Θάνατος δεν είναι μόνο οι αυτοκτονίες, είμαι και εγώ που τις... χαζεύω

Ένας 55άρης  πηδάει από τη γέφυρα του Ρίου, ένας εν δυνάμει απολυμένος από τις φυλακές Αγίου Στεφάνου, πίνει ποντικοφάρμακο, ένας 62άρης, κάτοικος Αγυιάς, απολυμένος σχολικός φύλακας, δίνει τέλος με μια καραμπίνα σε αυτό που του απέμεινε να λέγεται  ζωή.

«Μας σκοτώνουν» μπαίνει με έμφαση ο τίτλος.

Βίοι παράλληλοι, καθημερινά πρωτοσέλιδα με τη μορφή χιονοστιβάδας στην Πάτρα που στην αρχή αμήχανη και στη συνέχεια επικινδύνως εθισμένη, όπως παντού σε αυτή τη χώρα που μετατρέπεται σε χώρα ανάπτυξης των...νεκροταφείων, παρακολουθεί τους δημότες της να εγκαταλείπουν ο ένας μετά τον άλλο τον αγώνα, ή ό,τι μας απέμεινε να ονομάζουμε αγώνα, θύματα ενός πολέμου που συναγωνίζεται την πρωτιά των τροχαίων στη λίστα των πρόωρων θανάτων.

«Μας σκοτώνουν» αυτό είναι το σίγουρο, αλλά ο θάνατος δεν είναι μόνο αυτός των δεκάδων αυτοχείρων που φεύγουν από τη ζωή ακριβώς επειδή δεν έχουν ζωή,  επειδή δεν τους απέμεινε τίποτε που να της μοιάζει.

Ο θάνατος έχει και άλλα πρόσωπα πολλά και πάνω απ΄όλα αυτό της υπνηλίας της συνείδησής μας, της παράδοσης σε αυτό που συμβαίνει σαν να είναι πλέον μέρος  μιας φυσιολογικής καθημερινότητας. «Δεν άντεξε, πήδηξε». Τόσο απλά.

Ο θάνατος έχει και το αισχρό πρόσωπο της πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω από το μνήμα ας πούμε του αυτόχειρα της Αγυιάς.

H πόρωση   φτάνει σε τέτοιο σημείο που δεν βλέπεις τον νεκρό,  αλλά την ...χρήση του. Ήρθε η ΠΟΕ- ΟΤΑ στην κηδεία; Άρα κάνει πολιτική εκμετάλλευση. Δεν ήρθε; Τότε μιλάμε για συναδελφική παχυδερμία. Έβγαλες ανακοίνωση; Ιδού, μετατρέπουν σε επαναστατική πράξη  την ψυχική αδυναμία ενός ανέργου. Δεν έβγαλες; Τους είδες; Που είναι τώρα αυτοί οι τάχα μου οι αριστεροί;

Τόσο απλό είναι για τους σύγχρονους κυβερνοπολιτικάντηδες μετά το σοκ των πρώτων αυτοκτονιών και καθώς αυτές δεν έχουν πλέον το ενδιαφέρον της μεγάλης πρωτοτυπίας, λόγω του απανωτού του πράγματος, να στρέφουν το ενδιαφέρον όχι στον άνθρωπο που φεύγει, όχι στους λόγους που τον κατέστησαν αναχωρητή, αλλά στην χρήση του νεκρού, ο οποίος προκαλεί συγκίνηση στα πλήθη και άρα εξ αυτού συνιστά πολιτική πράξη με προβολή στις επόμενες εκλογές.

«Οι υποστηρικτές του νεκρού από τη θέση της αποδοχής της πολιτικής δολοφονίας, είναι αυτοί που καρπώνονται» σου λέει ο κυβερνών. «Άρα, τι πρέπει να αντιπαραθέσουμε εμείς οι υποστηρικτές της πολιτικής που ...απλώς έχει στείλει λίγο παραπάνω κόσμο στα κοιμητήρια; Να καταγγείλουμε την πολιτική σπέκουλα και την εκμετάλλευση ενός θανάτου.»

Ακολούθως χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα  οι υποστηρικτές της μιας και της άλλης κομματικής αγέλης. Οι μεν είναι με την ...κηδεία. Άλλο τώρα που δεν πάνε να δημιουργήσουν μια τεράστια ουρά αγανάκτησης και να κάνουν την κηδεία ενός θύματος της οικονομικής κρίσης πολιτικό γεγονός.

Είναι υπέρ από τον καναπέ.

Οι δε, στοιχίζονται πίσω από ένα απλό κούνημα της κεφαλής που δηλώνει θλίψη για τους... εκμεταλλευτές, οι οποίοι δεν σέβονται ούτε καν τον νεκρό.

Ο οποίος νεκρός ούτε με τον θάνατό του δεν βρίσκει τελικά την ησυχία του σε ένα κράτος που μας δολοφονεί μέρα με την ημέρα και μετά κάθεται και ξιφουλκεί πάνω από το φέρετρό μας.

Είναι τραγικό, αλλά όχι μόνο συνηθίζουμε τις αυτοκτονίες λόγω κρίσης, τις κάνουμε και μέρος της ζωής μας, περιμένοντας με βεβαιότητα  τον επόμενο.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος θάνατος. Το να τον...χαζεύεις.