Γάμος ομοφύλων: To σκοτάδι και οι βολικές τομές που κάποιοι ονομάζουν… χρυσές- Οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν

Κάθε φορά το σκηνικό είναι το ίδιο. Μια κοινωνική αναγκαιότητα επιβάλλει την μεταρρύθμιση και μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού, η οποία τυγχάνει –συχνά ευρείας- εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο, εμμονικά κολλημένη στο «ασφαλές» που θα διαταραχθεί αν η πραγματικότητα γίνει νόμος, αρνείται να κοιτάξει την αλήθεια, διεκδικώντας δάφνες «καθαρότητας» και ευταξίας.

Κυρίαρχο ρόλο σε αυτό το «καραβάνι» που τραβάει πορεία προς τα πίσω, είθισται να διαδραματίζει η εκκλησία, η οποία αρέσκεται να παραμένει συνώνυμη του αναχρονισμού σε μια προσπάθεια διατήρησης σκοταδιστικών δεδομένων που εξυπηρετούν καταστάσεις χειραγώγησης.

Βρίθει παραδειγμάτων η ιστορία. Από την κατάργηση της μοιχείας και της ντροπιαστικής διαπόμπευσης των παρανόμων εραστών μέχρι την θέσπιση του πολιτικού γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης  και τις απίθανες αντιδράσεις των οποίων είχαμε γίνει μάρτυρες, το ένα μισό της κοινής γνώμης κράδαινε πάντα πανό εναντίον του άλλου μισού στο πλαίσιο ενός εμφυλίου που είχε διακύβευμα τις ανθρώπινες ζωές.  

Και κάθε φορά η εκκλησία μαζί με τον δεξί βραχίονα της δεξιάς διαδραμάτιζαν τον ίδιο ρόλο ασκώντας φυσικά και πολιτικές πιέσεις καθώς ακόμη και σήμερα η πολιτική στη χώρα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από το «κυβερνών ράσο» με την έννοια που το κάνει «κυβερνών» η απεύθυνση σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και μάλιστα εις το όνομα του Θεού (άρα και της ψήφου).

Βεβαίως όλα τούτα ουδέποτε συνέβαλαν στον περιορισμό των φαινομένων που για κάποιους ισοδυναμούσαν με καταστροφή του κοινωνικού προτύπου στο οποίο ίππευαν ως οι «εκλεκτοί», διεκδικώντας προφανώς και προνόμια εξαιτίας αυτής της ιδιότητας.

Φυσικά και όσοι ασφυκτιούσαν, στο γάμο τους π.χ., είχαν ερωμένες και ερωμένους. Απλά τους είχαν κάτω από το χαλί. Και αυτό, το χαλί, φαίνεται ότι σε κάποιους αρκούσε για να καλύπτουν την πραγματικότητα που δεν τους άρεσε ή που φοβούνταν να αναγνωρίσουν. Αρνείσαι να το δεις; Είναι σαν να μην υπάρχει.

Κάπως έτσι και με τα ομόφυλα ζευγάρια. Τα οποία σαφέστατα και όταν επιθυμούν να κάνουν παιδιά τα κάνουν εδώ και χρόνια χωρίς να περιμένουν το δυσκίνητο κρατικό σαρκίο να εναρμονιστεί με όσα συμβαίνουν και αντανακλούν μια κοινωνική αλήθεια (επί χρόνια φιμωμένη), στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Φτάσαμε στο 2024 για να αδυνατούμε ακόμη και σήμερα να κατανοήσουμε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι υπόθεση επιλογής που γίνεται στη βάση προτύπων, αλλά κάτι εγγεγραμμένο στον καθένα με τη γέννησή του, πλην των τραυματικών περιπτώσεων που αφορούν κυρίως παιδικά βιώματα.

Φτάσαμε στο 2024 και ακούμε επιχειρήματα ακόμη και από στελέχη του κεντροαριστερού τόξου, όπως το ότι «είναι αδιανόητη λογική η γυναίκα να χρησιμοποιείται ως απλά μηχανή αναπαραγωγής ως μια μήτρα απλά και μόνο, προς αυτή την κατεύθυνση» και η κατεύθυνση αυτή (περί της παρένθετης μητρότητας ο λόγος), να αφορά μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια. Διότι με τη μήτρα που φιλοξενεί έμβρυα μη ομόφυλων ζευγαριών, ή γυναικών μόνων, δεν υπάρχει πρόβλημα. Άλλη μήτρα η μια, άλλη η άλλη.

Ζούμε στο 2024 και αρνούμαστε νομικά δικαιώματα σε παιδιά ομόφυλων ζευγαριών σαν να είμαστε παράρτημα στοχευμένα χειραγωγούμενου τρίτου κόσμου, αρθρώνοντας επιχειρήματα όπως το δημογραφικό… Σαν να λέμε ότι αν επιτρέψουμε στα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν νομικά δικαιώματα θα σταματήσουν να γεννάνε τα υπόλοιπα, ή θα συνετιστούν οι ομοφυλόφιλοι και θα δημιουργήσουν «κανονικές» οικογένειες (δεν θέλω να επεκταθώ εδώ στα δράματα με τα οποία μας τροφοδοτούν οι κανονικές οικογένειες, ούτε βεβαίως στα δράματα των κανονικών οικογενειών που δημιούργησαν ομοφυλόφιλοι υπό το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής ή υπό το κράτος της ανάγκης απόκτησης τέκνων).

Παραλογισμός κλεισμένος στο σελοφάν του σκοταδισμού και του φόβου που αυτός καλλιεργεί για να επιβιώνει και να αναπαράγεται, χωρίς την απαραίτητη... νομοθεσία.

Όλα τούτα καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Και οι δημοσκοπήσεις, είναι το «ευαγγέλιο» ενός πολιτικού.

Στην προκειμένη περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι ωθείται από τα επί μέρους δημοσκοπικά να κάνει τώρα το βήμα, αλλά όχι ολόκληρο. Και για αυτό επισπεύδει ξαφνικά ενώ το πήγαινε πίσω ολοταχώς φοβούμενος τις εσωκομματικές του ισορροπίες.

Όλα δείχνουν ότι κινείται στο να πει ναι στο γάμο για τα ομόφυλα αλλά όχι στην παρένθετη γονεϊκότητα, με ανοικτό ακόμη το εύρος της ρύθμισης της αναγνώρισης των τέκνων των ομόφυλων ανάλογα με τις περιπτώσεις.

Διαφοροποίηση δηλαδή από τη μια ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία (διαφοροποίηση) μπορεί να λειτουργήσει ως  κατευναστικό σε ένα μέρος του δεξιού κοινοβουλευτικού ακροατηρίου που ίσως οδηγήσει σε αλλαγή των συσχετισμών στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., αλλά και πλησίασμα με το κέντρο που είθισται να δείχνει ανεκτικότητα σε τέτοια θέματα και θα απογοητευόταν από μια οπισθοχώρηση Μητσοτάκη και μια άρση των υποσχέσεών του για το χατίρι της δεξιάς του πτέρυγας και των ακριοδεξιών νοσταλγών (που όπως έδειξε η δημοσκόπηση δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν άποψη και στάση όποτε και αν έρθει το νομοσχέδιο). Κοινώς μια στάση στη μέση (που μένει να τη δούμε στις λεπτομέρειές της), είναι μια κάποια λύση για όλους τους... βαρβάρους.

Άλλωστε η ζωή των πολιτών αυτής της χώρας πάντα έτσι ρυθμιζόταν: με βολικές πολιτικές χαρακιές και τομές που κάποιοι τις θεωρούν χρυσές.

Η τόλμη της πολιτικής έχει συγκεκριμένα όρια. Και δεν είθισται να τα θέτει πάντα η κοινωνική αναγκαιότητα. Ούτε η αρχή της ισότητας την οποία σε κάθε ευκαιρία νοηματοδοτούμε με βάση ό,τι και όσα μας βολεύουν. Οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν. Τώρα μιλάμε για πολιτική.