Eίδαμε το «Γατόπαρδο» του Netflix: Στη σκιά ιερών τεράτων, αφήνει θετικές εντυπώσεις

Ως λάτρεις του αξεπέραστου κινηματογραφικού επιτεύγματος του Βισκόντι, παρακολουθήσαμε με δυσπιστία την τηλεοπτική μεταφορά του «Γατόπαρδου» στο Netflix.

Ο θρυλικός «κόκκινος κόμης» της Τσινετσιτά που μετέτρεπε το παραδοσιακό, δαντελένιο κουρτινάκι της Σικελίας σε ιδεολογικό σύμβολο με ψυχή, ενώ οι Μπαρτ Λάνκαστερ, Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε έγραφαν στο εκράν πιο ερωτεύσιμοι από ποτέ, δύσκολα ξεπερνιούνται. Μαζί τους και η μοναδική σκηνή του χορού στη μεγαλειώδη σάλα… Η ταινία που κατέκτησε το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 1963 σε μουσική Νίνο Ρότα συγκαταλέγεται άλλωστε στις κορυφαίες όλων των εποχών.

Ωστόσο, το Netflix τόλμησε μια νέα βερσιόν στα ιταλικά, σε μορφή μίνι σειράς, καθώς τα ρομαντικά θεάματα εποχής έχουν το δικό τους φανατικό κοινό στην πλατφόρμα. Βέβαια, τα ιερά τέρατα του σινεμά – ειδικά όταν πρόκειται για τα πιο σαγηνευτικά- δεν επισκιάζονται. Όμως ένα κλασικό μυθιστόρημα- ορόσημο που αποπνέει ιστορία και εθνική συγκίνηση διατηρεί τη λάμψη και την επιδραστικότητά του. Και αποκλείεται να μην σε παρασύρει με τη δύναμή του έστω και στην tv. Μιλάμε για… το «Οσα παίρνει ο άνεμος», τους «Αθλίους» ή το... «Βυσσινόκηπο» των Ιταλών. Αναφέρεται στη Σικελία του 1860, που αναγκάζεται να αφομοιωθεί στην ενοποίηση της επικράτειας.

Ο ευγενής Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα έγραψε τη νουβέλα που στιγμάτισε τη συλλογική συνείδηση της Ιταλίας. Εκδόθηκε το 1958, σημειώνοντας τις περισσότερες πωλήσεις ever στην γειτονική χώρα και εστιάζει ακριβώς στην κατάρρευση της σικελικής αυτονομίας.