Η μονταζιέρα, η Καρυστιανού και η αρχή της φθοράς

Αν μιλήσουμε με όρους πολιτικής πιάτσας, η κυβέρνηση μοιάζει να έχει αρχίσει να ζει την κατάρρευση του έρωτα την περίοδο μετά το μήνα του μέλιτος.

Όπως στα ζευγάρια, έτσι και στην πολιτική, δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό.

Όλα είναι ζήτημα ατμόσφαιρας και timing. Έτσι και χάσεις ένα από τα δύο, η ζωή σου αρχίζει να δυσκολεύει. Μερικές φορές και επικίνδυνα.

Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, εν προκειμένω, ζει τη μετάβαση από το στάτους του «καβαλάρη στο άλογο» σε αυτό του «στρυμωγμένου» και μάλιστα με τις ευρωεκλογές να φιγουράρουν στο φόντο ενός δυσδιάκριτου ορίζοντα.

Η πολιτική αντιπαράθεση για τα Τέμπη, μετά και από το δημοσίευμα του «Βήματος» που προκάλεσε θύελλα αντιπαραθέσεων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης αλλά και η πρόταση δυσπιστίας είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι θα αποτελέσουν το σημείο εκκίνησης για το ράλι των εκλογών με χαρακτηριστικά γενικευμένης σύγκρουσης στην ατζέντα της οποίας δεν θα βρεθούν μόνο τα Τέμπη.

Υπάρχουν και άλλες αμαρτίες, μηδέ εξαιρουμένης της διαρροής των προσωπικών δεδομένων των αποδήμων και φυσικά το μέγιστο πρόβλημα της ακρίβειας το οποίο δεν κατευνάζεται από επικοινωνιακές κομπρέσες.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτελούν ήδη μια μορφή ραπίσματος στην παντοκρατορία Μητσοτάκη έτσι όπως αυτή τροφοδοτήθηκε μέσα από το αποτέλεσμα της εθνικής κάλπης και την μεταρρυθμιστική του διάθεση η οποία διαφημίστηκε με έξυπνο τρόπο και προφανή στόχο την «άλωση» του χώρου του κέντρου.

Ήδη κάποιοι στοιχηματίζουν ότι η υπόθεση των Τεμπών, η οποία ξεκίνησε με μια παροιμιώδη απενεργοποίηση των αντανακλαστικών των πολιτών (μια βολική για την κυβέρνηση εγκατάσταση στο ανθρώπινο λάθος και τη διαχρονικότητα των ευθυνών), και καταλήγει σε ένα φιάσκο με οσμή οργανωμένης εκστρατείας συγκάλυψης, θα είναι η αρχή της φθοράς Μητσοτάκη με πρώτο σταθμό την κάλπη για την Ευρώπη.

Σε κάθε περίπτωση ξεκινά μια περίοδος με νέα πολιτικά χαρακτηριστικά με το πολιτικό θερμόμετρο να ζεσταίνεται, τα ποσοστά δυσφορίας απέναντι στην κυβέρνηση να  ανεβαίνουν, την αντιπολίτευση να συγκροτεί μέτωπο και το ερώτημα «ποιος και γιατί έβαλε το χέρι στη μονταζιέρα» να αναμένει απαντήσεις. Απαντήσεις που αν δεν δοθούν και δεν είναι στοιχειωδώς πειστικές, θα οδηγήσουν σε νέες δημοκοπικές πτώσεις. Και μπορεί η Ν.Δ. να μην ανησυχεί βεβαίως για το αν θα έχει ή όχι την πρωτιά στην κάλπη του καλοκαιριού, αλλά ξέρει καλά, ότι την πτώση σε βάθος χρόνου,  ακολουθεί η κατάρρευση.

Σ.Σ. Τελευταία αλλά όχι έσχατη η σημείωση. Η επαναφορά των Τεμπών στη δημόσια αντιπαράθεση έχει όνομα. Η Μαρία Καρυστιανού είναι η απόδειξη του πώς ένας ενεργός πολίτης, όσο τσακισμένος και αν είναι, μπορεί να πάρει στα χέρια του όσα λησμόνησαν οι πολλοί (εντός και εκτός Βουλής), εγκαταλείποντάς τα  στη μονταζιέρα του εφησυχασμού μας και να τα επαναφέρει στο δημόσιο διάλογο με την πραγματική τους εικόνα: την εικόνα ενός εγκλήματος που βιαστήκαμε να προσπεράσουμε.

Αν δεν υπήρχε αυτή, αν δεν υπήρχαν οι γονείς των θυμάτων, αν δεν υπήρχαν οι υπογραφές που συνέλεξε, αν τα θύματα δεν έβρισκαν φωνή στη φωνή της, ίσως σήμερα κανένα δημοσίευμα να μην μπορούσε να ταράξει τα νερά, καμία πρόταση δυσπιστίας να μην είχε έρθει στο φως του επικοινωνιακού αέρα.