Με αφορμή το Δημοτικό Βρεφοκομείο και το "Καρναβάλι"

Ο δήμαρχος μας, ο οποίος (σαν τον απατημένο σύζυγο) μαθαίνει τελευταίος τι γίνεται στον Καρναβαλικό Οργανισμό και στο Δημοτικό Βρεφοκομείο, δεν γουστάρει αυτά που εξήγγειλε ο Βαρβιτσιώτης (ο υιός) και θέλει τα «πάντα όλα» για το παραλιακό μέτωπο.

Επιθυμεί διακαώς 3,5 χιλιόμετρα να δοθούν στο…. χωριό μας, την ώρα που δεν είναι ικανός να φτιάξει εκ των πραγμάτων (όταν κλαίγεται κουστουμαρισμένος) λίγα μέτρα πεζοδρομίου, στον εισαγγελέα!

Συμπέρασμα; Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν αρχισυντάκτης στους Times, αλλά δεν το έχω. Μόνο που ξέρω ότι δεν το έχω, παρότι θα το ήθελα σαν έναν άντρα που δεν ξέρει τι θα πει γυναίκα και θα ήθελε να πάει με τη Μόνικα Μπελούτσι.

Με τούτα και με κείνα, ειλικρινά, πιστεύω ότι η αυτογνωσία είναι μεγάλη κατάκτηση στον άνθρωπο, παρότι μπορεί να έχω κατακτήσει μόλις ένα μικρό μερίδιο της.

Ο Γιάννης Δημαράς, ένας κρατικοδίαιτος υπάλληλος στην πολύχρονη επαγγελματική του διαδρομή, (προσοχή, καμία μομφή δεν αφήνω εδώ για τους δημοσίους υπαλλήλους) μπορεί να είναι έντιμος, ενάρετος και ηθικός, αλλά δεν το… έχει για δήμαρχος. Πώς να το κάνουμε;

Χρόνια στα κοινά, αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι δεν είχε επεξεργασμένες και τεκμηριωμένες λύσεις για τα προβλήματα της Πάτρας (π.χ. διαχείριση σκουπιδιών) αλλά «δικαιούται», εδώ που τα λέμε, που καβάλησε το καλάμι, καθώς του έφεξε να γίνει από το πουθενά πρώτος πολίτης της Πάτρας. Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να απογειωθεί, που λέει και το τραγούδι.

Ας είναι, ωστόσο,  οι όψιμοι υποστηρικτές του, αυτοί που επειδή δεν τους έκαναν τα χατίρια τα κόμματα τους, τον «ερωτεύτηκαν» και τον αγκάλιασαν, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Και στην τελική, τον έβγαλαν δήμαρχο!

Αλλά άτιμες «πουτάνες» είναι η συνέπεια και η αξιοπρέπεια! Τα λέω καλά (ξεδοντιάρη, εξ επαγγέλματος) Γρηγόρη;