Με τον Σταύρο Ξαρχάκο ασφαλώς

Τα έκτροπα σε μουσικά βραβεία τις προάλλες από εκπροσώπους μιας νεοπαγούς καλλιτεχνικής τάξης δεν ξενίζουν τους γνωρίζοντες. Οι εμπλεκόμενοι στο επεισόδιο, είναι εξοικειωμένοι με τέτοια γεγονότα και τα προάγουν ως μέρος της κουλτούρας τους. Τα τραγουδάνε, τα εξυμνούν και τα θεωρούν στάση ζωής. Το φιλοθεάμον κοινό όμως, σοκάρεται. Έστω και αν στην τοξικότητα της εποχής, πολλές φορές επιχαίρει ενδόμυχα με παρόμοιες συγκρούσεις. Που τροφοδοτούν αστείρευτα τα πρωινά και μεσημεριανά γαργαλιστικά τηλεοπτικά  μαγκαζίνο.

Αναρωτιέται κανείς πως γίνεται η μουσική να γίνεται έναυσμα για την πρόκληση βιαιοπραγίας. Σάμπως θα πει κανείς οι χιτλερικοί που ευθύνονται για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το πρωί δεν άκουγαν Βάγκνερ και το ίδιο βράδυ δεν οδηγούσαν αθώους στα κρεματόρια; Σωστό κι αυτό. Η θεματολογία όμως των τράπ κομματιών τριγυρίζει γύρω από έναν κόσμο ακραίου υλισμού που μοναδικός σκοπός είναι ο ασύδοτος πλουτισμός με παράνομα μέσα, πασπαλισμένος μια ανελέητη δόση ψεύτικης επιδειξιομανίας. «Κλείνει το μάτι» σε ένα κόσμο μακριά από αρχές και αξίες που αποστρέφεται τον άνθρωπο και τις ελευθερίες του.

Ο Θάνος Μικρούτσικος συνήθιζε να λέει πως « η κακή μουσική στρώνει τον δρόμο στην επίπλαστη ευημερία και σε εξοικειώνει με την βαρβαρότητα». Ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζηδάκις,  τα έβαζαν με το φτιασιδωμένο lifestyle της δεκαετίας του ’80 υποστηρίζοντας πως αυτό στηριζόταν σε «αμερικανόφερτες και γύφτικες ανοησίες».. Είχαν άδικο; Αντικρίζοντας κανείς στα social media, τον μεγαλύτερο Έλληνα μουσικό εν ζωή  Σταύρο Ξαρχάκο, να διευθύνει μια παρέα νεαρών αγοριών που παίζουν την Φραγκοσυριανή του «πατριάρχη» Μάρκου Βαμβακάρη, δεν μπορεί παρά να μην θυμηθεί πως ο Μίκης και ο Μάνος  είχαν δίκιο. Ένας 83χρονος με τόσο πάθος, σαν να έδινε παράσταση, πράττει το ηθικό του χρέος. Κάνει μια παρέα από πιτσιρίκια, να παίζουν σαν μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα   Και είναι σίγουρο πως με αυτό που κάνει   θα νιώθει γεμάτος, σε μια εποχή από πλημμύρες κενότητας.

Με αυτήν την αντίθεση εικόνων, ήχων και συμπεριφορών ο καθένας μπροστά του πρέπει να αποφασίσει για ποια ντρέπεται και ποια τον κάνουν υπερήφανο. Μέση λύση δεν υπάρχει.