Η Πατρινή ηθοποιός Νικολίτσα Ντρίζη για τις σχέσεις σήμερα: «Μιλάμε λιγότερο μεταξύ μας»

Ο μονόλογος «Πες της», σε σκηνοθεσία του Αλέξη Βιδαλάκη, επιστρέφει για λίγες παραστάσεις στο θέατρο 104, μετά τον επιτυχημένο πρώτο του κύκλο.

Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Χρήστου Οικονόμου (εκδόσεις Πόλις), το έργο κουβαλάει μαζί του τις φωνές μιας πόλης που σπάνια ακούγονται. Η  Πατρινή Νικολίτσα Ντρίζη δίνει ζωή στον ρόλο μιας κούριερ που διασχίζει δρόμους, σπίτια και ψυχές, παραδίδοντας κάτι πολύ περισσότερο από δέματα. Με κάθε της περιπλάνηση, αυτή η εργάτρια της σύγχρονης οικονομίας του ντελίβερι και των εφαρμογών χτίζει σιγά σιγά ένα μωσαϊκό μικρών ιστοριών, ένα πορτρέτο της σύγχρονης Αθήνας και των ανθρώπων της, όπου ο πόνος και η μοναξιά βασιλεύουν.

Για όλα αυτά η Νικολίτσα Ντρίζη μίλησε στο «Νσυν».

Πώς διαχειρίζεστε την ηρωίδα σας;
Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, από τις πρώτες σελίδες, αισθάνθηκα μεγάλη οικειότητα με την ηρωίδα του Χρήστου Οικονόμου. Μόνο σαν ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο θα μπορούσα να τη διαχειριστώ. Σαν μια πολύ καλή μου φίλη, τραυματισμένη αλλά και δυνατή, εσωστρεφή αλλά και πολύ ζεστά ανοιχτή όταν το αποφασίζει.

Πόσο συχνά νιώθετε ότι τα μικρά πράγματα που προσέχει η ηρωίδα, ένα βλέμμα, μια πόρτα που ανοίγει, μας ξεφεύγουν στην πραγματική ζωή;
Νομίζω, καθημερινά μάς ξεφεύγουν, το αντίθετο είναι η σπάνια εξαίρεση. Δεν παρατηρούμε, δεν εστιάζουμε, δεν δίνουμε χρόνο στη λεπτομέρεια, μόνο τρέχουμε με φρενήρεις ρυθμούς. Πολλές φορές νιώθω ότι το «σκρολάρισμα» έχει απλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και όσο δεν σταματάμε, τόσο δεν τροφοδοτούμε το όνειρο και τη φαντασία μας. Γι΄ αυτό αναρωτιέται και η ηρωίδα μας «μήπως όλες οι συμφορές σ΄ αυτόν τον κόσμο συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φαντασία;».

Το έργο καταπιάνεται με τη μοναξιά και τον πόνο του σύγχρονου ανθρώπου. Πώς πιστεύετε ότι η ηρωίδα μας μαθαίνει να «αντέχει» αυτά τα συναισθήματα και τι μπορεί να πάρει ο θεατής από αυτή την εμπειρία;

Δεν πιστεύω ότι μαθαίνει ποτέ να αντέχει τη μοναξιά ή τον πόνο της, μάλλον αφήνει τον εαυτό της να τα βιώσει ειλικρινά και ολόκληρα, και αυτό είναι που την οδηγεί στην αναζήτηση ουσιαστικής επαφής. Θα μ’ άρεσε να είναι αυτό κάτι που θα έπαιρναν οι θεατές φεύγοντας. Νομίζω, όσο αφήνουμε τα συναισθήματά μας να μας φανερώνονται ανοιχτά, όσο δυσβάσταχτα κι αν είναι, τόσο τους επιτρέπουμε να μας οδηγούν σε πιο όμορφες περιοχές.

Η ηρωίδα μεταφέρει πακέτα αλλά και ιστορίες ανθρώπων. Θεωρείτε ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία αναδεικνύεται η ανάγκη για ανθρώπινη σύνδεση;
Σίγουρα, και στην εποχή μας αυτή η ανάγκη έχει πάρει δυστυχώς τεράστιες διαστάσεις. Οι περισσότεροι κάνουμε πια περισσότερη παρέα με τα κινητά μας, παρά μεταξύ μας, ενώ ταυτόχρονα η επιθυμία μας να μας ακούσει κάποιος ουσιαστικά, να έχουμε έναν μάρτυρα στην καθημερινή μας ζωή, μένει ανικανοποίητη, σαν να μην την ακούμε από την πολλή φασαρία γύρω μας. Αυτό ως αποτέλεσμα μας κάνει σκληρούς και με τους γύρω μας και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό που κάνει η ηρωίδα του Χρ. Οικονόμου, που ακούει με τρυφερότητα τους ανθρώπους που συναντά, είναι σχεδόν επαναστατική πράξη στις μέρες μας.

Πόσο θεωρείτε ότι η καθημερινότητα του ντελίβερι γίνεται σύμβολο της ευρύτερης πραγματικότητας στην οποία ζούμε;
Η νοοτροπία αυτή, της παραγγελίας από το σπίτι, η διεύρυνση αυτής της δυνατότητας, καθρεφτίζει όλη την απομόνωση και την αποξένωση της εποχής μας, την καθαρή επιλογή μας να τα κάνουμε όλα μέσα από το σπίτι, και το στρες ίσως που μας γεννά το έξω. Νομίζω, έχουμε διαστρεβλώσει την έννοια της φροντίδας του εαυτού, έχοντας επιλέξει τον περιορισμό της ανθρώπινης επαφής ή ψάχνοντας μόνιμα σε μια οθόνη την επόμενη αγορά μας.

Τελικά, το «Πες της» του τίτλου σε ποια ανάγκη αναφέρεται; Να μιλήσουμε; Να ακουστούμε; Να συνδεθούμε;
Ολ’ αυτά σίγουρα, όπως επίσης να κοιταχτούμε αναγνωρίζοντας και εστιάζοντας σε αυτά που μας ενώνουν, όχι σε αυτά που μας χωρίζουν, να αποδεχτούμε το προσωπικό σκοτεινό παρελθόν που κουβαλά ο καθένας μας για να μπορέσουμε να βγούμε σε έναν φωτεινό δρόμο.