόβο…

Προβληματίστηκα πραγματικά πάρα πολύ για το αν θα έπρεπε να γράψω την άποψή μου δημοσίως τις ημέρες αυτές καθώς τα τελευταία 24ωρα ο φανατισμός, ο φόβος και το trollάρισμα σε επίπεδο φρικτού bouling, έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Έτσι ακόμα και η πιο ψύχραιμη και καλοπροαίρετη φωνή «πνίγεται» μέσα στο ορυμαγδό της λεκτικής βίας και κακοποίησης.

Από τη άλλη πιστεύω ότι θα πρέπει ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες να επιχειρεί όποιος θέλει να έχει δημόσιο λόγο, να τοποθετείται.

Χωρίς άλλους προλόγους, κατευθείαν στην ουσία του θέματος. Αν τελικά γίνει το δημοψήφισμα όπως έχει ανακοινωθεί (γιατί εκτιμώ πως θα έχουμε εξελίξεις νωρίτερα) ξέρουμε τελικά τι θα ψηφίσουμε. Είναι το «Ναι» ή το «Όχι» ξεκάθαρα;

Νομίζω πως… όχι!

Οι υποστηρικτές του «Ναι» λένε ότι αυτό σημαίνει «Μένουμε Ευρώπη». Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι μένουμε Ευρώπη ως φτωχοσυμπέθεροι και μια με μία άθλια συμφωνία που θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμα πιο μεγάλη ύφεση που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Ακόμα χειρότερο το ότι υποστηρικτές του «Ναι» είναι απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις που έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.

Οι υποστηρικτές του « Όχι» - η κυβερνητική πλευρά κυρίως- έχουν μια απολύτως και σαφή διαφοροποίηση ως προς το τι σημαίνει αυτό. Η μία τάση που εκφράζεται από τον Πρωθυπουργό και τους στενούς συνεργάτες του αφήνουν σαφέστατα να εννοηθεί ότι αυτό το θέλουν ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για «έντιμη συμφωνία».

Αυτή είναι η και η εντολή που πήρε πρόσφατα από τον ελληνικό λαό.

Η άλλη τάση που εκφράζεται από τον κ. Λαφαζάνη, την Πρόεδρο της βουλής και μία σειρά άλλων βουλευτών και στελεχών θέλει κάτι άλλο. Ρήξη και μη αναγνώριση του χρέους. Και οι δύο τάσεις ζητούν το «Όχι» αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Η πιο ξεκάθαρη στάση- ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με αυτήν- είναι του ΚΚΕ. Που λέει όχι στην πρόταση συμφωνίας τόσο της κυβέρνησης όσο και των δανειστών και απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση που θεωρεί ως μία καπιταλιστική ένωση που προστατεύει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, απέναντι στους εργάτες, τους αγρότες, τους συνταξιούχους.

Βέβαια αυτή η πρόταση δεν μπαίνει στο δημοψήφισμα και η υπερψήφιση της θέσης του ΚΚΕ θα σημαίνει «άκυρο» στην κάλπη.

Καταλήγοντας, σημασία έχει, ΑΝ τελικά κληθούμε να ψηφίσουμε με την δεδομένα όπως είναι τώρα, να ξέρουμε τι ψηφίζουμε και ποιο κάθε φορά θα είναι το αποτέλεσμα της επιλογής μας.

Στις λίγες μέρες που απέμειναν, είναι ευθύνη του πολιτικού κόσμου να προσπαθήσει με ψυχραιμία και μακριά από φανατισμούς να ενημερώσει τον κόσμο με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και συνθήματα για τη σημασία του δημοψηφίσματος.

Με τη διευκρίνηση που έκανε και η Έλενα Ακρίτα ότι «υπάρχουν άτομα του ΝΑΙ που εκτιμώ, άτομα του ΟΧΙ που απεχθάνομαι. Και το αντίθετο, φυσικά…»…

…Και επειδή δεν έχω συνηθίσει να κρύβομαι, είναι προφανές πως η  ιστορία μου , η ιδεολογία μου και η (μικρή μου) ευθύνη για το μέλλον δεν θα μου επέτρεπε ΠΟΤΕ να ψηφίσω «ναι»…