Πηγαίνοντας για το μεγάλο συνασπισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης χρησιμοποίησε το προσφιλές του twitter για να στείλει με ένα «τιτίβισμα» το μήνυμα ότι ο αρχηγός του πρέπει να τα βρει συναινετικά με τον Αντώνη Σαμαρά για Πρόεδρο Δημοκρατίας, εκλογές και απομείωση του χρέους.

Και ο Αλέξης Μητρόπουλος πήγε τη βαλίτσα πιο μακριά, προβλέποντας ότι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, ενδέχεται να υποχρεωθεί να ακολουθήσει την ίδια μνημονιακή πολιτική.

Να είναι αυτές, απλώς, προσωπικές διαφοροποιήσεις έναντι της επίσημης κομματικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ ή τα προαναφερόμενα πρόσωπα να είναι «λαγοί» μιας αργής αλλά σταδιακής στροφής της Κουμουνδούρου σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση έναντι των νέων δυσμενών δεδομένων που διαμορφώνονται;

Όπως και να ‘χει, ο Γιάννης Δραγασάκης βλέπει και διαπιστώνει το προφανές: η σκλήρυνση της στάσης της τρόικας δεν αφορά μόνο τη σημερινή συγκυβέρνηση, η οποία είναι μάλιστα φίλα προσκείμενη στους δανειστές και άκρως συνεργάσιμη μαζί τους.

Συνιστά κι ένα σαφές μήνυμα τους στην επόμενη κυβέρνηση που θα ακολουθήσει, τουτέστιν στον ΣΥΡΙΖΑ που φέρεται να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη μέρα της διακυβέρνησης της χώρας.

Διότι, σε κάθε περίπτωση, θέλουν να είναι βέβαιοι ότι η όποια συμφωνία επιτευχθεί τώρα θα εφαρμοστεί σε βάθος χρόνου από οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν βρεθεί στο τιμόνι της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια.

Στην πολιτική τα όρια της συνέπειας και της προσήλωσης σε συγκεκριμένες θέσεις είναι συχνά δυσδιάκριτα από τις εμμονές, που οδηγούν σε άτακτες και αναξιοπρεπείς υποχωρήσεις.

Είναι πλέον ορατό ότι η εμμονή του Αντώνη Σαμαρά για τη διεξαγωγή των εκλογών το 2016 πάει να συναντήσει την αντίστοιχη του Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή των εκλογών τώρα με προσδοκία την πολυπόθητη αυτοδυναμία για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και το αποτέλεσμα της συνάντησης των εμμονών τους θα είναι το σημείο της κοινής υποχώρησης τους, πιθανότατα με τη συγκρότηση του μεγάλου συνασπισμού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο πολλοί εξορκίζουν, ωστόσο όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι τον βλέπουν να πλησιάζει.

Ιδίως τώρα που η τρόικα δεν έρχεται καν στην Ελλάδα, εάν δεν περάσει το δικό της και δεν επιβάλει πάλι τα δικά της σε μια αδύναμη χώρα που είναι με την πλάτη στον τοίχο, μη έχοντας περιθώρια ελιγμών και εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης.